Zwyczaje matrymonialne w Uzbekistanie. Kobiety idealne?

Udostępnij474 Tweetnij

Zostań darczyńcą/podziękuj autorowiJeśli doceniasz stronę i nie chcesz, by zniknęła z internetu kliknij, by wybrać sposób wsparcia 🙂

Od jakiegoś czasu badam patriarchalne zwyczaje matrymonialne panujące w Uzbekistanie, czyli role kobiet, mężczyzn, a także swatów. Na wstępie wyjaśnić należy co oznacza kultywowany tam model patriarchalny. Oznacza to, że panem i władcą, ale też głową rodziny jest niepodzielnie mąż i ojciec, a bycie pod pantoflem żony to największa hańba jaka może spotkać mężczyznę. Od takiego nieszczęśnika odwraca się rodzina i znajomi, a jego związek jest powszechnym przedmiotem kpin i żartów…

Spytacie dlaczego zbadałem akurat ten rejon świata? Ponieważ biali mężczyźni bardzo często idealizują Azjatki. Warto dowiedzieć się czy ta idealizacja ma sens i podstawy.

Do rzeczy.

Młode dziewczyny w Uzbekistanie od maleńkości przygotowuje się do DOBREGO, ZDROWEGO, ZGODNEGO i TRWAŁEGO małżeństwa (a także rodzicielstwa)

Dziewczynki muszą umieć o siebie zadbać, tzn. wyglądać czysto i schludnie, a także być wyprostowanymi i poruszać się dostojnie i z gracją. Córki wychowywane są w Uzbekistanie przede wszystkim do małżeństwa. Studia, jako aktywność narażająca młode dziewczyny na zepsucie nie są absolutnie priorytetem (ściślej: imprezowe życie studenckie, wydłużony okres dojrzewania, przygodny seks, seks-sponsoring, używki, czy też nauczenie wywyższania się nad mężczyznami dzięki „papierkowi o wykształceniu” – co niestety programuje kobiety jako niechętne do rodzenia dzieci mężczyznom, których uważają za gorszych od siebie). O swoją reputację i zdrowie muszą dbać także w nastoletnim wieku, dlatego spożywanie alkoholu, czy palenie papierosów jest absolutnie wykluczone.

Prawdziwym dramatem jest sytuacja kiedy zauważy się taką dziewczynę spacerującą samą albo z mężczyznami po nocy, tańczącą nieskrępowanie w dyskotece (prowokowanie seksualne), czy posiadającą konto w aplikacjach randkowych typu Tinder (nie wspominając o roznegliżowanych zdjęciach). Wówczas może ona de facto zapomnieć o jakimkolwiek dobrym zamążpójściu (nierzadko, gdy otoczenie jest wyjątkowo konserwatywne to o jakimkolwiek zamążpójściu). Mało tego. Hańba jaką owa dziewczyna ściąga na siebie rozlewa się na jej rodzinę i dalszych krewnych pozbawiając ich dobrego imienia i czci.

Zamążpójście i swatanie

Wstępny wgląd w rodzinę

Otóż, gdy dziewczyna osiągnie wiek 18 lat rozpoczyna się skomplikowany proces swatania jej z mieszkającymi w pobliżu rówieśnikami płci przeciwnej. Do domu takiej dziewczyny przychodzą tzw. swatowie. Swatowie (ew. swaci) to przeważnie wyspecjalizowane w kojarzeniu małżeństw osoby, bądź rodzina chłopaka, który osiągnął wiek, w którym należy bezzwłocznie rozpocząć poszukiwanie żony (czyli 20 lat). Swatowie posiadają dogłębną wiedzę na temat potencjalnych kandydatek na żonę mieszkających w najbliższej okolicy, a dodatkowo znają dobrze danego chłopaka, jego charakter, temperament i upodobania. Na tej podstawie typują potencjalne kandydatki. Oczywiście wizyta swatów w domu zamieszkiwanym przez młodą dziewczynę jest poprzedzona dogłębnym prześwietleniem historii i reputacji jej rodziny aż do n-tego pokolenia.

Szkoła

Gdy nikt z żyjących świadków nie ma nic do zarzucenia opinii danej rodziny swatowie udają się do szkoły, w której uczy się dziewczyna. Tutaj głównym źródłem informacji są nauczyciele. Opowiadają oni ze szczegółami jak się ona uczy, jaki ma charakter, czy jest skromna, grzeczna i ułożona. Dopiero gdy tak zaawansowany proces weryfikacji potencjalnej kandydatki na żonę i jej rodziny skończy się z wynikiem pozytywnym następuje etap odwiedzin. Odwiedziny polegają na rozmowie z ojcem. Swatowie prezentują atuty (fizyczne i materialne) reprezentowanego młodego chłopaka oraz jego rodziny.

Czekanie na werdykt

Po takiej rozmowie następuje tzw. okres wyczekiwania. Standardowo jest to kilka tygodni, podczas których ojciec oswaja córkę z perspektywą rychłego zamążpójścia oraz weryfikuje przedstawione przez swatów fakty. Jeżeli wszystko się zgadza następuje seria spotkań zapoznawczych, podczas których młodzi mają okazję się poznać. Oczywiście och spotkania i rozmowy odbywają się pod czujnym okiem rodziców i krewnych. W tradycji uzbeckiej ostatnie słowo należy do młodych. Oznacza to, że mogą oni nie wyrazić zgody na ślub, jeżeli partner nie przypadł im do gustu. NIE MA PRZYMUSU. W praktyce następuje to wyjątkowo rzadko, ponieważ profesjonalizm i doświadczenie swatów pozwala w większości przypadków dobrać najbardziej optymalnego kandydata na męża/żonę. W Uzbekistanie dozwolone są również małżeństwa z miłości, to znaczy związki kiedy to młodzi sami się poznają (przeważnie w szkole, lub podczas różnych zajęć pozalekcyjnych) i zakochują w sobie nawzajem. Małżeństwo z miłości jest jednak traktowane jako ryzykowne, ponieważ o ile jedynie 1% małżeństw kojarzonych się rozwodzi, to w przypadku małżeństw z miłości procent ten jest kilkukrotnie wyższy (choć nadal zdecydowanie niższy niż w Polsce).

Co ciekawe i ważne podkreślenia kobiety wcale nie uważają, że są tam nieszczęśliwe.

Przygotowania do drogiego wesela i… wieloletniego spłacania go

Wesela w Uzbekistanie są pełne przepychu i niesamowicie drogie (nawet jak na polskie warunki). Standardowo zaprasza się od 300 do 500 gości. Głównie jest to rodzina (tak, w Uzbekistanie rodzina z czwórką dzieci to nadal rodzina małodzietna) oraz najbliżsi sąsiedzi. Cena standardowego wesela to około 15-25 tys $. Jak na Uzbekistan jest to wręcz zawrotna suma. Dlatego państwo młodzi (będący w wieku około 20 lat, co powoduje że oczywiście nie dysponują oni jeszcze żadnymi oszczędnościami) pożyczają pieniądze u całej swojej dużej rodziny. Tego typu rodzinny kredyt na wiele lat zdecydowanie mocniej scementuje ich związek i oddali wszelkie myśli na temat ewentualnego rozwodu, który jest największą tragedią jaka może spotkać każda uzbecką rodzinę.

Rozwód to nie tylko dramat małżonków, ale prawdziwa katastrofa dla rodziny. Jeżeli małżeństwo uzbeckiej kobiety nie wytrzyma próby czasu, a ma ona jeszcze młodsze i niezamężne siostry, to moment rozwodu pozbawia je szans na dobre zamążpójście. Bo przecież gdyby rodzina żony była w porządku, to do rozwodu by nie doszło, prawda? Obowiązkiem pana młodego jest zapewnienie mieszkania. Oznacza to przeważnie sytuacje, że państwo młodzi wprowadzają się do domu rodzinnego pana młodego, gdzie (w zależności od pozycji majątkowej) otrzymują albo jeden pokój, albo całe piętro. Obowiązkiem rodziny żony jest zapewnienie posagu, do którego zalicza się meble i inne przedmioty domowego użytku (wszak dom będzie od tego momentu królestwem żony). Koszty wesela dzieli się po połowie pomiędzy obie rodziny.

Wesele

Wesele jest niesamowicie wystawne. W dniu wesela rano (które może odbywać się zarówno w weekend, jak i w tygodniu) goście płci męskiej spotykają się na tradycyjnym pożegnanie pana młodego i jedzą płow (potrawę z ryżu i mięsa wołowego lub baraniny) zapijając go winem lub koniakiem. Po śniadaniu udają się do pracy, aby spotkać się już w mieszanym gronie damsko-męskim po godzinie 16. Wtedy odbywa się właściwa zabawa, podczas której tańczy się, je i pije. Wesela uzbeckie kończą się relatywnie wcześnie jak na polskie warunki, bo nie później niż o północy. Wszak państwa młodych czeka jeszcze noc poślubna, a nie mogą oni być przecież zbyt zmęczeni!

Czas zacząć planować potomstwo… dużo potomstwa!

Tak aranżowane małżeństwa wydają na świat wiele dzieci. Jak już wcześniej wspomniałem rodzina z czwórką dzieci to nadal rodzina małodzietna. Standardem jest szóstka, albo ósemka. Rodziny bezdzietne otaczane są powszechnym współczuciem, jako ciężko doświadczone przez los. Świadoma rezygnacja z potomstwa jest nie do pomyślenia. W rezultacie Uzbekistan zwiększa liczbę swojej ludności z kilkunastu milionów w latach powojennych do 34 milionów obecnie. Za kilka lat populacja Uzbekistanu przegoni wymierającą Polskę. Prognozy na 2050 rok szacują liczbę mieszkańców Uzbekistanu na 50-60 mln, przy wzroście gospodarczym nie spadającym poniżej 7% rocznie. I takim oto sposobem historia zatacza krąg, a rozwój cywilizacyjny przesuwa się z wymierającej Europy na wschód.

Dzięki wielodzietności praktycznie nigdy nie spotyka się kobiet, które nie mają rodziny, która nie może ich wesprzeć. To częsty zarzut wobec prawa w Uzbekistanie, że nie chroni się ofiar przemocy domowej tak dobrze, jak w Europie – takie zadanie należy do rodziny do której zwraca się kobieta. Póki co poczyniono kroki, by stworzyć więcej azyli dla kobiet doświadczających przemocy, by miały się gdzie schronić, jeśli jakimś cudem rodzina ich nie wspiera.

Feminizmu w Uzbekistanie nie doświadczono (ANKIETA)

Pewnie większość czytających ten post mężczyzn już zastanawia się w jaki sposób dostać się do Uzbekistanu, aby przywieźć sobie do Polski wymarzoną żonę…

Niestety muszę Was tutaj rozczarować. Uzbecy zbyt dobrze znają wartość swoich kobiet aby wydać je za obcokrajowca. Tym samym oni chronią „własne geny”, chronią przynależność, chronią dalsze propagowanie ichniejszej kultury, a nie wspieranie multi-kulti i pomieszania z poplątaniem, które widzimy w cywilizacji zachodniej zwanej niestety cywilizacją śmierci.

Obcokrajowiec szukający w Uzbekistanie żony traktowany jest z dużą podejrzliwością. „Jak to? Musi być z nim coś nie tak jeżeli nie potrafi sobie znaleźć żony w swoim kraju!”. W taki sposób niestety myślą. Jedną tego przyczyną jest oczywiście Islam, który stawia nacisk na własne wartości i poszerzanie swojej siły, a nie oddawanie jej innym. Drugą przyczyną jest to, że nie doświadczyli na własnej skórze raka feminizmu i po prostu w głowie im się nie mieści, że istnieją kraje, gdzie konserwatywne, dobrze wychowane, miłe, grzeczne, wspierające, oddane, szanujące, kochające mężczyzn kobiety są prawie jak jednorożce.

Na szczęście w Taszkiencie można spotkać bardziej liberalne Uzbeczki, bądź urodzone i wychowane w Uzbekistanie Rosjanki, których rodziny nie boją się wydać je za obcokrajowców, a dodatkowo znają one języki obce i studiują/studiowały w krajach Europy Zachodniej…

 Loading ...