Porady związkowe i dot. innych problemów (zgłoś się do mnie, a pomogę)

A to nie tak, że zawędrowałaś lata temu już tutaj? Bo coś tak mi się kojarzy.

Jak w czerwonej pigułce to akurat byłoby to poprawne wychowanie – na pewno pozwoliłoby na uniknięcie cierpienia z powodu niezrozumienia, mylnych sygnałów słyszanych od kobiet, zabezpieczenie siebie w razie problemów, rozwodu (jeśli małżeństwo nadal będzie istnieć), zrozumienie co naprawdę jest atrakcyjne w facetach, a nie co się mówi, jak rozpoznać toksyczną kobietę, jak zakłamaną (np. jedynie sygnalizują cnoty i dać się na obraz aniołka nabrać), jak budować własną wartość i wiele innych.

Ale to nie syn powinien przejść szkolenie teraz a na początku sami rodzice i matka, która widzi trochę inaczej. Najgorzej gdyby była nadopiekuńcza, dominująca i stworzyła pantofla, czy maminsynka, który stawiałby kobiety ponad siebie, uważał, że to lepsza płeć, albo że należy być milusim i nadzwyczajnie szanującym by być kochanym, że może płakać, być słaby, bierny, niezadbany fizycznie, słaby fizycznie, rozwijać wyłącznie umysł, a do tego miałby niską samoocenę bo byłby stłamszony, zależny np od samej matki itd. Że też nie wspomnę o porzuceniu romantycznych wizji miłości. To może działać dla kobiet i też nie zawsze, dla mężczyzn realia są inne – no chyba że zakwalifikuje się do top 20% atrakcyjnych mężczyzn fizycznie, więc będzie prowadzony za rączkę przez kobiety do samego celu, nie będzie musiał za mocno działać.

Wstępnie w ten sposób i każdy taki punkt pewnie w artykule bym rozwijał. Na pewno to ważne.

Ale widzisz jak wiedziałem, że chodzi o syna? Kobiety same z siebie nie mają żadnego interesu jako np. młode singielki tego pojmować. Czasem „na starość” coś im się przestawia, ale to wynik, że już nie wzbudzają tak łatwo zainteresowania mężczyzn. Rzadko kiedy młoda kobieta chce coś chłonąć co nie jest wygodne. Czasem musi dostać po tyłku dość mocno, by w to wejść, często np. wdowy po alfie do mnie wchodzą https://swiadomosc-zwiazkow.pl/kobieta-porzucona-przez-samca-alfa-kobieta-zniszczona/

Albo ofiary narcyzów. Albo te co szukają po niegrzecznych chłopcach. Ale żeby dostrzegać dobrych, uczuciowych mężczyzn przykładnie wychowywanych przez tak samo przykładne matki – nie bardzo. To zazwyczaj nie kręci za młodu i taki syn, dobry, miły, grzeczny może być całkowicie sfrustrowany, że to co mu się wpajało jest złe, że jest jednak tym gorszym, ale i czuć się poniżony w stosunku do rówieśników. A on się będzie podobał tylko własnej matce, nikomu innemu, posłuszny i tyle.

To jest z początku skomplikowane, ale tylko z początku. Ale jak matka nie przełknie tej pigułki to zaserwuje kilka kłamstw, przeinaczeń rzeczywistości związkowych i syn będzie cierpiał. I nie będzie przygotowany.

Plus ważne też by ojciec dał jakiś wzorzec. Jak matka nie kocha ojca dziecka i go nie szanuje to nie ma co się spodziewać, że syn będzie miał odpowiednie wzorce. On też nawet jak nie wychowuje to pokazuje zachowaniem czy ma autorytet, daje przykład. Syn będzie kopiował zachowania rodziców, choć oczywiście bardziej od tej osoby która jest bardziej dominująca w rodzinie.

Ty może i tak, nie znam sytuacji, nie wiadomo co robiłeś, by zmienić sytuację, ale też co innego jest zabezpieczyć dopiero co kształtującego się chłopaka m.in przed depresją i innymi ciężkimi skutkami życia w zakłamaniu i zderzeniu się z zupełnie innymi realiami, niż się podaje takim chłopakom.

Ale tak czy siak sama wiedza to za mało, nie zawsze starcza. Nie wszyscy też potrafią ją wcielać w życie. Jest masa zmiennych, w tym sporo losowości, jeśli chodzi o relacje, bo m.in trzeba mieć farta, by trafić na osobę X – pasującą. I wiele innych.

Nie ma takich odpowiedzi i rozwiązań, by móc każdemu powiedzieć jedno słowo i nagle cyk zmiana myślenia. To jest na pewno skomplikowana sprawa, wiele ma przyczyn. Jak ktoś oczekuje takiego jednego słowa i rozwiązania to oczekuje cudów, a cudów nie ma.

Jedno co jest jasne to praca nad samooceną. Czyli poznanie swojego miejsca i ewentualne poprawy, praca nad tym jakie jest nasze miejsce w odniesieniu do innych, czasem fałszywe przekonania na temat ludzi i siebie. Nie da się jednemu człowiekowi powiedzieć czegoś oryginalnego, co da się zastosować u wszystkich, bo byłby to straszny truizm.

Dlatego od czegoś są terapie, tam poznaje się człowieka na wielu spotkaniach, po wielu rozmowach i dopiero radzi.

Zresztą co do tej sytuacji – ona może go wołała w celach służbowych, czy w innych, a nie w celach podrywania, to czemu miałby być zachwycony tym, że go woła? Z tego co wiem też miałeś za sobą jakieś relacje, więc samoocena typu „śmieć genetyczny” to bujda. Ot, jest na czym budować, ale nie zostało to jeszcze zbudowane.

Tematu tutaj na pewno rozwijać za bardzo nie będę, bo to nie czas i miejsce.

Matka ucząca dziecko, by nie szanowało kobiet byłaby złą matką. 

A ktoś tutaj uczy czegoś takiego? Nie. Więc nie wiem skąd wstawka, znowu.

Jak powiesz dziecku, by szanowało mężczyzn i kobiety, to na równi.

Ale już jak powiesz dziecku by nie szanowało toksycznych, pustych czy głupich kobiet i mężczyzn – to też na równi. I nie będzie problemu. Byle dziecko wiedziało kto kim jest.

I byle nie mówić, że którejś płci należy się więcej szacunku, albo szacunek za darmo nawet w momencie krzywd, albo nadszacunek i stawianie na piedestał…

 Co sądzisz na popchaniu go w stronę tańca zamiast ćwiczeń sportów kontaktowych? W stronę randek. O ograniczaniu pobytu w wirtualnych światach? Boję się w sporcie urazów głowy, typowego dla bokserów otępienia.

Ja bym powiedział, że obie strony powinien rozwijać. Taniec pomaga w kontaktach z dziewczynami, trochę też rozwija sprawność, wyczucie, a sport pomaga w kontaktach z innymi chłopcami, w poczuciu bycia silnym, w samoocenie, w poczuciu sprawczości i pozwala się bronić w razie ataków. A te pewnie będą. Nie ochronisz dziecka sama maminą spódnicą. Zresztą nie powinnaś za bardzo. Być po stronie dziecka – okej, ale nie chronić jakby to jajeczko było, bo nie obroni się same.

Bo ja nie mam czarno-białej wizji świata, by zobaczyć jedną małą krytykę per „nakręcają się wzajemnie” (mnie to nie boli), czy zwątpienie i od razu usuwać człowieka. Widzę mały potencjał. Dyskutujemy. Moje granice nie zostały jeszcze przekroczone. Proste. Jak przekroczy to nie bój się, odejdzie.

A pamiętaj, że te dyskusje nie są tylko dla niej. Są też dla czytających. Więc są potrzebne.