Hipogamia mężczyzn koliduje z uprzywilejowaniem kobiet
Spis treści
- 1 Jeśli problemem jest hipergamia to dlaczego mężczyźni ignorują kobiety o zbliżonym, lub wyższym poziomie, niż własny?
- 2 Mężczyźni są wybierani, a nie „biorą co jest”
- 3 Mężczyźni nie wybierają hipogamii. To kobiety wybierają hipergamię, a mężczyźni są dziś od niej zależni
- 4 „Ta gorsza kobieta” i jak bardzo mężczyzn obchodzi status społeczny kobiet
- 5 Praktycznie cała uwaga społeczeństwa skierowana jest na kobiece troski, problemy i potrzeby. Dlaczego kobiety miałyby chcieć to porzucić?
- 6 Hipergamiczne kobiety nie mają żadnego interesu, by wspierać mężczyzn, których uważają za gorszych od siebie (a więc im bardziej cenimy kobiety, tym bardziej oddalają się od mężczyzn)
- 7 Kobieca biologia zmusza mężczyzn do rozwoju – ale inne zachęty, prawne i kulturowe też są potrzebne. Teraz ich nie ma
- 8 Hipogamiczne ciekawostki
- 9 Hipogamiczne kobiety łączcie się! Mężczyźni ucieszą się, gdy ujrzą (w końcu) inne, niż wszystkie, nieroszczeniowe, dające bezinteresownie wiele od siebie kobiety
- 10 Mężczyzna nie może czekać na księżniczkę, która zapuka do jego drzwi
- 11 Podsumowanie. Hipogamia to chęć oferowania kobietom więcej, niż kobiety posiadają – cecha pozytywna
- 12 Wyjątki od reguły
- 13 Wpisy powiązane:
Hipogamia to chęć mężczyzny do zaopiekowania się kobietą o niższym statusie, niż własny, ale też imponowania jej, wiedzą, pieniędzmi, zasobami, intelektem, tężyzną fizyczną, seksualną sprawnością, technikami seksualnymi, koneksjami, byciem ponadprzeciętnym – ogólnie niewidzianym jako ktoś zwykły i nijaki dla tej kobiety. Każdy z nas chce być w miłości widziany jako ktoś wyjątkowy, choć bardziej – nie jako szarobury, a tym samym łatwo zastępowalny przez kogoś, kto będzie widziany przez naszą kobietę jako bardziej wyjątkowy.
Mężczyzna pragnie być kochany, szanowany, potrzebny i doceniony. Najłatwiej doceni mężczyznę kobieta, która ma mniej zasobów od niego. Równa z mężczyzną kobieta nie doceni niczego, ponieważ jest kompletnie niezależna. Jeśli kobieta uzyskuje wyższy status, niż mężczyzna (np. jest uprzywilejowana, jak dzisiaj) i uważa, że ma wiele więcej do zaoferowania to będzie nim (nimi) gardzić, zamiast szanować, ponieważ sama jest hipergamiczna i pożąda mężczyzn wyższego statusu, niż własny. To jest problem systemu równouprawnienia i kłócącej się z tymi zadaniami biologii. Kobiety straciły dziś cechę patrzenia na mężczyzn, tak jakby oni tego chcieli (jako cennych), za to same nierzadko uważają, że mają być zupełnie za nic traktowane jak boginie/księżniczki (jako bezcenne).
Niektórzy uważają hipogamię za kolejny przejaw złej natury mężczyzn, ponieważ jest to dla nich szukanie „tej gorszej” kobiety, ale jest to fałszywe przeświadczenie, ponieważ nie należy krytykować osób dodających wartości do naszego życia. Krytykować należy te osoby, które są roszczeniowe i żądają więcej, niż same posiadają uważając to jednocześnie za klasyczny przykład miłości.
Jeśli problemem jest hipergamia to dlaczego mężczyźni ignorują kobiety o zbliżonym, lub wyższym poziomie, niż własny?
Pytanie zostało zadane przez kobietę w komentarzach.
To jest problem dwukierunkowy. Gdyby kobiety potrafiły kochać, pożądać i szanować mężczyzn niższego statusu, to mężczyźni mogliby takie kobiety wybierać do związków. Jednak to kobiety są płcią selektywną, odrzucającą zalotników, stąd tak bardzo liczy się męska wartość. Kobiety muszą mieć wskaźniki w którego mężczyznę warto zainwestować. Uprośćmy to do ewolucji, rozsiania i przetrwania genów. Mężczyzna potrzebuje wiedzieć, że dana kobieta jest płodna (atrakcyjna fizycznie) i ma cechy charakteru, które będą świadczyły o lojalności/wierności (aby nie przyniosła tzw. kukułczego jaja). Kobieta z kolei musi wiedzieć, że mężczyzna ma dobre geny, będzie zaangażowany, nie opuści rodziny, ale też, że jest w stanie ją wyżywić, nawet w sytuacji, gdy kobieta będzie niedyspozycyjna. Kobiety zatem rodzą się z dużą wartością, a więc możliwością urodzenia dziecka, a mężczyźni muszą na nią zapracować, tzw. „zmężnieć”, czy też zacząć zarabiać więcej (co zazwyczaj idzie w parze). To jest jednak proces wymagający czasu i uwzględniający zdecydowanie więcej czynników, czy cech, niż to czego wymaga się od kobiet. Jedni mają ku temu lepsze predyspozycje, inni gorsze. Nie ma w tym żadnej równości i sprawiedliwości, ale tak jest.
Przez taki, odwieczny system oceniania mężczyzn – mężczyźni zaczęli żyć, by wypracować szacunek, czasem podziw, by wybili się ponad innych, przeciętnych mężczyzn. I to by było w porządku gdyby nie dzisiejsza, skażona feminizmem kobieta, która stara się udowodnić jak sama jest równa, męska, fajna, dobrze zarabiająca, inteligentna, twarda, czy niezależna. Ta kobieta umniejsza mężczyznom patrząc na nich z góry. Sama oczywiście też oczekuje podziwu, dodatkowo prezentując walory wizualne, ale też rywalizując z mężczyznami na innych polach (ma przewagę w postaci większej wartości biologicznej, ale dziś i prawnej, czy społecznej, dzięki tzw. „równouprawnieniu”). W takiej sytuacji WIELU mężczyzn ma niewielkie szanse na to, by być szanowanymi przez kobiety, dlatego hipogamia jest ich jedynym, a co najważniejsze skutecznym wyborem.
Mężczyźni są wybierani, a nie „biorą co jest”
Niektóre kobiety oburzają się, że są samotne i przyczynę tego stanu rzeczy upatrują w tym, że mężczyźni wolą uganiać się hipogamicznie, za kobietami o niższej wartości, a nie za nimi. Do wyjaśnienia tej sytuacji zastosujmy skalę atrakcyjności od 1-10.
Jeśli mężczyzna 6/10 dostaje negatywną walidację nawet od kobiet 3/10 to dlaczego ma szukać kobiet jeszcze atrakcyjniejszych? Jego samoocena i wiara w siebie jest bardzo niska, choć niekoniecznie się do niej przyzna, żeby nie wyjść na niemęskiego, ofiarę i kogoś kto się użala. Po prostu mierzy siły na zamiary. Ile on ma sił pokazał mu świat doświadczeniami z danymi kobietami, które traktowały go lepiej (te o niższej atrakcyjności), bądź gorzej (te atrakcyjniejsze, patrzące na niego z góry).
Gdyby rzeczywiście ten mężczyzna miał powodzenie u „szóstki”, to by taką kobietę miał. To byłoby zupełnie naturalne, jak w każdym procesie dobierania się w pary. Jednak kobieca szóstka chce mężczyzny minimum 7-8 by być zadowoloną. Gdyby ona chciała takiego „równego sobie” , a nawet „5”, czyli poniżej własnej wartości (byłaby hipogamiczną!), to dałaby mu znaki, albo sama wykazała się inicjatywą ku takiemu związkowi. Wszak jeśli ma wyższą wartość, to i inicjować może, czy prezentować własne cechy, zamiast żyć oczekiwaniami.
Oczywiście jeśli kobieta ma np. niską samoocenę, boi się mężczyzn atrakcyjnych i męskich to będzie szukała uległych pantofli. To będzie jej bezpieczna opcja, choć niekoniecznie będzie szczęśliwa.
Mężczyźni nie wybierają hipogamii. To kobiety wybierają hipergamię, a mężczyźni są dziś od niej zależni
Era niezależności finansowej kobiet, Tindera, portali randkowych, otwartych granic, czy mediów społecznościowych pozwoliła kobietom mieć dużo większy wybór wśród mężczyzn, niż niegdyś. Dla kobiety mężczyzna „smalący cholewki, nie pijący i zarabiający” – to obecnie o wiele za mało – ale kiedyś było to dla niej spełnieniem marzeń. Za mało jest też gdy jest przeciętny, bo takich to ona ma po stu pod zdjęciem pod którym proszą o szansę. Przyczynę wybredności kobiet znajdujemy w tym, że mężczyźni się nimi interesują (aktywnie) zdecydowanie bardziej, niż kobiety mężczyznami (zachowując bierność i jedynie oceniając którzy z zalotników będą „okej”). Mężczyźni mogą się jedynie dostosować, lub zupełnie opuścić rynek matrymonialny.
O tym jak rozregulował się rynek matrymonialny udzielił wywiadu socjolog Tomasz Szlendak – KLIK.
W życiu realnym jest ciut inaczej, niż w internecie. Łatwiej poznać się przez znajomych, w szkole, czy pracy ale nie oznacza to, że kobiety i mężczyźni mają równe szanse na pozyskanie nowego partnera, czy to do związku, czy seksu. Kobiety zawsze tego zainteresowania wzbudzają więcej, dlatego też rzadziej są polującymi, ale raczej tymi, które mogą być upolowane.
Mężczyźni zatem, w przeciwieństwie do kobiet nie mogą liczyć na to, że kobiety będą się nimi opiekować, będą ich utrzymywać, a może będą ich sponsorkami. To jest bardzo wyjątkowe, a zarazem rzadkie zachowanie.
Nie jest możliwym też, by mężczyźni byli hipergamiczni w sytuacji gdy to nie oni wzbudzają zainteresowanie (nie licząc małej grupy popularnych mężczyzn, jak np. piosenkarze, aktorzy, sławni piłkarze itd – wszyscy o wysokim statusie). Rzadko spotykana jest sytuacja, gdy to kobiety są tymi, które chcą dostarczać zasoby i podnosić do góry mężczyzn (to robią nieliczne kobiety – jeśli taka jesteś, gratulacje dla Ciebie i Twoich rodziców, że Cię na taką dobrą, normalną osobę wychowali).
Kobiety zostały oszukane dzisiejszymi możliwościami, jak w przypadku internetu, ale dodatkowo jeszcze padają ofiarą nieznajomości męskiej (?) natury, albowiem to, że dostają tyle komplementów (nawet co do charakteru), wyznań miłości (tak, tak, na pewno) i propozycji, nie oznacza wcale, że są w jakikolwiek sposób wartościowe poza wartością seksualną. Tych mężczyzn nie ma za co chwalić, ale też nie ma co poradzić na buzujący testosteron (który jest jedną z przyczyn idealizacji kobiet przez mężczyzn) i desperację wynikającą z braku możliwości uprawiania tak dużej ilości seksu ile by potrzebowali, czy też braku możliwości bycia kochanym przez kobiety.
Co do tego drugiego, czyli chęci bycia kochanym mężczyźni rzadko się do tego przyznają, ponieważ może to zaburzyć ich obraz męskości, sądzą, że stają się przez takie wyznanie miękcy, jak małe dzieci, które szukają miłości u mamy. Oni (w tym incele) są krytykowani za wyrażenie chęci seksu, ale powinniśmy też czytać to między wierszami – że chcą szacunku, docenienia i miłości. Seks jest ostatnim spoiwem podstawowych potrzeb, które nie są wyrażone. Pamiętajmy jednak, że człowiek może się rozwinąć na wyższym poziomie wtedy, gdy spełni swoje bardziej podstawowe potrzeby, w tym akceptacji, szacunku i miłości.
Problem w tym, że incel może być mniej więcej przeciętnym mężczyzną, ale dzięki hipergamii nawet kobieta jeżdżąca na wózku inwalidzkim może nie być nim zainteresowana.
„Ta gorsza kobieta” i jak bardzo mężczyzn obchodzi status społeczny kobiet
Szukanie tej „gorszej” opcji do związku jest odbierane bardzo negatywnie, a chodzi przecież o wnoszenie wyższej wartości dla niej, opiekę, miłość, pomoc. Dziecko też w takim pojmowaniu jest „gorsze” od rodzica, a jednak spójrzmy jak dobrą, bezinteresowną i bezwarunkową miłość się takiemu dziecku daje. Bo się wnosi wartość. Rodzic też dominuje nad dzieckiem, a nie jest tyranem. Prowadzi i wyznacza granice, tak jak kiedyś mężczyzna był głową rodziny – dominował w rodzinie, miał szacunek i autorytet o który mężczyźni walczą. Tym właśnie zachęcano mężczyzn do tworzenia rodzin i brania odpowiedzialności za kobiety, a dziś zostało to wykreowane jako furtka do upokorzenia kobiety. Jest to wielkie kłamstwo.
Wcześniej uznawaliśmy inne role społeczne i hierarchię, co nie oznacza, że kobiety były wtedy gorsze – po prostu miały inne role, ale role, które większości kobiet odpowiadały, tak jak liderujący charakter mężczyzn. Nie to co dziś mamy – uległego mężczyznę, ale i liderującą, dominującą kobietę. Nie możemy patrzeć na ten temat przez feministyczny pryzmat, bo rzeczywiście wtedy to wygląda jak dosłowne gnębienie – a tak nie było. Kobiety zawsze były bardzo cenione i szanowane, o czym świadczy nawet patriarchalne otwieranie im drzwi i tolerowanie kobiecych słabości, a męskich już nie – sami siebie gorzej traktujemy, niż kobiety.
Inna sprawa, że mężczyźni tak naprawdę są bardziej obojętni wobec tego, czy kobieta ma niższy, czy wyższy status od nich. Nie mamy zawsze na celu w głowie „szukania tej gorszej”, tylko tej, która nas uszanuje, pokocha i doceni, a przy tym będzie seksualnie dostępna na wyłączność. Musimy myśleć która da nam te walory i uczucia – i dziwnym trafem wychodzi, że robi to „ta gorsza” – proszę o rozumienie mojego metaforycznego pisania w tym aspekcie.
Gdyby mężczyzna patrzył na kobietę, że musi być od niego gorsza, by się dobrze czuł to pokazywałby tylko kompleksy, ewentualnie arogancję i niedojrzałość. W ten sposób tego nie powinniśmy pojmować, bo to nie jest męskie i to nie jest to co tłumaczymy. Kobiece za to jest szukanie kogoś, kto podciągnie kobietę do góry, a na pewno nie narazi ją i ewentualnie ich dzieci (choć dziś – jej dzieci) na straty. I to jest reguła. Reguła, która póki co doprowadza do mizoandrii, bo przecież jak nie każdy facet to świnia, to jakiś za mało inteligentny, za mało męski, chłopiec co najwyżej, albo jest nieprawdziwy (tutaj tekst o technikach poniżania mężczyzn) – a kobiety na ogół bujają samooceną w obłokach.
Mężczyźni choćby chcieli nie mogą szukać kobiet postawionych wyżej od nich, bo kobiety omijają ich szerokim łukiem jeśli są „w dołku” i sytuacji, gdy to kobieta musiałaby oferować od siebie więcej. Kobiety setkami lat nie były do tego przyzwyczajone (choć oczywiście nie warto zrzucać winy na przodkinie). Wobec dzieci – to co innego. Tutaj mogą się poświęcić do szpiku, ale wobec mężczyzn – nie. Mężczyźni wobec kobiet – tak. I tego społeczeństwo oczekuje, ale wtedy kłamie o równości płci.
Możemy sądzić, że dziś kobiety prezentują o wiele wyższy poziom, niż kiedyś, bo mogą walczyć o wyższy status. Nic bardziej mylnego. Kobiety jako cała grupa nie prezentują wyższego poziomu, tylko dostały przywileje i stąd ich rosnąca roszczeniowość, a dodatkowo hipergamia – czyli nawet gdy dana kobieta oferuje sobą niewiele to szuka „księcia z bajki”. Mężczyźni cieszyliby się, gdyby realnie kobiety wnosiły dla nich więcej wartości, ale zamiast tego kobiety jedynie zwiększyły swoje wymagania. Stąd dziś takie rozłamy społeczne, bunt tych mężczyzn nieatrakcyjnych – np. inceli, tona rozwodów i zanik małżeństw, rywalizacja w związkach, zamiast współpracy. Kobiety wysokiej wartości musiałyby przestać być egoistkami i egocentryczkami, by mężczyźni się cieszyli, że takie kobiety są. W innym wypadku niczego to nie daje ani jednej, ani drugiej płci.
Praktycznie cała uwaga społeczeństwa skierowana jest na kobiece troski, problemy i potrzeby. Dlaczego kobiety miałyby chcieć to porzucić?
Dlatego tutaj warto też wspomnieć, że przez hipergamię kobiet, większą empatię do nich, emancypację i rosnącą wartość (?) kobiet – wielu mężczyzn jest samotnych, jest incelami, nie mają żadnej szansy ani na seks, ani na miłość, co najczęściej jest równoznaczne, ponieważ wchodzi się w związki dla emocjonalnych więzi, często wymiany zasobów, ale też seksualnej bliskości.
Taki „causal sex” co tydzień z inną kobietą zarezerwowany jest dla najbardziej przystojnych mężczyzn. Jeśli chodzi o powodzenie mężczyzn u kobiet, wygląda to tak, że jedni zgarniają wiele kobiet, inni nie mają żadnej, lub „cieszą” się ochłapami kurczowo trzymając się jednej partnerki (Rozkład Pareto). Partnerki, która często nad nimi dominuje, nie uważa, że ten mężczyzna jest na jej poziomie, bo ten mężczyzna jest w jakiś sposób zależny, nie ma wyboru (wśród płci przeciwnej), a ona go ma. To ona staje się coraz bardziej niezależna dzięki ginocentryzmowi, który potrzeby kobiet stawia na pierwszym miejscu i ułatwia życie. I taka kobieta ma wielkie szanse na to, że się rozwiedzie/zainicjuje rozstanie. U mężczyzn jedyną opcją jest – walcz , dostosuj się, albo giń (i nie przekaż genów).
Mężczyźni jednak nie widzą, że mają o co walczyć w związkach, albo koszty (i ryzyko!) przekraczają zyski, więc się wycofują i nazywane to jest kryzysem męskości. Jeśli kobiety wchodzą w związki szukając kogoś lepszego (hipergamia) – to mężczyzna na związku traci, bo wchodzi w związek, z kimś kto ma mniej. I mimo to on nie jest na tyle szanowany, kochany, ani nie jest zabezpieczony przy rozwodzie, czy też jeśli chodzi o dzieci, ani nawet przy fałszywym oskarżeniu o przemoc, by ponosił te wszystkie koszta.
Ten mężczyzna nie chce też mieć męskiej z charakteru kobiety, toksycznej, dziś zwanej eufemistycznie „suką” czy „zołzą”. Jeśli on wnosząc więcej ma z nią cały czas rywalizować, a ona go ma zamiar testować – czy zapewni więcej zasobów, czy da jej więcej uwagi, znosić jej dramy i kłótnie, albo mowę, że jest niewystarczający, ze ona jest od niego lepsza, że zaraz inny się nią „zajmie”, to jemu się nie chce. Bo on nie wchodzi w związek, by walczyć, a niestety tego jesteśmy dziś uczeni – zupełnie wypaczonego pojęcia miłości, egoizmu i próby skorzystania na związku, oczywiście dając ku temu większe możliwości kobietom. Bo kobiety są dla społeczeństwa ważniejsze.
Im jest dobrze, więc ciężko oczekiwać, by się wstawiały za mężczyznami chcącymi coś zmienić. Tym bardziej jeśli dodatkowo są toksyczne.
Hipergamiczne kobiety nie mają żadnego interesu, by wspierać mężczyzn, których uważają za gorszych od siebie (a więc im bardziej cenimy kobiety, tym bardziej oddalają się od mężczyzn)
Kobiety muszą uświadomić sobie ile mogą zmienić w tym świecie, na polu prawa, rodziny, wartości, czy związków, bo ich głos liczy się aktualnie bardzo mocno. Mają sporo przywilejów i władzy w społeczeństwie.
Niestety zmiany w dynamice damsko-męskiej zachodzą powoli, więc roszczeniowe i egocentryczne kobiety są nadal zbyt rzadko krytykowane, tak samo jak męscy biali rycerze, którzy daliby się pokroić za kobietę, tylko dlatego, że jest kobietą, a na drugiego mężczyznę plują (i nawet jak kobieta ich zdradza to nie atakują jej, która złamała z nimi umowę, a mężczyznę, z którym zdradziła). Póki kobiety będą zbierać zainteresowanie niezależnie od tego jaki mają charakter czy wygląd (bo grube jest piękne, a „wymuszanie” dbania o siebie przez kobiety jest złowieszczym narzędziem patriarchatu), to kobiety nigdy nie staną się lepsze ani jako kobiety, ani jako matki, ani jako osoby, ani jako pracownicy, ani jako pracodawcy. Tylko presja uczy, a więc z jednej strony bardziej hipergamia, a nie hipogamia, lub przeciwnie – równe społeczeństwo, oparte na cenieniu kompetencji i umiejętności, społeczeństwo nie ginocentryczne.
Kobieca biologia zmusza mężczyzn do rozwoju – ale inne zachęty, prawne i kulturowe też są potrzebne. Teraz ich nie ma
Gdy mężczyzna jest odrzucany przez kobietę ma on trzy opcje. Pogrążyć się w rozpaczy, rozwinąć, lub obniżyć poprzeczkę. Najtrudniej się oczywiście rozwinąć, ale jest to jednak jeden z lepszych, zupełnie naturalnych bodźców do rozwoju.
Hipergamia kobiet nie do końca jest negatywna. Co prawda wielu mężczyzn znika z rynku matrymonialnego przez nią, a jakiś procent mężczyzn przez to jest poligamicznymi i ma bardzo dużo partnerek seksualnych, których jednak kobiety nie mogą zmusić do monogamicznego poświęcenia na rzecz jednej z nich to jednak hipergamia kobiet zmusza mężczyzn do przeskoczenia pewnych granic i barier. Aczkolwiek nie w tej formie, w której ją widzimy dzisiaj – czyli nastawionej antymęsko i antyrodzinnie (gdzie te tanie mieszkania i warunki do wychowywania dzieci, lub jakiekolwiek profity dla mężczyzn/ojców?), oraz kulturze wmawiającej kobietom, że są równe, jak są nierówne i są lepsze, bo się urodziły kobietami. To jedynie rodzi sprzeciw, bo na to wszystko trzeba dowodów i czynów.
Dla wielu mężczyzn skuteczny rozwój nie będzie możliwy, bo dla przykładu gdy zrównujemy zarobki kobiet i mężczyzn, czy gdy dostają parytety (a potem są pytania – czy kobieta dostała posadę za posiadanie waginy, czy jednak za kompetencje) to nie ma możliwości, by mężczyzna takiej kobiecie zaimponował. W równości płci zachodzi albo powielenie wartości, którą mamy, czyli musimy żyć z kimś kto ma tyle samo, jest taki sam (a są ludzie, którzy twierdzą, że przeciwieństwa się przyciągają i oni tutaj będą nieszczęśliwi), albo wymiana różnych wartości, ale na podobnym poziomie, czyli tak jak było kiedyś – role płciowe.
Oczywiście nadal największe zainteresowanie budzą męscy mężczyźni i kobiece kobiety.
Hipogamiczne ciekawostki
Zdrada
Jednym z wytłumaczeń (nie usprawiedliwień!) zdrad starszych mężczyzn z młodszymi partnerkami podaje się wiek tych kobiet, aczkolwiek dzięki zrozumieniu hipogamii możemy dodać wniosek o tym, że te kobiety po prostu tych mężczyzn doceniały i szanowały.
Rozwody
Kobiety rozwodzą się i kończą związki najczęściej, gdy same zdominują mężczyznę – czymkolwiek: zarobkami , wykształceniem, psychicznie, fizycznie, czy seksualnie. Sfer w których kobieta może czuć się lepsza jest sporo. Jest to bardzo problematyczne zagadnienie z przynajmniej dwóch powodów:
- kobiety lepiej zarabiające odtrącają mężczyzn gorzej zarabiających (i ogólnie – których uważają za gorszych od siebie)
- kobiety gorzej zarabiające są motywowane przez państwo socjalne/opiekuńcze do rozwodów, ponieważ rozwód i w efekcie zazwyczaj samotne macierzyństwo zapewnia im granty
Bardzo mało takich związków trwa w szczęściu, gdzie kobieta zarobi 4x więcej od mężczyzny w porównaniu do związków, gdzie to mężczyzna tyle zarobi i dzieli się pieniędzmi/zasobami z kobietą. Ba, teraz jest to nazywane przemocą ekonomiczną, oczywiście tylko wtedy, gdy to mężczyzna zarabia więcej. Tak więc system pragnie kobiecej równości i uprzywilejowania, ale to przestaje działać, kiedy budowane są heteroseksualne związki i rodziny.
Feministki też są hipergamiczne i też pragną hipogamicznych seksistów (blabla, mizoginów, szowinistów i innych macho – według nich okrutników)
Nawet gdy kobieta jest feministką, gdy jest nowoczesna, postępowa, równa, nie chce by otwierać jej drzwi, jest daleka od tradycyjnej kobiecości, jest za tym, by mężczyźni mogli okazywać emocje, by nie musieli być żywicielami rodziny bo uważa, że jest to seksistowskie – to i tak umawia się z macho i seksistami. Kobieta nadal wewnątrz (w rdzeniu) jest kobietą. Basta. Ona jest ofiarą ideologii, ale o tym nie wie, bo się nie konfrontuje sama ze sobą.
Co najlepsze ta sama feministka chce, by ten sam seksista płacił za nią zapraszając na randkę. Mimo, że feministka jest równa, nie chce zapłacić za niego, czy nie chce podzielić się rachunkiem (choć to robi częściej).
I jak tu nie być hipogamicznym mężczyzną, jeśli nawet najzagorzalsze feministki pragną, by mężczyźni wykazywali się wobec nich opiekuńczością i przejmowali na siebie ciężar(y) w tym inicjatywy/decydowania? Czyli kobiety chcą, by mężczyźni wnosili więcej i więcej, nie na odwrót. Jednak w równości płci to nie przejdzie. Nie można mieć ciastka i zjeść ciastka. Oczekujmy od kobiet większego wkładu w relacje z nami.
Hipogamiczne kobiety łączcie się! Mężczyźni ucieszą się, gdy ujrzą (w końcu) inne, niż wszystkie, nieroszczeniowe, dające bezinteresownie wiele od siebie kobiety
System został tak stworzony, by płcie miały tzw. równe szanse, czyli, by to kobiety miały ułatwienia (np. parytety, zniżki, darmowe kursy, niższe wyroki, niższy wiek emerytalny itd.). Natura z kolei chce, by to mężczyzna miał wyższą wartość od kobiety, bo tylko ten może zostać dopuszczony do kopulacji, a potem tworzenia związku, a co za tym idzie – miał „miłość”. Bo umówmy się, wiemy, że jest to proces hormonalny, dokładnie taki sam jak ten, który uruchamia chęć seksu. Dopiero w drugiej kolejności wykazujemy się różnymi już bardziej „ludzkimi” odruchami, jak troska, przywiązanie i opieka (którą w sumie też może wywołać oksytocyna, a więc też hormon…). Ale powiedzmy jasno, że możemy sterować tym co robimy i jesteśmy odpowiedzialni za własne zachowania.
Każda kobieta zatem ma pełne prawo zainteresować się mężczyzną, który według niej ma niższą wartość i wnieść ją dla niego (on się ucieszy, tyle czasu odrzucany i pogardzany). Tak samo mężczyzna może spróbować podejść do kobiety o wyższej wartości i być jak zwykle odrzuconym (a więc może próbować aż umrze, albo na tyle się rozwinąć, by jednak nie być ocenianym tak źle przez kobiety w które celuje).
Mężczyzna nie może czekać na księżniczkę, która zapuka do jego drzwi
Rozsądek podpowiada mężczyznom, że mogą liczyć tylko na siebie i nie mają czego szukać u kobiet o wyższej wartości. To tylko rozsądek, a nie żaden spisek, nie żadna chęć hipogamicznego „gnojenia, kontroli i ograniczania”, jak niektóre kobiety sugerują. Po prostu kobiety takich mężczyzn pragną – w większości przypadków. Mężczyzn zresztą jest więcej, dlatego też jest im ciężej kogoś znaleźć. Gdy był niedostatek mężczyzn jak po wojnie – wtedy to kobiety musiałyby o mężczyzn walczyć. Teraz nie muszą – jak nie ten to inny. Nie licząc oczywiście wdów po samcu alfa, bo te zamknęły się emocjonalnie na jednego mężczyznę.
Jeśli coraz więcej mężczyzn jest wykluczanych np. ze stanowisk kierowniczych na rzecz kobiet (wszędzie tam gdzie, feminizm grzebie palcami) to jest tak naprawdę coraz mniej atrakcyjnych mężczyzn do wyboru dla samych kobiet. Jest to dobre dla samych kobiet tylko powierzchownie, ale jest to bardzo złe działanie dla związków i rodzin. Im więcej kobiet robi to co atrakcyjne dla samych kobiet było wykonywane przez mężczyzn, tym mężczyźni częsciej robią te rzeczy mniej atrakcyjne – i w tym aspekcie kobietom też samoocena idzie do góry, a mężczyznom w dół.
Zresztą tu też użyjmy logiki – dlaczego kobieta miałaby chcieć walczyć o mężczyznę, którego uważa, że ma niższą albo równą wartość, niż jej własna? Przecież „to facet ma się starać”? To facet ma być tym męskim – synonimem – czego? Przecież nie upadku, przecież nie tego, że kobieta w mężczyźnie widzi drugą kobietę, bo on robi to samo co ona.
Mężczyzna zawsze musi się starać, czy celuje w top kobiecy (co jest trudniejsze: wielu adoratorów, ryzyko, mało szacunku, większe wymagania), albo gdy hipogamicznie celuje niżej – ta kobieta też się przecież nie oferuje na tacy, też tak samo wymaga męskich czynów, aniżeli to ona wychodzi z inicjatywą (choć to się zdarza nie jest to jeszcze normą, ale dzięki negatywnym skutkom akcji #MeToo będzie to mus).
Podsumowanie. Hipogamia to chęć oferowania kobietom więcej, niż kobiety posiadają – cecha pozytywna
Hipogamia jest przeciwieństwem hipergamii. Hipergamia nakazuje kobietom być pragmatycznymi – poszukiwać w mężczyznach wyższej wartości, niż własna, by na związku skorzystać, lub co najmniej podobnej – by na pewno nie stracić. Hipogamia z kolei nakazuje mężczyznom szukać w kobietach niższej wartości, niż własna, aby podciągnąć ją do góry i być szanowanym za swój wkład w związek, bo tylko taki stan rzeczy zapewnia mu szacunek. A jak wiemy bez szacunku miłości nie będzie.
Gdy kobieta uważa, że oferuje więcej od mężczyzny i jest tzw. „wyższego poziomu” to taka postawa gwarantuję pewną porażkę w związku. Jeśli nie teraz – to jest to odwleczone w bliżej nieokreślonym czasie (lecz na pewno bliżej, niż dalej – kobieta będzie suszyć głowę mężczyźnie, by się rozwijał do tego czasu). Kobieta będzie się zastanawiała nad tym, czy czasem nie zasługuje na więcej. Tona związków w ten sposób się kończy, nawet zdradą i zazwyczaj winnym wykreowany jest ten mężczyzna, nieudany, czy za mało ambitny – po prostu przynajmniej półkę niżej, niż to czego kobieta pragnie u swego boku.
I na nic męskie zainteresowanie takimi kobietami, zupełnie na nic, bo to one zwykle decydują o tym, że związek/małżeństwo się rozpada (kiedyś dokładnie opiszę w osobnym artykule Prawo Briffaulta). Bo kobiety zwykle nie chcą być dostarczycielem zasobów/wartości dla „nieudacznika o niskim poziomie”. Ewolucja tego nie przewidziała, tak jak uprzywilejowania kobiet. Może przywykniemy do tego za ileś lat, może nie. To jest zagadka. Jeśli płeć to konstrukt społeczny to przywykniemy, jeśli biologia nami rządzi to nic się w tym aspekcie nie zmieni.
Jeśli kobiety są hipergamiczne i żądają wyższego, męskiego statusu to danie im takich mężczyzn jest ukłonem w ich stronę. Czyli warto wspierać MĘŻCZYZN, by byli atrakcyjnymi dla kobiet, a nie cały czas skupiać się na uprzywilejowaniu kobiet, wyrównywaniu ich, a nawet podwyższaniu ich wartości nad mężczyzn, bo to niszczy związki, a co za tym idzie rodziny.
Dziś silna kobieta tęskni za silnym mężczyzną. Słaba kobieta też tęskni za silnym mężczyzną. Wszystkie kobiety chcą tego samego, tyle, że silna kobieta ma wyższe wymagania, niż słaba kobieta. Nie ma możliwości temu sprostać każdy mężczyzna, a wręcz im kobieta jest bardziej ceniona w społeczeństwie, im ma wyższy status, tym mniej mężczyzn widzi jako silnych, lub „godnych siebie”. To jest problem, gdzie natura kłóci się z prawami społecznymi. Ona woli być singielką, ponieważ patrzy na mężczyzn niedostępnych, małą ich garstkę, on by chciał kobiety „zwykłej”, ale ona go odtrąca.
I to jest nowa i trudna sytuacja dla obu płci. Płci, które miały dotychczas inne strategie dobierania się w pary.
Wyjątki od reguły
Niektórzy pytają gdzie szukać kobiet o „wysokim poziomie, które są hipogamiczne i pragną imponować/zapewniać wartość/zasoby mężczyźnie, który jest mniej atrakcyjny i posiada mniej”? Gdzie takie rodzynki są? Może nie istnieją? Coś jak u mężczyzn którzy twierdzą, że chcą nimfomanki, dopóki takiej nie spotkają, tak jak kobiety, które chcą prawdziwego romantyka, dopóki takiego nie spotkają, bo jednak nie jest realnie tak fajny, jak w dwugodzinnych filmach?
Ja na to nie odpowiem – może wy odpowiecie?
A może po prostu egoizm kobiet wobec większości mężczyzn leży w ich naturze i ci co nie wierzą w to, muszą jak najszybciej to zaakceptować? Nie potrzeba do tego ani słodkich, ani politycznie poprawnych słów.
Karta płatnicza - konto bankowe. Warto ustawić comiesięczne zlecenie wpłaty.
Nr konta: 20 1870 1045 2078 1033 2145 0001
Tytułem (wymagane!): Bezinteresowna darowizna
Nie są to pożyczki, nie są to usługi. Jest to bezzwrotne wsparcie bez określonego celu świadczenia, czy też podziękowanie.
Odbiorca: SW
Paypal - darowizna jednorazowa (kliknij w dany obrazek)
matrixpoland@o2.pl
Paypal - darowizna cykliczna (comiesięczna)
Adres portfela: 1BTR3p6kxRd7LKLMGvsT78kYk5DpmgHu9E
Czytaj więcej o podejmowanych działaniach i o samych darowiznach.
Samo życie pisze scenariusze, które dokładnie ilustrują tezy z artykułu. Np: https://www.pomponik.pl/plotki/news-anna-michalska-z-rolnik-szuka-zony-rzucila-mlodego-partnera-,nId,5348590
42-latka z wielkimi wymaganiami, znalazła wreszcie (czy raczej pozwoliła się znaleść i zdobyć) sporo młodszego, przystojnego, zaradnego, pracowitego etc. Nie minął rok i gość puszczony w trąbę… A bohaterka stwierdza, że facet tak naprawdę przydaje się tylko w zimie do ogrzania i wspólnego oglądania filmów. I tyle. Po co teraz kobietom mężczyźni?
ja administrowałem do niedawna największą nieoficjalną grupą Rolnik Szuka Żony, ale sprzedałem ten fanpage i dobrze znam te pary. A tą panią pamiętam doskonale i nie zgadzam się, koleś nie został puszczony w trąbę, tylko olany. Pamiętam dobrze finał rolnika z edycją w której występowała. Koleś który dotarł z nią aż do finału zachowywał się totalnie bez godności, jak zakochany dureń. Wyskoczył z pierścionkiem zaręczonym w bardzo kiepskim momencie, aż mnie jako faceta zażenował ten brak wyczucia, na dodatek opłacony przez rodziców, w momencie gdy trzeba było rozwijać znajomość i pokazać się z dobrej strony, on odstraszył rolniczkę. Oficjalnie podczas trwania programów uczestników obowiązywała tajemnica i kary zapisane w umowie z tvp, ale po jakimś czasie podczas prywatnych rozmów z nimi jakiś czas później jako fan dowiedziałem się o scenach i wydarzeniach gdy kamera była wyłączona i sytuacja wcale nie wyglądała dobrze – nawet nie o to chodzi, że ją bronię, ale trzeba nie mieć minimum wyobraźni by nie potrafić się wcielić w jej rolę i zobaczyć że kandydaci delikatnie mówiąc, od początku byli skazani na porażkę, przy tak silnej, męskiej wręcz kobiecie jak Ania. No i zostaje kwestia jej dziecka, które jak podejrzewam, nie chce ojczyma ani kogokolwiek poza ojcem. Przy pracy na roli pracowitość ma nieco inny wymiar, człowiek z miasta tego nie zrozumie. A akurat mężczyzna na roli bardzo by się przydał, jak i każda para rąk w ogóle.
Za to zapamiętałem wyraźnie inny przykład z tego samego show – gdzie bodajże w trzeciej edycji na odchodne, w gospodarstwie samotnego ojca wychowującego trójkę dzieci kobieta wręczyła zamiast kwiatów lep na muchy, bo jej zdaniem jej wybranek był brudasem i wszystko gniło do tego stopnia, że muchy były wszędzie na gospodarstwie dla niej uciążliwe… To mnie zupełnie zszokowało. Przypominam, że była tam na jego gospodarstwie gościem (!!!) i sama się zgłosiła jako osoba zauroczona rolnikiem.
Witam. Bardzo proszę o radę, bo nie wiem co robić. Dwa lata temu związałam się z pewnym mężczyzną. Zakochałam się w nim bez pamięci. W tamtym czasie miałam wyższe stanowisko i zarabiałam dużo pieniędzy. On był radzącym sobie finansowo pracownikiem fizycznym. Wiem, że bardzo mu imponowałam i mieliśmy bardzo udane życie seksualne. Po półtora roku dostał propozycję pracy za granicą, którą przyjął. Wiązała się ona oczywiście z bardzo dobrymi zarobkami. By z nim być, porzuciłam własną pracę i również wyjechałam. Bez języka dostałam dużo gorszą pracę sezonową, ale nie przeszkadzało mi to. Moje zarobione pieniądze trafiały na jego konto, z którego opłacaliśmy wspólne życie. Byłam szczęśliwa, że on się rozwija, że w końcu czuje się finansowo bezpiecznie, bo w Polsce, mimo że sobie radził, narzekał, że za mało zarabia. Biorąc to wszystko pod uwagę, zaczęłam myśleć o założeniu rodziny. Jednak była poważna przeszkoda. Od momentu mojego przyjazdu do niego z dnia na dzień przestał ze mną sypiać. Tłumaczył się problemami natury fizycznej, co jednak nie było prawdą. Do tego z biegiem czasu prawie przestał się do mnie odzywać. Nie miałam na nic wpływu, a o istotnych planach, jak np. to, że chce się przeprowadzić do innego miasta, dowiadywałam się od jego znajomych. W tym samym czasie chętnie dyskutował o naszym życiu przez telefon ze swoimi koleżankami z Polski, mnie całkowicie wykluczając ze wszystkiego. Znosiłam to wszystko w ciszy i pokorze, myśląc, że może musi się przyzwyczaić do nowej sytuacji. Do tego wszystkiego, pomimo że bardzo dobrze zarabia, a ja również dokładałam się do domowego budżetu, na ile mogłam, zaczął robić mi dziwne przycinki odnośnie pieniędzy, pomimo że niczego nam nie brakowało. Było to dla mnie bardzo bolesne, bo dla niego zrezygnowałam w Polsce z wysoko płatnej pracy i dobrego stanowiska i oboje byliśmy świadomi, że w nowym kraju bez języka, nie znajdę tak dobrej pracy. On od początku deklarował, że nie jest to problem poza tym praca, którą udało mi się zdobyć, choć niskiego szczebla, dawała wystarczający przychód na utrzymanie. Zgodnie z wiedzą zawartą na tej stronie wszystko powinno być w porządku – samiec B (mój partner) wspierany przez niżej usytuowaną kobietę (moja osoba), która go kocha, wspiera i pożąda. Jednak stało się zupełnie inaczej. W końcu nie wytrzymałam życia w ciszy, izolacji (był bardzo niezadowolony kiedy wychodziłam z domu na przykład do znajomych), bez seksu i zabrałam swoje rzeczy, przeprowadzając się do innego miasta. Zrobiłam to w czasie kiedy wyjechał na dłużej do Polski. Nie widzieliśmy się przez miesiąc. W tym czasie zorganizowałam sobie życie na nowo. Poznałam fantastycznych ludzi, znalazłam dobrą pracę. Kiedy wrócił z Polski, zrobił wszystko, żeby mnie na nowo odzyskać. Dałam się przekonać do powrotu. Teraz, pomimo mojego znowu wyższego statusu (on nadal jest pracownikiem fizycznym), seks znowu powrócił do naszej sypialni. Znowu ze mną rozmawia. Finanse znowu nie stanowią problemu, pomimo że ze względu na obecną sytuację prowadzimy osobne budżety i wspólnych pieniędzy nie ma. Bardzo proszę o komentarz, o co chodzi? W moim odczuciu zostaje niejako „zmuszona” do robienia kariery i posiadania wyższego statusu od niego, inaczej przestaje być dla niego obiektem pożądania, Jak to ma się do teorii głoszonych na tych stronach? Co mam robić skoro chcę założyć rodzinę? Boje się, że jeżeli ze względu na dziecko moja pozycja zawodowa znowu spadnie, on mnie zostawi. Wiem, że niepowodzenia w związkach to wina tylko i wyłącznie nas kobiet, naszej złej natury, proszę więc o radę, co mam robić?
Witaj. Zacznijmy od tego, że w sprawie porad jest osobna kategoria. Proszę poczytaj i zdecyduj
https://swiadomosc-zwiazkow.pl/porady-nt-problemow-plcia-przeciwna/
Co do Twojej sytuacji – spróbujemy Twojego mężczyznę ocenić identycznie jak kobiety, które manipulują mężczyznami, by dostać od nich zasoby.
Mam duże wrażenie, że ten mężczyzna to żaden samiec beta, któremu imponuje kobieta go wspierająca (co jest wyjątkową sytuacją i mężczyźni nie są przyzwyczajeni), a raczej jest w tym drugie dno.
I teraz tak. Czy on w ogóle tłumaczył swoje zachowania?
Czy jest szansa, by porozmawiał np. ze mną o tej sytuacji?
Skąd wiemy, że problemy natury fizycznej nie były prawdą (w kontekście unikania seksu)?
Dwa lata relacji to jeszcze silnie chemia działa, a nie miłość – apeluję o rozsądek, nieplanowanie życia w tym czasie, a tym bardziej zakładania rodziny. Łatwo w ten sposób skrzywdzić siebie, kogoś i dziecko (dzieci).
Dzieci planuje się wyłącznie w długotrwałych, stabilnych związkach! Które przechodzą także trudne czasy, a nie żeby w takim czasie któraś ze stron stawała się wybitnie odpychającą! Potrzeba dojrzałych decyzji i dojrzałego podejścia do związku i rodziny.
Nie wiemy co tutaj się działo dokładnie, ponieważ on sam nie wyjawił skąd jego zachowania.
Jeśli on w jakiś sposób karze Cię, pomimo tego, że nie robiłaś na przekór jemu (wręcz przeciwnie) to on nie nadaje się na partnera. Po prostu!
Chyba, że o czymś nie napisałaś.
Inny partner, by docenił.
Kolejna sprawa. W czym się zakochałaś, jeśli on ma niski status? W jaki sposób on Cię przekonał do powrotu, jeśli tak szybko ułożyłaś sobie wszystko? Powiedział dwa słowa i hop?
Jak obliczyłaś różnicę statusu na swoją korzyść – oprócz tego, że zarabiałaś więcej/miałaś mniej fizyczne stanowisko?
To jest masa pytań, masa rzeczy do analizy. Nie można wyrokować od razu.
Jak dla mnie z tego co piszesz on nie jest człowiekiem godnym zaufania. Obie strony mają się starać o trwałość związku.
W tej historii brakuje wielu odpowiedzi.
Druga sprawa, końcówka Twojego postu:
Wiem, że niepowodzenia w związkach to wina tylko i wyłącznie nas kobiet, naszej złej natury, proszę więc o radę, co mam robić?To jest nieprawda. Nie wiem gdzie to wyczytałaś, na pewno nie tutaj. Nie można przypisywać nigdy 100% winy komukolwiek i nadawać ją z góry. Każdy przypadek ocenia się indywidualnie. Płcie nie mają złej natury. Każda jest w połowie dobra i w połowie zła. Wszystko zależy jak zostanie ukierunkowana. Nie bądźmy infantylnymi.
Chcesz bym przeprowadził Cię przez analizę, dokładną, zdecyduj się na taką formę odpowiedzi. Przypadek jest skomplikowany.
Czekam na maila.
Wszystko super. Tylko te kobiety o których piszesz, pełne ciepła,miłości, szacunku,wsparcia i akceptacji dla ukochanego to idealne ofiary dla socjopatów. Wykorzystają, wzgardzą ich oddaniem i porzucą w imię przygody z.. tymi które wartości mają dosłownie w dupie 🙂 super.taka oddana uległa kobieta szybko się nudzi, przez co facet jest wiecznie niezadowolony i nic nie docenia. A jak ona zaczyna myśleć o sobie bo tylko daje i daje a sama dostaje wzgardę, wymogi i irytację to jest jeszcze gorzej. Ciężko znaleźć złoty środek. Tym kobietom które wymagają więcej i mniej akceptują łatwiej jest w Te drugie często za wierność zostają nazwane dziwkami, za uległość i uznanie mężczyzny za dowodzącego dostaną kpinę z naiwności i głupoty która wynikła zwyczajnie z uczucia jakim takiego obdarowaly. A nie daj Boże żeby ona po zakończeniu takiego związku zechciała poznać kogos innego, zaczęła poznawać ludzi, mężczyzn żeby już drugi raz nie dać się tak wyrolować… Zamknięte koło po takim związku. Dzięki takim panom kobiety stają się nieufne, zamknięte i obojętne. Wszystko trzeba robić z rozwagą ale czasem 20lat można być umiejętnie oszukiwanym. Ale wszystkie relacje czegos uczą. Pozdrawiam.
No okej, ale nie mówię, by być taką dobrą dla psychopaty, nie tędy droga.
Tym kobietom które wymagają więcej i mniej akceptują łatwiej jestNieprawda. Łatwiej jest tym, które dobrze dobiorą partnera i dla niego będą dobre 🙂
Ale tak jest, cytując klasyka „tylu dobrych chłopaków zmarnowało się przez kobiety”, tak samo kobiety które związały się jak mówisz z psychopatą.
No ale też trzeba trochę w swój umysł wnikać, by zrozumieć czemu się takie osoby dobiera.
Chciałam Ci bardzo podziękować za tak obszerny, a przy tym jakościowy artykuł. Jakoś mi się wydaje, że był dłuższy niż kilka poprzednich, na które trafiłam. Chyba coraz bardziej zaczyna mi się podobać męski punkt widzenia – w tym sensie, że coraz bardziej chciałabym poznać ich prawdziwą naturę, a nie tą sztucznie wykreowaną przez media / społeczność. Tym samym mam coraz większe marzenie, by nie popaść w pułapkę własnej natury :). Całkiem możliwe, że się powtarzam.
Gdzie szukać? Mam na to odpowiedź – nie szukać xD. Ale to może kwestia tego, że jednak jestem kobietą i nadal siedzi we mnie przekonanie – samo się trafi. Nie wiem. Troszkę wierzę w te paranormalne rzeczy typu: co dajesz to dostajesz, Twoje otoczenie jest Twoim odbiciem, twórcza moc myślenia, itd. Przyjdzie czas i miejsce na pewne rzeczy.
W każdym razie uważam, że primo, pierwsze i jedyne to my sami musimy być szczęśliwi (czy to nie zbyt mocne słowo?) ze sobą, a jest to możliwe wtedy, gdy poznamy własne ja, gdy będziemy mieli chęci na refleksje, na poprawę samych siebie czy zaakceptowanie własnych niedoskonałości. Poznamy własne pragnienia i oczekiwania, przez co łatwiej nam będzie skupić się na odpowiednich osobach bądź zignorować te, które na to zasługują. Wiem, łatwo się mówi i rozumiem, że niektórym może przyjść to trudniej ze względu na popęd seksualny, ale z drugiej strony czy to złe? Lekcja to lekcja, byleby tylko z czasem dotarła ona do tej głowy tam na górze :). I może zabrzmi to tak… egoistycznie (?), ale z każdej osoby można wyciągnąć dla siebie dobre doświadczenia, kwestia spojrzenia na sprawę :).
Po drugie, primo, bez niego nie ma tego pierwszego: szczerość. Z samym sobą i z innymi.
Chciałam Ci bardzo podziękować za tak obszerny, a przy tym jakościowy artykuł.Do usług! I ja też dziękuję za dobre słowo, wszak nie każdy się wypowiada co czyta namiętnie.
Gdzie szukać? Mam na to odpowiedź – nie szukać xD. Ale to może kwestia tego, że jednak jestem kobietą i nadal siedzi we mnie przekonanie – samo się trafi. Nie wiem. Troszkę wierzę w te paranormalne rzeczy typu: co dajesz to dostajesz, Twoje otoczenie jest Twoim odbiciem, twórcza moc myślenia, itd. Przyjdzie czas i miejsce na pewne rzeczy.Trochę tak, mężczyzna, przynajmniej póki nie jest w top 80% to musi podejmować inicjatywę, działać. Kobiety mniej atrakcyjne często też są do tego zmuszane, no i coraz więcej kobiet będzie musiało tak robić, bo przecież jak facet podrywa to dziś molestuje z automatu wg feministek…
W każdym razie uważam, że primo, pierwsze i jedyne to my sami musimy być szczęśliwi (czy to nie zbyt mocne słowo?) ze sobą, a jest to możliwe wtedy, gdy poznamy własne ja, gdy będziemy mieli chęci na refleksje, na poprawę samych siebie czy zaakceptowanie własnych niedoskonałości.Tak, ale widzisz, wiele osób z domu nie wynosi akceptacji i szuka jej w innych. Jeśli trafią na dobrą osobę, która im to da to potem z górki, a niestety inne będą zachowywać się jak ich rodzice i też „kastrować”.
I może zabrzmi to tak… egoistycznie (?), ale z każdej osoby można wyciągnąć dla siebie dobre doświadczenia, kwestia spojrzenia na sprawę :).A gdzie tam. Doświadczenie najlepszą nauką, póki oczywiście umie się postawić w roli kogoś kto może zrobić więcej, niż robił, bo jak nie to potem „wina innych” i na tym się rozwój kończy.
Społeczeństwo ma w dupie mężczyzn, nawet mężczyźni wobec siebie nie okazują tyle empatii co wobec kobiet. Nie wiem czy to wina programowania społecznego czy może tacy już jesteśmy.
Większość kobiet ma więcej empatii wobec zwierząt niż wobec facetów. Łatwo zobaczyć ile wstawiają postów o bezdomnych kotkach, pieskach itp. jednocześnie wyśmiewając problemy mężczyzn. I to nie tak, że się żalę bo mi to wisi, ja sobie poradzę bez kobiety w życiu ale są różni faceci. Niektórzy potrzebują do życia związku z kobietą (albo tak im się wydaje) i tych jest mi po prostu żal, ponieważ od kobiety nie dostaną tego czego potrzebują, będzie to ewentualnie ułuda.
Wracając do egoizmu kobiet to niestety fakt, ponieważ stawiają swoje małostkowe, gówniarskie cele nawet ponad swoimi dziećmi. Podobno kobieta bezinteresownie potrafi kochać tylko swoje dziecko ale poświęcanie dobra dziecka w imię dowalenia byłemu dla mnie nie ma związku z miłością. Dziecko traktowane jest jako maszynka do wyciągania pieniędzy a facet jako bankomat. Trochę to smutne jak niektórzy żyją w iluzji i wierzą w te słodko-pierdzące kity o miłości, dwóch polówkach pomarańczy.
Jak kobiety odczuwają miłość nie wiem, ponieważ nią nie jestem.
Może duża część kobiet umie kochać wyłącznie siebie?
Jaka tam miłość, nie ma czegoś takiego, co najwyżej występuje bezinteresowne miłowanie bliźniego przez osoby wysoce refleksyjne i empatyczne, a tu już płeć nie ma znaczenia.
Kobieta czy mężczyzna odczuwa „miłość” a prawdę pisząc nie żadną miłość tylko pozytywne emocje, kiedy zaspokojone są potrzeby emocjonalne, naturalne albo wyimaginowane. I tak, w przypadku mężczyzny będzie to obcowanie z młodą, atrakcyjną kobietą która nie widzi poza nim świata. Tylko tyle i aż tyle.
U kobiety musi być spełnionych o wiele więcej wymagań. Proporcjonalnie do tego co wypiszę kobieta odczuwa coraz większą przyjemność, ( kolejne nachodzi na wcześniejsze, jak w babce matrioszce): szałowa uroda, przebojowy charakter, niezależność, gruby portfel, wysoki status społeczny.
Czy w obydwu przypadkach możemy mówić o jakiejkolwiek miłości, jeśli ludzie porzucają się kiedy warunki nie są spełnione albo się zmieniają? Oczywiście każdy miłość może rozumieć z lekka inaczej, ale wszyscy zgodzimy się chyba co do tego, że wymawiając to słowo myślimy o czymś wzniosłym i szlachetnym, a tu w praktyce Zonk, coś przyziemnego, przyjemność lub jej brak, i tyle. Co najwyżej kochamy własne emocje i to wszystko.
Teraz zaszokuję, kochamy własne dzieci, ok, ale tak bezinteresownie? Przecież są takie słodziutkie, takie maleństwa śliczne bezbronne….. WYWOŁUJĄ W NAS POZYTYWNE EMOCJE, natura w ten sposób nam mówi że trzeba się tym maluchem zaopiekować bo sam nie przetrwa, bo nasze, bo ładnie wygląda, bo zdrowe geny, trzeba zadbać. Czy matka byłaby w stanie pokochać dziecko i zajmować się nim jakby zaraz po urodzeniu zobaczyła że to jakiś zdeformowany, owłosiony cyklop z ogonem? I tak samo z doborem partnera „kochamy’ tylko ludzi pięknych, bo dobre geny mają. Już kiedyś pisałem że dla mnie miłość to mechanizm doboru i ochrony genów lepszej jakości, taka miłość naturalna bym powiedział. A sterowane to wszystko przez emocje, poczucie przyjemności.
Tak samo kobiety „kochają” małe psiaki i kociaki, bo takie słodkie, bo wzbudzają wizualne i dotykowe poczucie przyjemności, za to świnka idzie na rzeź, bo brzydka, mimo że ponoć inteligentniejsza od psów.
A czy kobieta umie kochać siebie? Nie wiem, ale jak uzależnia swoją samoocenę od adoracji i śliniących się mas „byle jakich” dla niej mężczyzn to na pewno ma z tego wielką przyjemność i samoocena rośnie. Ale czy to miłość? A jak straci urodę, adoratorów i zaczną jej przez to doskwierać negatywne emocje, to przestanie się kochać? Nad tym by się zastanowić, czy miłość do siebie idzie w parze z walidacją otoczenia co do swojej atrakcyjności i wyjątkowości, bo mi się wydaje że nie. Myślę, że dzisiaj większość kobiet jak i mężczyzn nie potrafi tego zrozumieć, a co dopiero przeskoczyć.
https://www.youtube.com/watch?v=dfIXnIfeTsw
Alan dzięki za odpowiedź, w zasadzie zgadzam się z tobą w 100% pytanie zadałem aby poznać opinie innych.
To co napisałeś o miłości przypomniało mi cytat z „Lalki” B.Prusa:
Jak tak spojrzeć obiektywnie to chęć posiadania dziecka jest bardzo egoistyczna ze swojego założenia.
Poruszasz bardzo ciekawy temat, jest w nas dużo więcej ze zwierząt niż nam się wydaje. Wychodzi na to, że wszystko rozchodzi się o emocje, które zaprogramowała w nas natura tak aby gatunek mógł przetrwać. Mimo, że w jaskiniach dawno nie mieszkamy to w rdzeniu dalej jesteśmy jaskiniowcami.
Nawet taka bezinteresowna na pierwszy rzut oka pomoc wywołuje w nas pozytywne emocje.
Może nie robimy tego(my jako ludzie) żeby pomagać a żeby odczuwać pozytywne emocje wywołane tym zjawiskiem?
Całe życie człowieka sprowadza się do naszego egoistycznego „ja”, trochę to smutne jak tak się przyjrzeć temu wszystkiemu.
Alan, bracie przez ciebie mam depresję!!! 😀
Alfabeta bracie, niepotrzebnie, uświadomienie sobie tego wszystkiego przybliża nas do trwałego szczęścia a nie pozornego, a nawet sprawi że zaczniemy kochać prawdziwiej ludzi i siebie 😀 Wszyscy jedziemy na jednym wózku i wszyscy jesteśmy godni politowania, a jak komuś teraz miło i przyjemnie to niech pamięta słowa Szekspira że ” uciech gwałtownych i koniec gwałtowny”, lepiej wcześniej to sobie uświadomić i żyć po swojemu niż męczyć się w zgryzocie i głupocie na starość.
No oczywiście, ze tak jest. Natura tymi pozytywnymi emocjami wynagradza nam to, ze skutecznie podjęliśmy próbę zapewnienia przetrwania gatunku.
Negatywne emocje maja nas z kolei skłonić do poszukiwania możliwości przekazania swych genów.
Mając jednak świadomość tego jakie są w nas naturalne instynkty możemy poprzez mózg racjonalny sami wybierać własną drogę życiową (przynajmniej w pewnym zakresie) i to nas różni od zwierząt.
No właśnie, ale może jest też tak, że mimo starań kiedy nie wychodzi to przekazanie genów, to jest taki natłok negatywnych emocji że niektórzy już nie wytrzymują i kończą ze sobą. Może natura w taki okrutny sposób pozbywa się kiepskich genów (jak ktoś sie przejmuje i nie wytrzyma to jest słaby, drugi powód do eliminacji). Może to wszystko nie jest przypadkowe, a kluczem do wszystkiego są emocje.
To był żarcik, oczywiście byłem od jakiegoś czasu świadomy tego, ze tak jest. Nie wiem czy chce kochać ludzi prawdziwiej, nie zasługujemy na to. 😀
Naturę samą w sobie interesuje tylko efekt końcowy (np. przedłużenie gatunku) a nie moralność.
Wychodzi na to, że natura to psychopatka. ;D
Może też te nieszczęście ludzi wynika z oszukania ich, że związek jest remedium na wewnętrzną pustkę. Według mnie takie prawdziwe szczęście pochodzi z naszego wnętrza.
Zgadzam się, ja pogodziłem się z tym jaki jest świat i biorę go takim jaki jest. Nad instynktami w dużym stopniu można panować, chociaż pewnie zależy to od jednostki w jakim zakresie jest w stanie to robić.
Niewątpliwie. A w tą wewnętrzną pustkę zostali wpędzeni m.in. przez wychowanie, które kazało im ignorować swoje własne emocje. Nie praktykować aktywności, do których ich jakiś wewnętrzny głos ciągnie i które przynoszą autentyczną satysfakcję. W moim przypadku było to np. wyrzeczenie się emocjonalnych potrzeb relacji z osobami tej samej płci, jak również kwestionowanie celowości dużego wysiłku fizycznego, który to wysiłek przynosił mi autentyczną satysfakcję – w przeciwieństwie do aktywności, które były mi przedstawiane jako bardziej „rozsądne” i „dojrzałe” alternatywy.
Relację między mężczyznami są ważne ale nie rozwija się ich jak z kobietami. Więź pomiędzy mężczyznami tworzy się podczas aktywności, dążenia do wspólnego celu. Towarzysze „broni” sprawdzani są w „boju”. Takie jest przynajmniej moje zdanie.
Rozwiniesz co to dla ciebie znaczy?
Przypomina mi się cytat chyba z jakiegoś filmu, nie jestem pewny czy dobrze go pamiętam.
„Ludzie nie doceniają pracy fizycznej a to praca fizyczna prowadzi do wyzwolenia”
Obecnie mam pracę siedzącą ale w przeszłości dużo dorabiałem w różnych, często fizycznych zawodach jako student. W zasadzie pracowałem fizycznie w wakacje/ferie od 10 roku życia. Bardzo lubię pracę fizyczną i jak ślusarze coś „spieprzą” to często sam chodzę poprawiać, ponieważ to lubię.
Znowu zacząłem chodzić na siłownię, ponieważ mężczyzna bez wysiłku fizycznego robi się zwykłym kapciem kanapowym, a na to nie ma mojej zgody.
Jakie to są te bardziej „dojrzałe” alternatywy? 😀
Powiedziałbym, że głównym czynnikiem tworzącym więź jest czas, oraz obserwowanie drugiej osoby i dostrzeganie, że w wielu sytuacjach reaguje podobnymi emocjami jak ja, czyli podobne rzeczy denerwują, śmieszą, czy dają satysfakcję. Przy czym aby dobra więź powstała, obie osoby muszą się zachowywać dość naturalnie, aby można było polubić autentyczną drugą osobę, a nie graną przez nią rolę. To jest podstawowy problem nawiązywania przyjaźni będąc dorosłymi ludźmi. Nie było go w okresie szkolnym, bo nie dość że człowiek młodszy miał dużo mniejszą kontrolę nad tym, co z jego wnętrza jest ukazane na zewnątrz, to jeszcze bardzo długi czas spędzany wspólnie znacznie utrudniał konsekwentne udawanie kogoś, kim się nie jest. Tak samo życie w internacie/akademiku – mało kto ma aż taką kontrolę nad sobą, aby od rana do wieczora udawać.
Wspólne cele w miarę wspólnie spędzanego czasu oczywiście zaczynają się pojawiać, ponieważ można znaleźć aktywność, która obu osobom sprawia dużą satysfakcję (w końcu są do siebie dużo bardziej podobni niż w przypadku par kobieta-mężczyzna), więc ta satysfakcja, plus chęć jak najczęstszego/najdłuższego przebywania razem powoduje, że do tego wspólnego celu się dąży.
Nie traktuję przyjaźni jako czegoś sprawdzanego w boju, bo życie samo w sobie nie pcha mnie w sytuacje, w których musiałbym potencjalnego przyjaciela sprawdzać lub być sprawdzonym. A nie mam zamiaru bezsensownie pchać się w niebezpieczne sytuacje, ani rezygnować z idei przyjaźni tylko dlatego, że przez prawie cały czas jestem bezpieczny.
Na przykład osiąganie kolejnych stopni w oficjalnej edukacji, osiąganie kolejnych szczebli kariery zawodowej, jak również – mocno niedookreślone – działania w kierunku zdobycia female validation. Niedookreślone, ponieważ często nie jest powiedziane konkretnie w jakim miejscu się pojawić i jakie czynności wykonywać – takie typowe kobiece porady dla mężczyzn. Mogę z tych porad wyciągnąć, że należy wyrzec się własnej osobowości, własnych zainteresowań, a przejawiać inne. Większość tych innych jest opisanych bardzo mgliście, ale da się wyciągnąć też konkrety – np. takie że ma zacząć mnie interesować taniec (jakby był czymś moralnie lepszym, lub bardziej sensownym niż – przykładowo – przysiady ze sztangą i martwy ciąg), albo wycieczki w turystyczne miejsca i spędzanie tam czasu bez wysiłku fizycznego o intensywności sprawiającej satysfakcję mi.
Alan
a Ty już przekazałeś swoje gany dalej? 😉
Takich szlachetnych genów się nie przekazuje dalej
A Ty?
a ja tak, i jak będę miała okazję to chętnie jeszcze raz bym przekazała 🙂
taka, ze mnie nowoczesna feministka, dzieci to coś najlepszego co nas może spotkać 😉
Nie wiem bo nie miałem, ale potrafię sobie wyobrazić ile kosztuje zdrowia i kasy (nie bójmy się tego powiedzieć) wychowanie dziecka, a raczej opieka nad nim, bo wychowają go raczej koledzy i system
To ile masz tych dzieci? Jak ja to mogłem przeoczyć 😀 Tak mi oczy zaślepiłaś….:P
no właśnie nie wiem jak mogłeś tego nie zauważyć, wielokrotnie mówiłam o synku, 🙂
Pewnie, że wszystko kosztuje, ale to co najcenniejsze tego nie da się kupić to obecność, bliskość, miłość, itd.
Z tym, że jak już znajdę tego męża to chętnie jeszcze bym urodziła z dwójkę dzieci, ;D
oj szanuję, szanuję, o tym właśnie pisał RedPillerPL w kontekście cech atrakcyjności kobiet po 35+, tylko potwierdzasz jego słowa 😀
No i nie chodzi tutaj o zgodę, ale o pragnienie posiadania potomstwa, albo je masz lub nie, to diametralna różnica. Nie chciałabym kogo kogokolwiek namawiać do zostania ojcem,
A mój syn, no cóż z racji śmierci ojca ma tylko mnie, aż się boję jakiego małego wrażliwca wychowam, 🙂
Może kolejnego filozofa 🙂
A mój syn, no cóż z racji śmierci ojca ma tylko mnie, aż się boję jakiego małego wrażliwca wychowam,Cóż, to będzie cierpiał.
już cierpi, bo rozumie, że inne dzieci mają tatę a on co najwyżej na dzień ojca może pójść znicz zapalić, kilka rozmów już przeprowadziłam, i kilka łez otarłam,
W sumie w rodzinie chorują inne osoby, więc zadaje pytania, o mnie też pytał kiedy umrę itp.
Inaczej go nie wychowam, bo jestem matką, z drugiej strony związek z innym mężczyzną muszę dokładnie przemyśleć, aby dziecko się do kogoś nie przywiązało, a z racji potrzeby męskiej miłości nie cierpiało gdyby się okazało, że jednak dany mężczyzna okaże się niedojrzały czy zmieni gałąź (czy jak to się nazywa).
Tak wiem, sama jestem za ten stan rzeczy odpowiedzialna, powinnam wybrać innego mężczyznę takiego, który nie umrze i przynajmniej przez 50 by mnie utrzymywał i zapewniał profity rodzinie.
Nie wiem co tam Redpiller pisał o atrakcyjnosci kobiet 35+, nie miałem okazji tego przeczytać.
Ja dzieci nie chcę, nie mam takiej potrzeby, nie czuję tego w sobie.
Jest mi przykro że mąż zmarł……. ale, własnie w wiadomosciach gadali że eskomunikowali pewnego księdza w Polsce, przestał kochać Boga i zaczął zakochiwać się w kolejnych kobietach, nie mógł sobie z tym poradzić i wystąpił, nawet przystojny, Orki działaj, masz okazję 😀
och czyżby to było odrzucenie? 😀
I jeszcze jeszcze namawiasz mnie do związku z mężczyzną, który ma ekskomunikę, przecież to by było cudzołóstwo!!!
Alan
jak tak możesz serce mi złamałeś, no ale wybaczam Ci w końcu internetowym braciszkom się wybacza 😉
Ja Cię nie odrzucam żono moja, czyżbyś już rozwodu chciała przez tego exksiędza 😀 ?
Chyba go ekskomunikowali, a może się przesłyszałem. Najlepsze jest to jak mówili że „zakochiwał się w kolejnyh kobietach” a potem że „znalazł szczescie u boku kobiety” , taaa, ciekawe na jak długo, pewnie z niego biały rycerzyk do kwadratu, jak się wypowiadał o kobietach to jak o jakimś cudzie, oj naiwniak…życie go nauczy, jeszcze pożałuje że wystąpoł, wielkie żarcie mu sie skończyło (mógł mieć wszystko, kasa a zwłaszcza kobiety, tylko udawać pobożnego kleryka jak wiekszość :P) , a tak to czeka go niewiadoma a najprawdopodobniej równia pochyła.
Orki, ustaw się tam w kolejce, może go do pionu postawisz 😀
no pewnie, koncertowe dorzucenie, jak nic 😀
i to tak publicznie na forum 😀
Z tym ks. dobrze że wyszedł z KK, zawsze mógł zostać utrzymywać kochankę i dzieci, lub kochanki i dzieci i jednocześnie być księdzem, wielu jest takich,
Jednak takie praktyki osobiście mnie nie interesują 😉
Wiesz Orki, propo księży. Kiedyś jak z moim wujkiem taki jeden znajomy kleryk pił, to powiedział mu że religia jest dla głupców.
Innym razem, inny ksiądz, mojej mamie jak dyskutowali na tematy religijne powiedział tak „Proszę Pani, ludzie nie potrafią myśleć…..”
Jeszcze inny, na widok biblii tylko machnął ręką i miał wypisane na twarzy „Nie ma co czytać takich zabobonów” A ja mówię że warto bo klapki z oczu spadają.
Taka ciekawostka, sprawdź co oznacza termin 'parafianin’.
tak, wiem nie dość, że nie atrakcyjna to jeszcze zacofana 😀
Alan
i Ty przeciwko mnie?!! 😉
ja się tam nie liczę, dla mnie religia to życie, doświadczenie, spokój kontemplacja, natura, piękno,
każdy szuka wytchnienia gdzie tam mu pasuje ja osobiście się w tym odnajduje, 🙂
No to jaki sens chodzenia do kościoła i należenia do organizacji ? 😛 Jak napisałaś, kontemplować można różnie i wszędzie, a „Bóg nie mieszka w domach ludzką ręką zbudowanych”.
A wiesz o tym że kler usunął drugie z 10 przykazań – Wyjścia 20:4 ” Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! 5 Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą.”
No to popatrz teraz na wnętrza kościołów, (muzułmanie jednak wzięli sobie to do serca), pomniki papieży i księży, gdzie indziej w Bibli jest napisane – „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.” Mt 23 : 9
Zaś ostatnie przykazanie kler bezczelnie podzielił na dwa, (wiadomo, żeby zachować 10) – „Nie będziesz pożądał żony swojego bliźniego. Nie będziesz pragnął domu swojego bliźniego ani jego pola, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twojego bliźniego”.
9 i 10 – „ani żadnej rzeczy która jego jest”
Odrazu widać że coś nie tak, że wyrwane z całosci.
Widzisz Orki jak kler miesza, wybiera co mu pasuje, nawet z Biblii sobie jaja robią. Ja bym im nie wierzył. Duchowość to całkiem coś innego niż zorganizowana religia.
Alan,
ale ja nie chodzę do kościoła dla księży, duchowość to nie wpatrywanie się w posągi (jest to szuka) jak sam kazałeś mi sprawdzać parafianin często nie potrafił ani pisać ani czytać te obrazy czy rzeźby, sztuka było czymś naturalnym co przybliżało go do scen biblijnych, tak samo np. modlitwa różańcowa, istotna z punktu widzenia tajemnic, bo to nic innego jak ewangelia, której ciemnota nie miała, a jak by i miała to by nie przeczytała itp. A tak rzesze ludzi nieznających biblię mogła rozważać kolejne jej sceny, a co tam kto sobie myślał tego nie wiemy.
Nauczyliśmy się czytać i pisać, ale czy wykorzystujemy te zdolności ku dobremu? czy doświadczenie zwłaszcza przez naturę nie jest bliższe ludziom prostym, którzy nie tracą energii na negowanie Boga? I przede wszystkim to, że umiemy czytać nie oznacza, że rozumiemy Biblię, są fragmenty które bez znajomości hebrajskiego, czy realiów jakie były w trakcie jej powstawania a potem spisywania wydają nam się czymś okrutnym, złym, pomimo pewnych umiejętności nadal pozostajemy ciemni. Fajnie jak trafi się ks. czy tam zakonnik, który zechce podzielić się swoją wiedzą, bo to jest najważniejsze, jednak słowa bez ich doświadczenia pozostaną puste. Jakie ma znaczenie słowo wiara bez jej doświadczenia, czy piękno bez zachwytu nad nim, czy tam Miłość, czy wszystko inne?
Wszyscy tak mówią że nie chodzą dla księży, ok. Wierz sobie Orki w co chcesz i praktykuj jak chcesz. Chciałem Ci tylko pokazać jak kościół interpretuje Biblię na swój sposób, coś usuwa, coś dodaje, zresztą chyba jak każdy odłam chrześcijaństwa. Czy to jest fair traktować tak najświętszą z Waszych ksiąg? I czy można ją sobie interpretować na swoje widzimisię? Jak wyglada wtedy jej wiarygodność i co na to Bóg?
Księga Objawienia 22.18-19 :
„Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze. A jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze.”
Wprawdzie to jeden urywek, ale czemu miałbym nie zastosować tego do całej Biblii? Tak sobie interpretuję, jak kler na swój sposób i inni. Widzisz, tu jest problem, Biblia jest jedna a każdy odłam będzie sobie rościł monopol na jej zrozumienie.
A najśmieszniejsze jest to, że nie wiadomo czy Biblia faktycznie jest słowem Bożym, czy historyczno-religijną księgą Żydów, którą zatruli cały świat. Jest nawet hipoteza, że Żydzi wymyślili chrześcijaństwo dla gojów. Wystarczy porównać chrześcijaństwo (z gruntu religię defensywną, dla słabych – nadstaw drugi policzek, wybaczaj, badź maluczki, nie wymagaj) z ofensywnym Judaizmem (Żyd jest stworzony do panowania a goj to nie człowiek, ma służyć i być ciemny) I która nacja jest najbardziej wpływowa? Oni mają niebo na ziemi.
A więc to wszystko kwestia wiary, a wierzący nie potrzebuje dowodów, to źle. Ale to nie jest forum religijne żono moja, więc nie ma co ciągnąć tematu. Idź tam placki przaśne i wino wyborne przygotuj swojemu mężowi, pascha się zbliża. 😀
Pierwszy raz się spotykam z taką interpretacją – znasz jakieś opracowania, opisujące szerzej ten kontekst?
Zostawiam ci ten ciekawy cytat. Polecam blog opolczyka na wordpress, on dużo takich rzeczy udostępnia.
https://opolczykpl.wordpress.com/
Kiedyś była taka auducja w necie, może z radia jakiegoś, już nie pamietam i tam gość postawił taką śmiałą hipotezę, tak tylko napomknął. To jest bardzo ciekawe i dało mi do myślenia. Dobrze wiemy że ortodksyjni Żydzi oficjalnie odrzucili Jezusa, ale to się stało na ich ziemiach! Stworzyli Chrześcijaństwo a potem się go pozbyli, religia dla mas, ale nie dla nich. Można szukać w necie informacji, ale to jest pewnie temat tabu, warto samemu pomyśleć.
Kiedyś jeden znany Żyd (znowu nie pamiętam, nie mam pamięci do zdarzeń szczegółowych) na pytanie co Żydzi zrobili dla świata, z nonszalancją w stylu Wałęsy odpowiedział – zachwaściliśmy cały zachodni świat Judeo-Chrześcijaństwem. Oczywiście Chrześcijaństwo wywodzi się z Judaizmu, ale to odrębne religie a nawet sprzeczne, wystarczy poczytać Talmud (mowę nienawiści) który Żydzi cenią bardziej niż cały Stary Testament.
ech i wracamy do starszych braci w wierze, nie znam się na judaizmie, mam nadzieję, że kiedyś będzie mi dane porozmawiać z jakimś uczonym w piśmie i zapytać o nurtujące mnie zagadnienia, 🙂
ok, przyznam się jak miałam naście lat, to zakochałam się piękną miłością do ministranta, i ten mi złamał serce, bo właśnie poszedł na księdza 😉
nie wiem czy to się liczy 😉
ja się tam za znawcę Biblii nie uważam, są ode mnie mądrzejsi, którzy całe życie poświęcili na studiowanie tych ksiąg, ale niczym są w porównaniu z wiarą człowieka, który zwyczajnie wierzy i za tą wiarę potrafił umrzeć (tacy tam bohaterzy).
Wiesz księża też ludzie, i błądzą nie ma monopolu, że jak wstąpisz do seminarium czy tam zakonu to od razu świętym zostajesz 🙂
nie ma tak,
A czy akurat te księgi mają w sobie iskrę Boga, Jak dla mnie mają, nie znam znaczenia wszystkich słów, zwrotów, itd.
A Tobie to się marzy taka Marta, która wszystko zrobi i to jej modlitwa życia, takie wykonywanie prostych czynności z poświęceniem i oddaniem bliźniemu, 🙂
Przypominam mój drogi internetowy braciszku, że mnie nie chcesz więc tu mi nie mydl oczu plackami przaśnymi i winem, co najwyżej dzisiaj mogę poczęstować gołąbkami 😉
PS czemu w końcu nie pogadacie prywatnie? Fajnie jakby pod tematami rozmawiać na temat.
RedPillerPL
nie przejmuj się tym tak bardzo, przecież strona jest o świadomych związkach, jak nic nasze rozmowy wpisują się w praktykę tematu powyżej, 😉
no i kolejny raz okazuje się, że masz rację,
ja się już do odrzucania przez mężczyzn przyzwyczaiłam 🙂
ot takie życie,
Cóż, ludzie jak wchodzą w artykuł chcieliby poczytać o temacie, zamiast jakieś prywatne small talki.
z Twoim zamiłowaniem do eksperymentów można to potraktować jako swoisty przykład relacji damsko – męskiej, 🙂
w końcu możesz w praktyce obserwować jak to wygląda, z jednej strony nieatrakcyjna kobieta, samotna matka itd. z drugiej Casanowa, który nie przepuści ciężarnej kobiecie bo liczy się fakt zaliczenia kolejnej,
najbardziej mężczyzn kręci niedostępność i odmowa, taki instynkt łowcy u Was się włącza, Jak dostaniecie to na co macie ochotę, to całe zainteresowanie opada 🙂
Sam się zastanów i napisz jak to widzisz jako znawca relacji 😉
raczej się nie mylę.
najbardziej mężczyzn kręci niedostępność i odmowa, taki instynkt łowcy u Was się włącza, Jak dostaniecie to na co macie ochotę, to całe zainteresowanie opadaNie u mnie 🙂 niedostępne kobiety, czy też te utrudniające wszystko – bye bye, są toksyczne.
Jak dostaniecie to na co macie ochotę, to całe zainteresowanie opadaNie całe. Jak się ma coś więcej, niż seks do zaoferowania to nie, bo jednak związki są tworzone. Ale ogólnie to ludzka cecha, że nie doceniamy tego co mamy, albo doceniamy jak stracimy. Im mniej dojrzałości, tym gorzej z tym. Tym bardziej, że przestaje się podchodzić wtedy do ludzi z pozycji roszczeń, a dawania.
wszystko to bardzo szerokie pojęcie, sprecyzuj dokładnie o co chodzi,
pomijając seks 🙂
aktualnie, chyba całe, mężczyźni tego oczekują, kobiety to oferują lub są samotne,
jak się dokładnie przyjrzeć związkom to wszystkie oparte są na seksie, mało jest związków, które zachowują wstrzemięźliwość, aby się poznać, podjąć świadomą decyzję, przynajmniej na początku relacji,
i potem ktoś się dziwi, że po fascynacji 4 max 5 lat szuka się kolejnej osoby, że rozwody, zdrady, rozwiązłość itp.
wszystko to bardzo szerokie pojęcie, sprecyzuj dokładnie o co chodzi,pomijając seks
Wszystko to wszystko. Można nawet spotkanie utrudniać, jak się chce, albo udawać trudną do zdobycia, także pod kątem rozmowy, czy innych działań.
Często piszę o takich toksykach co to kładą kłody pod nogi i sądzą, że tak ma być bo „mężczyźni lubią niedostępne i zołzy”.
jak się dokładnie przyjrzeć związkom to wszystkie oparte są na seksie, mało jest związków, które zachowują wstrzemięźliwość, aby się poznać, podjąć świadomą decyzję, przynajmniej na początku relacji,i potem ktoś się dziwi, że po fascynacji 4 max 5 lat szuka się kolejnej osoby, że rozwody, zdrady, rozwiązłość itp.
To nie jedyny powód, ale nie ma co się dziwić, że ludzie wchodzą w związku, szczególnie za młodu bo „ktoś się im podoba”, także seksualnie. Najlepsze związki tworzy się w wieku 90 lat, tam nie ma miejsca na seksualność 😉
to chyba mężczyźni lubią niedostępne i zołzy, 😉
a nie chodzi o niedostępność jako grę, tylko o sposób podejścia mężczyzn, jeżeli dziewczynę zdobędziecie (zaliczycie) to nie po to aby budować z nią głębszą relację (czego w kobiety oczekują), a dla zabawy.
Wiem to od Was, mężczyzn 😉
Wszystko to żadna odpowiedź, z serii bo tak 😉
i prawidłowo, jeszcze dobrze by było gdyby te związki przetrwały całe życie 🙂
takie prawdziwe wzajemne oddanie, a nie tylko zaspokajanie instynktów,
To chyba mężczyźni lubią niedostępne i zołzy,Racja, poprawiam.
a nie chodzi o niedostępność jako grę, tylko o sposób podejścia mężczyzn, jeżeli dziewczynę zdobędziecie (zaliczycie) to nie po to aby budować z nią głębszą relację (czego w kobiety oczekują), a dla zabawy.Wiem to od Was, mężczyzn
Nie od nas, ale od jakiegoś mężczyzny, lub dwóch, a nie „nas”, tak jakby też mnie.
Już wyjaśniałem: niezbyt wartościowe są „zaliczane”, a wartościowe się kocha i z nimi jest.
ech aby od dwóch to bym przyjęła, że to może być błąd statystyczny 😉
to po co kogoś „zaliczać” jak jest niewartościowy, nie macie do siebie szacunku?
a te wartościowe i tak się kocha ale nie na tyle aby stworzyć stały zalegalizowany związek,
jednym słowem i tak kobieta jest na przegranej pozycji,
ta mniej „wartościowa” sama przyjmuje za wyznacznik mniejsze oczekiwania (ale czy na pewno, czy po prostu rozumie, że nie ma szans na miłość),
szkoda tych wartościowych bo służą i tak do zaspokajania instynktów, pożądania
to po co kogoś „zaliczać” jak jest niewartościowy, nie macie do siebie szacunku?Nie tyle brak szacunku co na pewno przewyższający to popęd seksualny. Kobieta jest powiedzmy ładna, taka sobie w poglądach, można się z nią pośmiać, ale nic głębszego – to wtedy jest tylko seks.
a te wartościowe i tak się kocha ale nie na tyle aby stworzyć stały zalegalizowany związek,Kwestia antymęskiego, feministycznego prawa.
jednym słowem i tak kobieta jest na przegranej pozycji,Jest, jak jest feministką, jak nie szanuje, nie docenia mężczyzny, nie jest wartościowa, a do tego oczekuje od mężczyzny rzeczy niemożliwych – czyli np. być idiotą w czasach feminizmu i takich praw.
Skoda tych wartościowych bo służą i tak do zaspokajania instynktów, pożądaniaNie, wartościowe są w fajnych związkach.
Za to kobiety z mentalnością ofiary są rzeczywiście ofiarami zaspokajania instynktów źle wybranych mężczyzn.
ta mniej „wartościowa” sama przyjmuje za wyznacznik mniejsze oczekiwaniaJak jest świadoma niskiej wartości to owszem. A jak nie, tylko nos zadziera to trafia na najgorsze.
U kobiet mechanizm poszukiwania winy w innych jest świetny opisany przez Lwa Starowicza.
Bo ja taka dobra, dlatego sama.
Bo ja taka inteligentna, a mężczyźni boją się inteligentnych kobiet.
Bo ja taka silna i niezależna.
Bo nie ma fajnych mężczyzn na tym świecie.
A tu klops, może to wynikać jednak z wad i zwykle tak bywa, a czasem tego, że się z inicjatywą nie wychodzi, lub wychodzi do kogoś nie na swoim poziomie.
Czasem to też brak szczęścia,bo przecież ludzie na siebie trafiają czasem zwykłym fartem, no ale lepiej brać sprawy we własne ręce, niżeli mówić o pechu czy szczęściu.
to wtedy nie idzie się z taką dziewczyną do łóżka, chyba że się siebie i jej nie szanuje. I czy taka dziewczyna odbiera to tak samo? Czy przypadkiem nie jest to uwodzenie aby zaliczyć?
Jeżeli determinuje nas tylko popęd seksualny to uprzedmiotowiamy siebie i tego kogoś. Idąc takim toiem myślenia jak zabraknie chętnych na seks dziewczyn/mężczyzn to pozostaje korzystanie z usług prostytutek lub lalek elektrycznych, czy innych gadżetów.
No i można się uzależnić od seksu, a to zaleczyć trudno czasami niewykonalne, zwłaszcza, że ludzie nie są świadomi problemu i go ignorują.
A to ma wpływ na związek z tą rzekomo 'wartościową” kobietą.
Małżeństwo jest starsze niż feministyczne prawo, brak prawidłowych postaw i przykładów będzie pogłębiać problemy.
Współczesne feministki to chyba nie do końca zdają sobie sprawę, że niszcząc „rodzinę”, macierzyństwo, naturalne potrzeby, niszczą przyszłość kolejnym pokoleniom.
Chociaż niedawno sama się zdziwiłam, kto popiera feministki, kobiety, które przez kilka lat starały się o dziecko, są za abortowaniem innych nienarodzonych dzieci.
Taka nieludzka hipokryzja.
Nie wszystkie kobiety, które są zaliczane przez mężczyzn są feministkami.
Na początek to kobiety/mężczyźni powinni szanować siebie samych, jeżeli brakuje autoszacunku to i w konsekwencji nie szanuje się innych.
I szacunek, za co, czy jako wartość sama w sobie, czy za „zasługi” drugiej strony taki warunkowy?
A mężczyznę warto kochać, wpierać, doceniać tylko nie kosztem swojej godności i szacunku do siebie samej 🙂
Bo tak kochać, wspierać i doceniać każdego mężczyznę, który ma fajne poglądy i jest w miarę przystojny to można mieć wiele przygód seksualnych, a morale opada i wtedy wspieranie mężczyzn w związkach z innymi kobietami też może się przydarzyć.
zależy co rozumiesz pod pojęciem „fajny”.
czy konkubinat ze stażem 2-3 lat, bez dzieci, bez zobowiązań, ukierunkowany na zaspokajanie swoich potrzeb?
czy może małżeństwo z 30 letnim stażem, gdzie były trudne chwile, ale obeszło się bez zdrad i małżonkowie są przyjaciółmi, nie niszczą się nawzajem?
Czym jest mentalność ofiary?
Czy może przypadkiem prawdziwa ofiara przemocy ma trudność z nawiązaniem jakiejkolwiek relacji bo ma zaburzone poczucie bezpieczeństwa?
Jakieś znowu wymieszanie pojęć.
Wiesz kobieta dobra to jak lody czekoladowe, można nabawić się anginy lub bólu brzucha,
Jak inteligentna i bezwzględna, to inteligentnie szuka sobie zapewnienia bytu i raczej tworzy związki,
Kobiety silne i niezależne, to chyba takie są najlepsze do związków, nikt nie szuka utrzymanki, bo to nie związek a sponsoring, (jeżeli zabraknie takiej siły i niezależności to może dojść to wyuczonej bezradności, a to kalectwo, zam kobietę ok 60 lat, całe życie pracowała, która po chorobie męża nie potrafi opłacić rachunków bo to ją przerasta, nigdy tego nie robiła, zawsze to mąż zajmował się finansami itp., z kolei mężczyźni są uzależnieni np. od rodziców nie tyle finansowo co emocjonalnie i nie potrafią sami podejmować decyzji itp ).
Nie wiem kto szuka „fajnego” mężczyzny, no najlepiej książę z bajki, tylko znając wybredność niektórych to jeżeli trafi się nie z tej kreskówki co trzeba to i tak nie dogodzi 😉
Zawsze to wynika z czegoś, czasami z braku umiejętności nawiązywania relacji, lęków, braku atrakcyjności, brak odpowiedniego urodzenia w dobrze sytuowanej rodzinie, barku wychowania, lub złego wychowania w rodzinach dysfunkcyjnych itd.
Dotyka to i kobiet, i mężczyzn.
Co do szczęścia, zależy co uważasz za szczęście:)
ja tam całe życie uważam się za szczęściarę, i może aktualnie nie jestem w związku, ale jestem szczęśliwa, wiadomo do pełni szczęścia brakuje mężczyzny, z którym można było by się nim dzielić, ale widocznie takie życie, że wszystkiego się nie ma 😉
to wtedy nie idzie się z taką dziewczyną do łóżkaIdzie, bo się chce i bo jej się chce. Proste.
Czy przypadkiem nie jest to uwodzenie aby zaliczyć?Nie. Kolejny raz robisz z kobiet biedne ofiary, brzydko uwodzone, a daj im być dorosłymi i odpowiadać za swoje wybory, za swój popęd seksualny też. A może to one uwodzą tego mężczyznę? Odwróć rolę choć raz, np, właśnie seksem, wyglądem, próbują tak zrobić, by mężczyzna robił co ona sobie zażyczy. Albo pomyśl, że to właśnie oboje dorośli ludzie, gdzie żadna z nich ani nie jest agresorem, ani ofiarą, tylko dogadują się, że tak ma być i tak mają. To jest Twój problem, że widzisz tylko ofiara/agresor, a nie dwóch ludzi, którzy są świadomi siebie, pewni siebie i nie wydziwiają…
Idąc takim toiem myślenia jak zabraknie chętnych na seks dziewczyn/mężczyzn to pozostaje korzystanie z usług prostytutek lub lalek elektrycznych, czy innych gadżetów.Otóż to, albo tłumienie naturalnych potrzeb co odbije się na zdrowiu.
No i można się uzależnić od seksuKolejny raz, czarnowidztwo, byle opisać to w najgorszych barwach. Można się uzależnić, a można nie, a można po prostu czerpać z tego frajdę, czy też okazywać tym samym czułość drugiej stronie.
My mamy narzędzia i my decydujemy czy iść w stronę dobra, czy zła.
I szacunek, za co, czy jako wartość sama w sobie, czy za „zasługi” drugiej strony taki warunkowy?Na pewno tak, aby szacunku nie stracić, czyli jak plują to nie szanujemy. Ale też bardziej szanujemy, jak ktoś wniesie coś dobrego dla świata, niżeli tylko jest.
A mężczyznę warto kochać, wpierać, doceniać tylko nie kosztem swojej godności i szacunku do siebie samejDlatego trzeba się dobrać i mieć podobne myślenie.
czy konkubinat ze stażem 2-3 lat, bez dzieci, bez zobowiązań, ukierunkowany na zaspokajanie swoich potrzeb?Nie widzę problemu, by to nie był fajny związek. Dwójka ludzi wspiera się, zaspokaja swoje różne potrzeby, czyli szanują się i kochają, nie mają tylko dzieci i papierka. W porządku.
Jakieś znowu wymieszanie pojęć.Bo je mieszasz. Mówię, że jak ktoś ma mentalność ofiary to nie będzie umiał decydować i jedynie zrzucał winę na innych -a bo ci uwodzą, a bo wykorzystują, a bo kłamią, a bo to i tamto. A jak ktoś ofiarą nie jest to uczy się jak wybierać ludzi, jak stawiać granice, jak wyrażać swoje potrzeby i tak dalej. Ci ludzie nie mają problemów. Wieczne ofiary za to wszystko komplikują i jeszcze dokładają bata innym.
wiem nudna jestem,
Jest coś takiego jak HIV, przy takim podejściu bierzesz odpowiedzialność za ewentualnych partnerów seksualnych osoby, z którymi uprawiasz seks w danym momencie. Czy prezerwatywa chroni w 100% przed zarażeniem? To samo z wirusowym zapalaniem wątroby, czy brodawczakiem, czy innym paskudztwem. Czy ufasz takiej osobie, że nie współżyje z innymi i te osoby trzecie nie są zarażone?
Kto badał się na obecność HIV?
Trochę zdrowego rozsądku 😉
Jeżeli chodzi o wirus HIV, czy inne choroby to nawet oddając krew, np. po zabiegu u dentysty (kanałowym leczeniu), czy po wykonaniu tatuaży, jest „karencja” 12 czy osoba jest czysta.
Aktualnie wszystkie kobiety rodzące są standardowo badane na nosicielstwo, myślisz że to jest przypadek?
Który mężczyzna się bada po zaliczeniu przypadkowej dziewczyny, bo mu się fajnie gadało i oboje mieli na to ochotę? Zakładając, że imprezuje systematycznie 2 razy w tyg.
Po raz kolejny powiem, mężczyźni też mogą być w takiej sytuacji.
Skąd wiesz, że ta „fajna” dziewczyna tydzień wcześniej nie współżyła z osobą zarażoną, lub świadomie zataiła taką informację, aby nie wyjść na „łatwą”?
Ofiarą może być i mężczyzna,
tak, wyskoczą pryszcze 😉
i nici z gładkiej cery 😉
czy ja wiem,
powiedz kto szybciej zdradzi mężczyzna/ kobieta którzy mieli powyżej przypadkowych 10 partnerów seksualnych, czy z doświadczeniem np. 5 partnerów (ale tylko w kilkuletnich, takich pow. 12 miesięcy związkach).
Dlaczego bulwersowały Cię kobiety zdradzające z Tabu?
Przecież to tylko cienka linia do przekroczenia, czy uprawiać seks czy nie, pewna decyzja?
Czyli dzieci nienarodzonych, dzieci i zwierząt nie szanujemy, osób niepełnosprawnych, chorych, nieporadnych życiowo, itp.?
A może zwierzęta szanujemy bo są zwierzętami ale nienarodzone dzieci już nie, bo dopiero jak wniosą coś do świata to im się szacunek należy, lub szanujemy je do wieku 7 lat, 17 lat a potem nie?
Dokładnie tak 🙂
No ale oni nic nie wnoszą do świata? Konsumpcjonizm.
Jak ich szanować? 😉
może ankietę zrób na stronie,
ile miałeś kontaktów seksualnych, ile przeprowadziłeś badań na nosicielstwo,
Mężczyźni kłamią/kobiety też,
a potem problem bo rozbite rodziny, bo utrata wartości, bo same rozwody, to albo narzekamy, że tak jest
Właśnie Orki, kończymy dyskusje nie na temat, bo się zaraz z tego forum zrobi litania.
Ale żono moja jeszcze popiszemy, jesteśmy na takim etapie związku że musimy od siebie troche odpocząć, to ten czas W nadchodzącym tygodniu będę bardzo zajęty więc rzadko wejdę na forum.
Bo chrześcijaństwo adaptowane do kultury europejskiej, wyrosłej z historii, filozofii i sztuki starożytnej Grecji i Rzymu, nie mogło wyrugować z religii przedstawień figuratywnych – co było dobre w starej, żydowskiej religii prymitywnego pustynnego ludu, nie mogło zaistnieć w bogatej kulturowo cywilizacji.
Chrześcijaństwo w stosunku do pierwotnych wierzeń Starego Testamentu, to nowa jakość, która pojawiła się na późniejszym etapie rozwoju ludzkości. Jak sobie wyobrażasz wymienianie tych wszystkich rzeczy w dzisiejszych czasach? Przecież to byłoby zupełnie anachroniczne i pozbawione sensu – po prostu zgromadzono to wszystko w zbiorze „pozostałe rzeczy bliźniego” i chyba dobrze, bo jest to zrozumiałe dla wszystkich… może oprócz ciebie.
A przypisywanie klerowi niecnych działań, w ramach jakiegoś spisku przeciwko „biednym ogłupiałym ludziom” jest oznaką niedojrzałości i niewiedzy.
Chrześcijaństwo w stosunku do pierwotnych wierzeń Starego Testamentu, to nowa jakość
Nowa jakość jak na tamte czasy, ale czy lepsza? Wątpię.
Jak sobie wyobrażasz wymienianie tych wszystkich rzeczy w dzisiejszych czasach?
Alan,
a dalej Kor 13,12,
Czym jest zwierciadło, lub kim?
i Kor 13,13
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.
😉
nie czytelene 😉
otwierasz blockquote
zamykasz cytat / blockquote
ważne jest użycie na końcu /
Ty mi żono tu o miłości nie pisz bo to ściema jakich mało 😛 Zresztą dobrze wiemy że Paweł z Tarsu miał raczej na myśli miłość w sensie agape, której trudno dziś szukać w związkach.
Z tym b-quote (no to jak mnie nauczyłaś :P) na szkicu wyglądało wszystko jak trzeba, na swoim miejscu. Nie wiem o co kaman, może to, że dodałem potem coś na samym początku i algorytm zwariował, nie wiem, raczej takie pomyłki mi się nie zdarzają
Mój starszy internetowy braciszku, czyżby jemu tylko o agap chodziło?
To co łączy rodzeństwo zwłaszcza internetowe no to właśnie agape, Miłość ta najszlachetniejsza wpisuj się jak nic, 😉
A ten eros to tylko dla męża i to realnego 😉
jak nic, sks 😉
to Ci może kapcie przynieść i kakao przed snem zrobić? 😉
Tak kluczem są emocje. To takie nasze oprogramowanie. Wpływu na nie nie mamy (nie można go wymienić na inne), ale z tego oprogramowania można róznie korzystać.
Mając tę wiedzę jak to działa, można nie tyle pozbyć się negatywnych emocji (to niemozliwe przynajmniej na razie), ale nauczyć się je świadomie przezywać, co pozwoli wybierać poprzez mózg racjonalny własna drogę życiową i nie być „niewolnikiem natury”
Zresztą wobec pozytywnych emocji też należy nauczyć zachowywać pewien dystans, co nie oznacza, że nie trzeba z nich korzystać.
Negatywne emocje zawsze będą się pojawiać w życiu, takie ono już jest. Świadomość przeżywania emocji zarówno negatywnych jak i pozytywnych to ważna umiejętność. Nie uczy się ludzi młodych w jaki sposób kanalizować te złe i jak nie dać się porwać tym dobrym. Dotyczy to szczególnie mężczyzn, od których wymaga się nieokazywania uczuć.
A co powiesz na umiejętność wywoływania pozytywnych emocji ze swojego wnętrza? Czasem udaje mi się wywołać u siebie euforię podobną do tego, gdy byłem zakochany w dziewczynie. 😀 Oczywiście rzadko próbuję takich praktyk, ponieważ zazwyczaj cenię sobie spokój emocjonalny.
Dziś w ogóle niczego pożytecznego się nie uczy, tylko zaśmieca mózg mało przydatnymi rzeczami. Nie trzeba znać się na wszystkim, tylko zdobywać wiedzę którą można do czegoś sensownego wykorzystać. A wiedza o funkcjonowaniu człowieka, jego instynktach, jest podstawowa, a niewielu ją posiada (racja zwłaszcza faceci powinni ją mieć choć kobietom też by się przydała).
Sama wiedza to jednak za mało. trzeba wciąż nad sobą pracować i zdawać sobie sprawę, ze to trudne zadanie.
Owszem pozytywne emocje tez można wywoływać, najlepiej dzięki realizacji własnych celów ale też poprzez zycie w zgodzie ze sobą Np szczęście zależy od nas samych a nie od innych ludzi.
Pewnie medytacja, szczęście syntetyczne niezależne od czynników zewnętrznych, świetna sprawa. Albo dragi, zwłaszcza halucynogeny, też wyciągają z wnętrza anioły i demony
no nie mów, że korzystasz z dragów aby poczuć się w euforii?
Gdzież tam, jestem w euforii kiedy chcę, a potem mówią że śmieje się jak głupi do sera.
Orki, jakbym miał Ci wyłożyć swoją filozofię życia to bym musiał pisać bez przerwy do rana, a i tak może się z czasem zmienić, bo to nic pewnego. Wiem jedno, związki szczęścia nie dają, a zresztą, wszyscy tego szczęscia szukają a to pewnie taka sama sciema jak ta cała miłość.
Nie ma za czym gnać, żyć poprostu, człowiek bedzie lata szukał recept na udane życie i w końcu wróci do punktu wyjścia, no niby mądrzejszy i roztropniejszy ale nadal trzeba robić rzeczy przyziemne, rano wstać, kupke strzelić, coś na ząb, do pracy, po pracy jakiś sport, Orki odpisać , coś poczytać i nyny, i w koło Macieju, a miało być tak wzniośle.
Jedni mówią że szczęscie to łaska, robisz swoje i czasami spłynie, być może. Ja lubię spokój ducha co by się nie działo, kiepskie chwile znosić, coś się człowiek nauczy, a te dobre wyciskać jak się da. Coś jak buddyzm diamentowej drogi.
Dobra, już kończe bo wykończe Was wszystkich takim pisaniem 😛
to piszesz, że miłość to ściema,
hym, ściema, nie ściema, ale można kogoś pokochać i być przy tej osobie szczęśliwym i to bardzo 🙂
Dobra, dobra, nie tak bardzo, i nie tak długo : P
a to zależy indywidualnie od kochającego i jego cech, np. tacy introwertycy, którzy potrzebują mniej zewnętrznych bodźców dłużej pielęgnują w sobie to uczucie 🙂
Ja uważam, że szczęście to nawyk, który możemy w sobie wyrobić.
To o czym piszesz się niejako pokrywa z moim podejściem.
Złe rzeczy odbierać z dystansem i doceniać wszystkie nawet drobne dobre zdarzenia w życiu.
No i przestać się przejmować wszystkim i wszystkimi, świata się nie zbawi, możemy mieć wpływ tylko na najbliższe otoczenie. Dlatego kształtujmy je tak aby było nam i osobom z naszego otoczenia względnie dobrze.
Czemu? Jak dla mnie masz ciekawe przemyślenia i dobrze się je czyta. Do tego stylistycznie wygląda to dobrze, nie męczy oczu. Bracie nie powstrzymuj się. 😀
też chętnie poczytam, to nawet cały artykuł, i się dowiemy czegoś nowego 🙂
Dobra dobra żono, ja głupi jestem, nic nowego nie wymyśliłem i nie wymyślę. Kiedyś studiowałem filozofię 3 miesiące (sam kierunek, nie że dodatkowo) ale zrezygnowałem, pokazali mi czym to się je. Doszedłem też do wniosku że nic mi to nie da w życiu, ale uczy refleksji i krytycznego myślenia, dobre ćwiczenie. Skłonność do rozmyślań mi została, już taka przypadłość, chyba taki mózg. Jakby nie to, to nigdy bym nie wpadł na ten portal podejrzewam.
Alan
mówisz filozofię 🙂
kiedyś autor bloga tłumaczył odnośnie mężczyzn z naturą filozofa,
no to jeszcze dodaj że wcale nie jesteś mężczyzną p cechach alfy, ani bety, to będziesz moim idealnym internetowym braciszkiem 😉
Już mnie chcesz sfrendzonić? 😛
Alfa? Beta? Co z Ciebie Orki za kobieta? Nie shit testuj mnie.
Nie lubię pisać o sobie, a i tak by nic to nie dało. Musiała byś mnie poznać w realu, ale wtedy źle by się to dla Ciebie skończyło
Alanku,
dla mnie by się to źle nie skończyło, bo ja świadoma kobieta jestem i seksy uprawiam po ślubie 😛
chyba, że masz 3 metry wzrostu, wszystkie cechy omegi i grom z jasnego nieba by mnie powalił, 😉
choć kiedyś na randce, nie randce miałam gromy i najpiękniejsza tęczę, więc nie ma co kusić losu 😉
No właśnie, nie kuś mnie i nie kuś losu 😀 Jeszcze sie zakochasz i będzie po Tobie, a ja nie będę miał spokoju, po co mi to, Po co mi to….:P
Ja tam lubię się zakochiwać 😉
no ale czy można się zakochać w internetowym braciszku?
We mnie to już się zakochałaś, martwi mnie co innego, że lubisz się zakochowiać…… To nic dobrego nie wróży.
Alan
a czym tu się martwić 🙂
wiesz to by był najczystszy wymiar miłości, taki prosto z antyku, nie widząc kogoś móc się zakochać to nawet ja nie jestem taką idealistką 😀
Tak, szczęście to też nawyk, zgadzam się, nawyk spokoju ducha, doceniania pierdół i nie szukania dziury w całym 😀
Dobrze jest też wyrobić sobie nawyk wdzieczności za to co się ma, a jak porównywać się to tylko z tymi co mają mniej albo nic, chyba że dążymy do perfekcji w jakiejś dziedzinie to można a nawet trzeba porównywać się z profesjonalistami i uczyć się od nich.
Pisac strawnie to jest sztuka Bracie 😀 Stale się tego uczę, a na forum można poćwyczyć 😀
Dzieki stronie wyrobiłem sobie nawyk wyrywania cytatów i odnoszenia się do nich, i to na czerwonum tle! Jak to wygląda! 😀
Chyba podziękuję za takie rady Alanie. 😀
Hehe, z głową to wszystko jest dla ludzi 😀 Szamanizm to duchowość najbliższa natury. Kiedyś psychiatrzy stosowali psylocybine i LSD do leczenia zaburzeń psychicznych, efekty lepsze i szybsze niż lata psychoterapii. Można osiagnąć taki wgląd w siebie jak po latach medytacji. Niby droga na skróty, ale co tam, jak kto uważa, nie namawiam nikogo. To wszystko to i tak pewnie zwykła chemia mózgu, nic nadzwyczjnego. Dobra, nie ma co odbiegać od tematu bo kobitki czekają na obgadywanie 😛
Oj Alan
nie dość, że Uwodziciel to i nie stronisz od chemicznych używek,
mój internetowy braciszku zejdź z tej drogi, bo ze zmartwienia całkiem osiwieje 😉
Już lepsza medytacja, kontemplacja czy tam techniki oddechowe przynajmniej naturalne i nie wywołują schizofrenii 😉
Żono Ty moja, Słońce Najjaśniejsze, z używkami takimi już dawno skończyłem, to był okres eksperymentów i poszukiwań za gowniarza, dawno temu.
Z medytacją jestem za pan brat na codzień, nie potrzebuję do tego pozycji kwatu lotosu, chwila moment i potrafię uspokoić umysł albo zatopić się w chwili. Np dzisiaj rano pożarłem się w pracy z przełożonym, chciał mi namieszać w planie dnia pracy bo takie miał widzimisię. Za 15 min mi przeszło, a on do końca dnia chodził nadąsany i jeszcze będzie taki pewnie z miesiąc łaził. Szybko wracam do równowagi i zapominam, ale jak trzeba to popamiętam 😀
Z technikami oddechowymi trzeba uważać, można doprowadzić do hiperwentylacji i mieć kosmiczne objawienie w postaci oszołomienia i błysków przed oczami. Wszystkie te zabiegi, przy pomocy halucynogenów, diet i technik oddechowych to ingerencja w mózg a nie duszę, nie ma w tym nic mistycznego, ale odpowiednie ćwiczenia pomagają w zyciu, to fakt.
Nie ma co siwiec za męża, nie wygłupiaj się, nie stać mnie na perukę 😛
no i jeszcze napisz, że z kobietami skończyłeś i nie palisz, nie pijesz za często, nawróciłeś się jesteś wierzącym i praktykującym katolikiem otwartym na potomstwo 😀
I kto by pomyślał, że taki ideał mężczyzny znajdę na tym forum 😀
I co jeszcze? 😀
Pspierosów nie palę, kiedyś paliłem przy piwie, ale że nie piję już wcale alkoholu to i nie palę 😀 Widzisz jak to jest 😀 Teraz pepierosy mi śmierdzą, brzydzę się nimi.
Jak bym miał skończyć z kobietami to i z Tobą 😛 Zawierasz się w zbiorze kobiet, konsekwencja musi być!
Już się dawno nawróciłem, tam gdzie trzeba 😀
Z tymi dziećmi to nie wiem, moje geny są dzikie i nieobliczlne, a Ty taka wierząca, jakiś Grek Zorba, dyktator albo o zgrozo szurnięta aktywistka feministka by z tego wyszła 😛 Dla dobra ludzkości lepiej nie robić zamieszania 😀
Jaki ideał! 😀 Nie spełniam nawet połowy Tw wygórowanych wymagań! I nie wyobrażaj sobie, bo i tak mnie nie urobisz : P
pss, mam tak samo,
to się chyba nazywa sks (w wolnym tłumaczeniu starość, k.. starość 😉 )
ech,
kto by pomyślał, że i matematyk z Ciebie, zbiory!! 😉
Alan
Ty się boisz tacierzyństwa 😀
jednego jestem pewna na 100%, jeżeli ktoś nie nie chce dzieci, nie powinien ich mieć,
to co się współcześnie dzieje to jakaś zgroza, dzieciaki, nastolatki trafiają do domów dziecka, rodzą się jednocześnie są nie chciane, lub stają się kartą przetargową pomiędzy obcych sobie ludzi, horror,
moje wymagania nie są wygórowane, no co Ty, to podstawa, aby jakoś relacja mogła przetrwać i to trochę dłużej niż 3-4 lata, tak mi się marzy mąż, z którym przeżyję z 30 lat (ale to już science fiction :] )
no ale ja Ciebie absolutnie nie urabiam 😀
jesteś moim internetowym braciszkiem,
zapominałeś?! 😉
Ja Ci dam sks 😛 ! Na sks to ja chodziłem w podstawówce 😀
I nie żartuj sobie, bo jak wciśniesz 's’ to wyjdzie coś fajnego, jak czytam to aż mi się ciśnie na język 😀
Ty mnie nie bałamuć, z literkami alfabetu, pewnie że „s” są fajne no ale dopiero po „ś” 😉
przypominam, że koncertowo mnie odrzuciłeś, no wiesz samotna matka z dzieckiem i do tego chcąca ślubu i kolejnych dzieci,
przecież to od razu widać niezgodność celów, czy tam charakterów czy coś tam 😉
Emocje kierują nas do bardzo wielu różnych działań, w tym działań nie służących przekazaniu genów.
Niestety jesteśmy edukowani, aby tego nie dostrzegać. Jesteśmy edukowani, aby zamiast obserwować świat jak dziecko, a dopiero potem zastanawiać się nad możliwymi związkami jednego zjawiska z drugim, już na starcie zakładać sobie teorię i wszystko do niej dopasowywać. To nasze wyedukowane podejście jest złe, bo bardzo utrudnia dostrzeżenie prawdy.
Wiem jak zmieniło się moje postrzeganie ludzkiej natury, odkąd przestałem wszystkie ludzkie zachowania przymierzać do teorii ewolucji. I nie zastąpiłem teorii ewolucji żadnym konkretnym dogmatem religijnym, po prostu odrzuciłem teorię ewolucji, nie mając dla niej żadnej alternatywnej hipotezy. I zacząłem dostrzegać wiele instynktów, których wcześniej dostrzec nie chciałem. Zacząłem też dostrzegać ogromny wpływ presji społecznej tam, gdzie wcześniej koniecznie próbowałem się dopatrzeć popędu do przekazania genów.
Zmieniłem postrzeganie tak, jak zmienia się postrzeganie człowieka opuszczającego sektę religijną. Wcześniej jedną poszlakę zgodną z tezą zawartą w świętej księdze traktowało się jako niekwestionowany dowód, a pięciu poszlak przeciwnych usilnie próbowało się nie zobaczyć. Po wyjściu z sekty nie ma już świadomej blokady do dostrzegania zdarzeń poddających w wątpliwość zapisy świętej księgi.
Oczywiście emocje moga popychać człowieka do róznych działań nie tylko związnych z przetrwaniem gatunku. Natomiast moja wypowiedź dotyczyła kwestii relacji damsko męskich.
I sądzę że w tym kontekście emocje służą zapewnieniu przetrwania gatunku. Presja społeczna jest jednak czymś wtórnym choć może znacząco wzmacniać ten instynkt.
Ewolucja to jedno (ma swoje naukowe podstawy), a drugie to świadomość tych reguł natury, co pozwala wybierać własną drogę
Opiszę więc jak ja to widzę. Ze względu na stadną naturę, człowiek szuka sobie towarzystwa. W dzieciństwie i w wieku nastoletnim w ogromnej większości przypadków tym towarzystwem są osoby tej samej płci. W przypadku mężczyzn presja społeczna te relacje zwalcza, w związku z tym mężczyzna odczuwa pustkę i szuka dróg aby tę pustkę wypełnić, przy czym najlepiej po linii najmniejszego oporu, czyli tak jak presja społeczna każe.
Ewentualne dążenie do przetrwania gatunku zupełnie nie uzasadnia ludzkich zachowań w naszym społeczeństwie. Do przedłużenia gatunku wystarczy krótka kopulacja raz na długi czas, a wspólne wycieczki turystyczne, taniec, gadanie o rzeczach interesujących tylko jedną z dwóch osób, są z punktu widzenia przetrwania gatunku zupełnie zbędne. W ludzkich plemionach, do których cywilizacja nie dotarła, mężczyźni większość czasu przebywali z innymi mężczyznami i nie było to żadną barierą dla przetrwania plemienia. Tak samo u niejednego gatunku zwierząt stadnych jest tak, że samce poświęcają bez porównania więcej uwagi relacjom z najbliższymi im innymi samcami, niż z samicami. Jestem nawet w stanie ułożyć bajeczkę z kategorii „psychologia ewolucyjna”, która by tłumaczyła dlaczego męska emocjonalność nadaje priorytet relacjom z innymi mężczyznami a nie z kobietami (użyłem określenia „bajeczka”, bo ciężko nazwać nauką coś, co umożliwia „udowodnienie” dwóch przeciwnych sobie tez).
To akurat zasługa innej budowy mózgu i układu hormonalnego u dziewczynek i chłopców, przez co preferują inny rodzaj zabaw i aktywności. Dodatkowo nie ma pociągu seksualnego jeszcze więc płcie nie widzą potrzeby interakcji.
I tak i nie, ktoś musi zapewnić dziecku byt dopóki nie stanie się w miarę samodzielne. Wprowadzić w dorosłe życie, „pchnąć” w świat i nauczyć umiejętności pozwalających przeżyć.
To samo było w rodzinach wielopokoleniowych, gdzie mężczyźni pracowali razem z innymi mężczyznami a kobiety z kobietami. Młody chłopak gdy stał się w miarę niezależny od matki wchodził w świat mężczyzn, z nimi przebywał i uczył się obserwując.
W obecnych czasach model rodziny zmienił się diametralnie jest jedna kobieta i jeden mężczyzna w mieszkaniu/domu i kobieta próbuje ze swojego faceta zrobić taką przyjaciółkę z penisem. Próbują nas wciągać w swoje emocjonalne rozmowy ale nas to nudzi i męczy. Jest to frustrujące dla obu stron. Dla nich (kobiet) bo nie spełniają swoich potrzeb i dla nas bo nas to drażni. No i facet nie rozumie, że ona nie chce działać problem—>rozwiązanie mówiąc mu o nich, tylko chce sobie pogadać o emocjach, facet będzie szukał rozwiązania i zacznie podpowiadać co dodatkowo złości kobietę bo nie o to jej chodzi. Z resztą taką tendencję często widzimy w komentarzach kobiet nawet na tej stronie.
Możesz rozwinąć bajeczkę, chętnie poczytam, masz ciekawe przemyślenia.
O jakich przeciwnych tezach, które udowadnia psychologia ewolucyjna mówisz?
Możesz rozwinąć bajeczkę, chętnie poczytamRozwinę. Istnieją gatunki, w których następuje złożenie jaj i ich zapłodnienie, a następnie wyklute z nich zwierzęta dbają o swoje przetrwanie same, bez pomocy dorosłych osobników. U ludzi tak nie ma, więc ewolucyjnie nie miałoby sensu preferowanie kopulacji nad własne przeżycie.
Teraz weźmy pod uwagę ludzkie cechy przydatne do przeżycia poza cywilizacją. Człowiek nie ma tak doskonałych zmysłów jak zwierzęta żyjące samotnie (np. tygrysy) i jest w tej kwestii zdany na pomoc grupy. Jeśli chodzi o zmysły potrzebne do samego dostrzeżenia zagrożenia, to prawdopodobnie kobiece są równie użyteczne jak męskie. Jednak nie zawsze da się schować, a szybkość i sprawność człowieka często jest niewystarczająca do ucieczki i niewystarczająca do obrony przed zagrożeniem w pojedynkę, konieczna bywa obrona w grupie. Tutaj grupy mężczyzn nie można zastąpić.
Oczywiście człowiek może budować schronienia, ale nie może nieustannie przebywać w ich pobliżu, bo musi też zdobywać pożywienie z dala od tych schronień, więc w ogólności schronienie jest dla kobiet prawie cały czas, a dla mężczyzn – od czasu do czasu.
Teraz wyobraźmy sobie dwa przypadki jakiejś klęski:
1. Mężczyzna zostaje sam tylko z kobietami
2. Mężczyzna zostaje sam tylko z innymi mężczyznami, bez żadnych kobiet (i dla uproszczenia rozważań też bez dzieci)
W przypadku pierwszym perspektywa jego życia jest względnie krótka, bo prawdopodobnie nie uda mu się przeżyć wielu lat potrzebnych do tego, aby spłodzone dzieci osiągnęły dojrzałość, aby zaczęły tworzyć wraz z nim bardzo potrzebną grupę mężczyzn. Jest to więc sytuacja krytyczna, w której mężczyzna (i plemie) jest w stanie ogromnego zagrożenia.
W przypadku drugim, prawdopodobieństwo przeżycia wielu lat jest stosunkowo duże, a mężczyzna – przykładowo – 30 letni, może pozwolić sobie na poczekanie do wieku 50 lat i może mieć nadzieję, że przez najbliższe 20 lat ich męska grupa spotka inną społeczność, do której będą mogli się przyłączyć i mieć w przyszłości dzieci. Jest to więc może i niekomfortowa sytuacja, ale nie krytyczna jak sytuacja pierwsza.
Płynie z tego wniosek:
1. Mężczyzna bez przyjaciół będzie odczuwał nieustanny stres.
2. Mężczyzna bez kobiety a z przyjaciółmi może odczuwać pewien brak, ale nie będzie w nieustannym stresie.
Wydają się nawet czasami pojawiać oficjalnie publikowane artykuły, będące poszlakami, że właśnie tak jest. Nie raz widziałem wzmianki o badaniach, wskazujących na wyraźną korelację między długością życia (na którą poziom stresu ma wpływ) a satysfakcją z relacji pozarodzinnych, natomiast brak takiej korelacji z satysfakcją z relacji wewnątrz rodziny.
O jakich przeciwnych tezach, które udowadnia psychologia ewolucyjna mówisz?Widziałem uzasadnianie psychologią ewolucyjną kobiecych tendencji do wybierania mężczyzn „dark triad”. A łatwo ułożyć historyjkę, w której albo sam główny bohater zostanie odrzucony i przez to skazany na ogromne zagrożenie (uratować go może tylko znalezienie innej grupy, która się na jego cechach jeszcze nie poznała), albo jego potomek już w wieku nastoletnim tak podpadnie grupie, że zostanie z niej wyrzucony.
W wieku dziecięcym nie ma jeszcze wykształconego w pełni popędu seksualnego, choć już wówczas można zaobserwować zainteresowanie płcią przeciwną.
To zainteresowanie płcią przeciwna jest instynktowne i właśnie uwarunkowane przetrwaniem gatunku. W okresie tzw. dojrzewanie staje się to już bardzo widoczne.
Relacje kumpelskie między facetami są jak najbardziej ważne, ale są zupełnie inne niż relacje z kobietami.
Tzw. chemia i przyjemność jaka z niej wynika trwa jakiś tam czas zazwyczaj średnio około pół roku (max 3-4 lata) i to jest czas właśnie aby spłodzić potomstwo i je ewentualnie odchować aby przetrwało. I tyle i chemia się kończy. W okresie tej chemii relacje kumpelskie z facetami stracą z automatu na znaczeniu, choć oczywiście nie znikną
Z kolei brak relacji „chemicznych” z płcią przeciwną będzie wywoływało negatywne emocje.
Sama ilość czasu jaką faceci spędzają ze sobą raczej nie ma w tym kontekście większego znaczenia.
Dopiero świadomość tego pozwala wybierać własna drogę życiową i nie stawać się zakładnikiem instynktów
Abstrahując jednak od świadomości i uwzględniając tylko sferę instynktów, faceci oczywiście chętniej wybraliby jakieś „męskie zajęcia” niż np. uganianie się po galeriach , aby „wybranka” nabyła kolejną średnio potrzebną jej nową kieckę, ale w czasie „chemii” wybiorą zazwyczaj to drugie.
W wieku dziecięcym można zaobserwować zainteresowanie bardzo wieloma rzeczami, także zainteresowanie tym, co dorośli chcą przed dziećmi zakryć. Anatomia dziewczynki jest dla chłopca bardzo interesująca, bo zakryta, ale tak samo interesujące są zakryte części ciała innego chłopca.
Nijak bym tego nie wiązał z pociągiem seksualnym, a ze zwyczajną ciekawością. Mali chłopcy podglądają dziewczynki, a rzadko kiedy „podglądają” innych chłopców, bo w wielu przypadkach między sobą się zwyczajnie nie kryją. Na przykład stanie tuż obok siebie i sikanie, do pewnego wieku było czymś zupełnie normalnym i nikt nie odwracał wzroku. Ciekawość była więc zaspokojona, więc nikt nie wykonywał specjalnych działań, aby to zobaczyć.
Rozważmy, jakie elementy składają się na to, czy daną sytuację człowiek postrzega jako przyjemną czy jako nieprzyjemną i w jakim stopniu:
1. Autentyczna zbieżność tej sytuacji z zainteresowaniami/potrzebami…
2. Duma / wstyd
3. Nadzieja na coś dobrego / strach przed czymś negatywnym, do czego sytuacja może prowadzić
4. Skojarzenia z własnej przeszłości
5. Skojarzenia ze zdobytą, niepotwierdzoną własnymi doświadczeniami wiedzą, wiarą, obejrzanymi filmami, przeczytaną literaturą.
W miarę dorastania maleje rola punktu 1, a rośnie rola pozostałych, w szczególności 2 i 3. Dla zilustrowania tej idei, załóżmy że mamy typowego żyjącego w naszej kulturze mężczyznę w wieku 25 lat, który stoi przed wyborem, czy wybrać się z najlepszym kolegą na wycieczkę rowerową, czy może pojechać samochodem na wycieczkę z dziewczyną, pozwiedzać budynki w innym mieście. Dla ułatwienia podjęcia „właściwej” decyzji, mężczyzna został uraczony przez dziewczynę tekstem: „skoro kolega jest dla ciebie tak ważny, to dlaczego z nim się nie ożenisz?”.
Wypunktujmy teraz te alternatywy, co zrobić ze swoim czasem:
Wycieczka rowerowa z kolegą:
element 1: plus 50 punktów
element 2: minus 20 punktów
element 3: zero
element 4: plus 5
element 5: zero
razem: plus 35 punktów
Wycieczka z dziewczyną:
element 1: plus 10 punktów
element 2: plus 20 punktów
element 3: plus 20 punktów
element 4: zero
element 5: plus 20 punktów
razem: plus 70 punktów
W ten sposób dzięki tym dodatkowym elementom została wybrana aktywność w rzeczywistości mniej odpowiadająca mężczyźnie. W dokładnie identyczny sposób mężczyzna może wręcz wybrać aktywność, która sama w sobie ma dla niego wartość ujemną a odrzucić bardzo przyjemną aktywność z kolegą. I na przykład zapisać na zajęcia nauki tańca zamiast na dźwiganie ciężarów na siłowni.
Na prawdę należy dostrzec te wiele elementów, a nie z automatu przypisywać tego pociągowi seksualnemu. Popęd seksualny, zależnie od osoby w różnym stopniu, może być częścią składową punktów 1, 3, 4, 5. Ale równie dobrze może też w ogóle być nieobecny przy podejmowaniu takiej decyzji.
a nie można tego wyśrodkować?
Czy naprawdę uważasz, że relacja damsko-męska ograbia Cię z aktywności z innymi mężczyznami?
Myślę ze za bardzo komplikujesz to wszystko.
Zainteresowanie płcią przeciwną w wieku dziecięcym wynika nie tylko z ciekawości. Już na tym etapie życia widoczne są różnice w funkcjonowaniu mózgu obu płci, w tym odpowiedzialne za zainteresowanie płcią przeciwną.
Zaobserwuj jak inaczej chłopcy zachowują się w obecności dziewczyn, a zupełnie inaczej w swoim gronie. Moim zdaniem to automat całkowicie poza świadomością.
Chłopcy bawią się oddzielnie ale jednocześnie interesują się i to bardzo tym co robią dziewczyny i to nie z powodu zainteresowania samym zajęciem (bo ono dla płci męskiej jest raczej nudne), ale z powodu samych dziewczyn jako takich. Na odwrót podobnie. Lubią zwracać na siebie uwagę, popisywać się itd.
To są kwestie instynktowne. Gdyby instynkt nie istniał szansa na przetrwanie gatunku byłaby znikoma i żadna presja społeczna by tego nie zmieniła.
Interesują się, ale również interesują się tym co robią dorośli, co robią żyjące w ich okolicy zwierzęta, generalnie otaczającym ich światem. A jeśli chodzi o popisywanie się, to zdecydowanie większy jest pęd do popisywania się przed przedstawicielami własnej płci a nie przeciwnej.
Oczywiście ciekawość świata jest instynktowna, próby uniknięcia większości niebezpieczeństw są instynktowne.
Moim celem nie jest twierdzenie, że nie instnieje żaden element instynktu pchający do rozmnażania, lecz że przypisuje się mu zdecydowanie zbyt wiele, niesłusznie umniejszając wpływ innych czynników.
A swoją drogą, nie widzę teoretycznych przeciwwskazań, aby strategia reprodukcyjna jakiegoś gatunku polegała na tym, że potencjalni ojciec/matka nie czują żadnego instynktownego pociągu do rozmnażania, natomiast potencjalni dziadkowie/babcie czują pociąg do posiadania wnuka i wywiera presję na swoje dziecko, by im takowego sprawiło. Jak najbardziej może to być i jedno i drugie, przy czym równie dobrze większy wpływ może może pociąg potencjalnych rodziców, jak również tym głównym czynnikiem może być wywierana na nich presja.
Fanatyku spytam wprost, bo często przewijasz te sprawy męsko-chłopięce, że są ważniejsze – skonfrontowałeś się ze swoją orientacją seksualną i na pewno jest heteroseksualna? Tak samo jak romantyczna – w kim byś się zakochał bardziej, mężczyźnie, czy kobiecie? (rozróżnienie wygląd i charakter). Bo jak dla mnie np. kobieca empatia zabija mi mózg, np. u fajnej szczupłej, wiesz.
hym,
a dlaczego zarzucasz mu inną orientację? Mężczyzna heteroseksualny nie może jawnie pisać o przyjaźni z innymi mężczyznami aby nie zarzucić mu kolejnego stereotypu?
hym,a dlaczego zarzucasz mu inną orientację? Mężczyzna heteroseksualny nie może jawnie pisać o przyjaźni z innymi mężczyznami aby nie zarzucić mu kolejnego stereotypu?
Kolejny raz prosiłbym o czytanie ze zrozumieniem, gdzie tam jest zarzut? To pytanie. Tym bardziej, że od dłuższego czasu pisze, że lepiej mu z mężczyznami, tak totalnie i pisze, że świat go oszukał, że trzeba szukać relacji z kobietami (coś w tym stylu). On też może się skonfrontować, może odpowiedzieć ,lub nie, jest asertywny. Nie musisz być adwokatem. Moje pytanie nie ma złego wydźwięku, a jednak jest zachętą do przemyślenia.
właśnie czytam,
sposób zadawania pytania, formułowania pytania świadczy o pewnym przepuszczeniu, to że na końcu zdania pytającego umieszczasz „?” nie oznacza, że nie masz pewnym niewypowiedzianych przemyśleń,
Właśnie o tym pisał dużo wcześniej, ze aktualnie nie można przebywać w towarzystwie mężczyzn aby nie zostać posądzonym o inną orientację.
Kolejny raz wychodzi stereotypowe myślenie.
A dlaczego nie mogę być jego adwokatem? W końcu pytanie jest skierowane w najczulszy punkt mężczyzny dotykający jego seksualności.
Sama kiedyś Ci zadałam pytanie czy nie jesteś biseksualny, to nawet tego komentarza nie umieściłeś na stronie.
Dlaczego, było za bardzo niewłaściwe, a może za bardzo ingerowało w Twoją seksualność?
Właśnie o tym pisał dużo wcześniej, ze aktualnie nie można przebywać w towarzystwie mężczyzn aby nie zostać posądzonym o inną orientację.Tak, podkreśla dobry problem, ale czytam o tym od roku, lub ponad więc zrodziło mi dziś to pytanie.
Sama kiedyś Ci zadałam pytanie czy nie jesteś biseksualny, to nawet tego komentarza nie umieściłeś na stronie.Dlaczego, było za bardzo niewłaściwe, a może za bardzo ingerowało w Twoją seksualność?
Nic takiego nie pamiętam i wcale mnie to nie godzi, bo niby czemu.
Z przyjemnością odpowiem, dlaczego tak konsekwentnie o tym piszę: bo nie mam okazji nigdzie o tym czytać i widzę w tej kwestii poważny brak. Prawdopodobnie jeśli temat zacznie być omawiany powszechnie, ja nie będę już czuł takiej potrzeby.
Mam świadomość, jak reaguje ludzki umysł stykając się z tezą bardzo mocno kwestionującą posiadaną wizję świata i że jakbym napisał o tym raz lub kilka razy, a nie w kółko, to większość czytających w czasie mniejszym niż jedna sekunda zakwalifikowałaby moje wypowiedzi do nieprawdziwych. A tak jak się już umysł przyzwyczai, że jednak nie jest to teza absolutnie nie do pomyślenia, dopiero wtedy otworzy się na dłuższą samodzielną analizę, czy jest w tym coś prawdy czy nie.
Osobiście kiedyś doświadczyłem tego, że tezę którą uznawałem za fałszywą w ułamku sekundy, po którymś kolejnym przeczytaniu zacząłem autentycznie analizować. Teraz więc naśladuję swojego „idola” sprzed lat, z innego forum, chociaż tematyka jego wypowiedzi była zupełnie inna.
czy to świadoma manipulacja umysłami czytelników?
Jak Ty tak możesz z nami postępować, przecież to nieetyczne !! 😉
A czymże jest ta orientacja heteroseksualna? Starannym umniejszaniem przed samym sobą i otoczeniem emocji wiążących z kolegami, a wyolbrzymianie tych ciągnących do płci przeciwnej? Przeżywałem taki okres, ale na szczęście już zakończyłem. A może szukaniem przygód seksualnych tylko po to, aby udowodnić samemu sobie i otoczeniu swoją „orientację”? Wyznawany światopogląd kazał mi tego nie robić, więc tego nie robiłem (czy miałbym możliwość, gdybym próbował, to inna sprawa, której nie miałem okazji zbadać).
Jaki konkretnie masz wyznacznik tzw. orientacji seksualnej? Bo jak dla mnie jest to tylko wymysł, który po spopularyzowaniu niszczy relacje międzyludzkie. Wprowadza idiotyczną rywalizację między mężczyznami o to, który będzie swoją postawą grał najmocniej „heteroseksualnego” – czy to poprzez rozwiązłość seksualną z kobietami, czy poprzez udawanie, że relacje z osobami tej samej płci są dla niego praktycznie bez znaczenia. Uczestniczyłem w tej głupiej rywalizacji i grałem to drugie. Mam jej dość i zachęcam też innych do wycofania się.
Gdy czuję chęć przebywania z kimś, to mózg nie rozpisuje mi tego na składniki, co miało ile procent znaczenia, ile wygląd ile charakter, ile inne cechy. Fakt jest taki, że wg mojego dotychczasowego doświadczenia, towarzystwo męskie preferuję. I w tej chwili jest mi w zasadzie obojętne, czy źródłem tej preferencji jest wygląd, barwa głosu, charakter, czy może jeszcze co innego. Tak jak nie ma dla mnie znaczenia, w którym punkcie rozkładu tych preferencji wśród mężczyzn jestem (i w ogóle nie mam jak zbadać, w którym punkcie rozkładu jestem, bo mężczyźni czują tak wielką presję by w tej kwestii kłamać). Tak jak piszę wyżej, zrezygnowałem z rywalizacji, która działała na szkodę moją i działa na szkodę większości mężczyzn w naszej kulturze.
A czymże jest ta orientacja heteroseksualna?Chęcią spółkowania z kobietą. I tak jak pisałem dziś dzieli się to na umiejętność miłości romantycznej, ale też seksualnej. To nie musi współgrać.
Wprowadza idiotyczną rywalizację między mężczyznami o to, który będzie swoją postawą grał najmocniej „heteroseksualnego”Jak się nie ma kompleksów to nikt się tym nie zajmuje. Tym bardziej po wieku 20+. Przynajmniej w moim towarzystwie tego nie widzę.
Jednak nie odpisałeś wprost czy uważasz się hetero. Masz pociąg seksualny czyli nr 1, lub/i charakteru/romantyczny (nr2) do kobiet? Sam sobie na to odpowiadasz?
bo może nie chce opowiadać na to pytanie, wprost, A Twoja ciekawość jak nic świadczy o niezdrowym zainteresowaniu seksualnością drugiego mężczyzny;)
Czy jesteś heteroseksualny, a może trochę bi?
A Twoja ciekawość jak nic świadczy o niezdrowym zainteresowaniu seksualnością drugiego mężczyzny;)Niech Ci będzie. Najlepiej schować się w szafie, bo jeszcze ktoś powie.
Czy jesteś heteroseksualny, a może trochę bi?A może to, MORZE tamto.
i zastanów się dlaczego nie opowiedziałeś wprost 🙂
wystarczy powiedzieć tak, lub nie,
Kiedyś pewien mężczyzna, stwierdził, że jest bardzo dużo mężczyzn biseksualnych, którzy nigdy nie zainicjują współżycia z innym przedstawicielem tej samej płci, ale np. wizualnie są oni atrakcyjni, czy intelektualnie.
Czy miłość erotyczna wtedy występuje, nie wiem.
i zastanów się dlaczego nie opowiedziałeś wprostwystarczy powiedzieć tak, lub nie,
Zastanów się sama po co pytasz o rzeczy mało istotne ;>
Kiedyś pewien mężczyzna, stwierdził, że jest bardzo dużo mężczyzn biseksualnych, którzy nigdy nie zainicjują współżycia z innym przedstawicielem tej samej płci, ale np. wizualnie są oni atrakcyjni, czy intelektualnie.Czy miłość erotyczna wtedy występuje, nie wiem.
Niech Ci będzie odpowiedzą, że mężczyźni mnie brzydzą fizycznie, choć z charakteru też. I jak kobieta ma męski charakter to hoho, jeszcze gorzej.
Absurdalne jest nazywanie tego biseksualizmem. Bo gdyby konsekwentnie przypisywać elementy seksualne do każdej sytuacji gdy coś komuś się podoba, to miłośnicy motoryzacji byliby motoseksualni, miłośnicy psów caninoseksualni… i można by tworzyć tysiące analogicznych pojęć z końcówką „seksualny”.
Zgadzam się natomiast z tym, że jest mnóstwo mężczyzn mających cechy opisane w tym cytacie.
nie piszę o naturze piękna jako takiej, czy dostrzegania go w drugim człowieku bez względu o płeć tylko piszę o pożądaniu, chęci zbliżenia z tą samą płcią.
Z powodu wychowania, kultury, zakorzenionej obyczajowości nie będzie inicjacji seksualnej.
Choć jest duże grono mężczyzn homoseksualnych, którzy utrzymują stosunki z mężczyznami mając rodziny/żony/ partnerki.
Wiem to od znajomego biseksualisty, który pokazywał mi kto jest hetero a kto homo w pracy, na imprezach, po obserwacji zachowania. Kiedy zdobyłam tą wiedzę, sama mogłam dostrzegać i odpowiednio interpretować pewne zachowania, sytuacje itp.
A chęć ma przeróżną intensywność, od zerowej do dużej. Przy czym słowo „duża” jest względne – względem odczuć innych ludzi, których to odczuć nie da się obecnie zbadać, bo jakby zrobić ankietę to wyniki będą zakłamane. Dlatego uważam że pojęcie „heteroseksualizm” jest pojęciem zupełnie pustym, bo każdy człowiek dowolnie może sobie wyznaczać granicę gdzie ten heteroseksualizm jest a gdzie go nie ma.
Tak samo różni ludzie mogą sobie przeróżnie definiować w zależności od częstości pojawiania się danego odczucia. Jeden stwierdzi, że wystarczy mieć chęć spółkowania raz na 10 lat, aby zakwalifikować się do jednej grupy, dla drugiego wymagane będzie by odczuwać to codziennie.
I to jest powód dlaczego nie chcę się tu jednoznacznie zdefiniować – bo jak wspomniałem wcześniej, nie mam zamiaru być uczestnikiem rywalizacji, kto – według własnych pustych deklaracji – będzie bardziej przesunięty w stronę heteroseksualizmu od drugiego.
Też tego nie widziałem, dopóki byłem emocjonalnie zaangażowany, by tego nie zobaczyć.
A czym cechuje się miłość romantyczna? Co konkretnie wyróżnia ją od przyjaźni? Od razu zaznaczę, że nie akceptuję odpowiedzi, że np. przytulanie, spanie razem w jednym łóżku,… bo wtedy musiałbym relacje pies-właściciel psa zaliczyć do romantycznych.
A czy Twoje własne ciało i własny charakter też Cię brzydzi?
Czy jesteś w stanie obejrzeć w telewizji jakąś walkę sportową, gdzie męskie ciała są odkryte, czy też Cię odrzuca? Albo zawody pływackie? Mnie nie odrzuca i większości mężczyzn też nie, bo oglądanie sportu jest bardzo popularne.
Przez ileś lat patrząc na męskie ciało (w tym moje) w ogóle praktycznie wyłączoną miałem tę część odczuwania, która była odpowiedzialna za postrzeganie w kategoriach piękne/przeciętne/brzydkie. Byłem zdolny dostrzegać tylko w kategoriach marne/średnie/imponujące. Konsekwencją tego było, że przez lata miałem wypaczone postrzeganie własnego ciała, bo chociaż miałem bardzo harmonijną budowę, to nie była tak imponująca, jak u najbardziej atletycznych sportowców. Na szczęście się z tego wyzwoliłem, doceniłem swoje ciało, oraz przestałem się bać słowa „piękne”, by określić w myślach co sądzę o czyjejś twarzy bądź ciele, tylko dlatego że posiadaczem tej twarzy/ciała jest osoba tej samej płci.
Oczywiście powiedzenie o takiej obserwacji, będąc w grupie, jest absolutnie wykluczone. Ale czasami w indywidualnych rozmowach, w których wierzyłem że mogę liczyć na szczerość swojego rozmówcy, poruszałem ten temat, zaczynając rzecz jasna od swoich własnych obserwacji a nie od pytania drugiej strony… i w takich warunkach i znajomi przyznają się do posiadania takich samych odczuć… i zdecydowanie nie są to osoby z grupy MGTOW, tylko mężowie/ojcowie, w żadnym wypadku nie wywołujący swoim zachowaniem, czy tym co na co dzień mówią, podejrzeń że mogliby być homoseksualistami. Ale jest niezwykle mało prawdopodobne, aby przyznali się do tego przy innych świadkach.
dostrzeganie piękna w drugim człowieku nie jest homoseksualizmem, chęć kontaktu cielesnego, pożądanie tej samej płci dopiero nim jest.
Piękno można dostrzec w kimś „brzydkim”, oszpeconym, chorym, niepełnosprawnym, kimś kto odbiega od przyjętego kanonu urody. To chyba zależy od patrzącego jakim kanonem piękna się posługuje i co dostrzega.
tu Cię zaskoczę, zwierze może to tak odbierać 🙂
np. małżeństwo kobieta była w ciąży, hormony itp. królica zaczęła ją drapać, gryźć okazało się, że sama wiła gniazdo i upatrzyła sobie mężczyznę jako samca, a kobietę jako rywalkę.
Zainteresowanie płcią przeciwna ma zupełnie inny wymiar niż zainteresowanie otoczeniem, światem zewnętrznym To zupełnie inny rodzaj zainteresowania. Tu nie stawiałbym tego na jednej szali.
Oczywiście że człowiek nie składa się tylko i wyłącznie z popędu seksualnego, ale jeśli chodzi o zainteresowanie płcią przeciwną to jest to element pierwotny. Sama tylko presja społeczna nie wyzwoliła by autentycznego zainteresowania płcią przeciwną.
w starożytnej Grecji homoseksualizm był normalnością, związki starszych mężczyzn z młodymi nastolatkami były na początku dziennym. Judaizm potem chrześcijaństwo zabraniało związków homoseksualnych, a że żyjemy w tej kulturze mamy takie wychowanie a nie inne.
No nie tylko. Przyjaźń to ewidentnie też miłość i też pozytywne emocje. A przyjaźnić się można z osobą odmiennej płci, z osobą tej samej płci, bądź też ze zwierzęciem, czyli z innym gatunkiem. Również zwierzęta potrafią w szczególnych warunkach zaprzyjaźnić się z osobnikami zupełnie innego gatunku, włącznie z parami drapieżnik-roślinożerca.
Jak najbardziej jedne naturalne, kierowane emocjami zachowania możemy postrzegać jako wzniosłe i piękne, inne jako przyziemne i nieciekawe. Człowiek, jak również każdy gatunek zwierzęcia, część instynktownych zachowań może mieć szlachetnych, część moralnie obojętnych, a część okrutnych. I nawet jeśli każde z nich ma tę samą genezę – naturalne popędy – nie widzę żadnych przeszkód, aby poszczególne zachowania kwalifikować do różnych grup pod względem szlachetności.
To wszystko kwestia nazewnictwa i tego co pod danym terminem rozumiemy. Przyjaźń, owszem, może być formą miłości i można pewnie przyjaźnić się z osobą odmiennej płci ale czy to nie jest friendzone? Bez pożądania, bez seksu, bez podziwu, nie wiem czy takiej miłości meżczyzna oczekuje od kobiety a kobieta od mężczyzny.
Wg mnie, w Naturze co sprzyja przetrwaniu jest dobre, choćby na dzisiejsze standardy wydawało się obrzydliwe. Jeśli w paleolicie kobieta zdradziła samca który poszedł na łowy i nie wrócił to zrobiła dobrze, szlachetnie można powiedzieć, bo przedłużyła gatunek. Zdradę mamy we krwii i musimy się z tym pogodzić. Zresztą, ludzie dzisiaj i tak z uwielbieniem praktykują ten proceder, wyrzutów sobie przy tym nie robiąc.
Tak potocznie jednak, targani emocjami, miłość uważamy za coś wzniosłego i szlachetnego, o to mi chodzi, a to zwykła gra natury z różnymi odcieniami. Oczywiście można pokochać na rozum, zadecydować, że od teraz pokocham muchę co mi lata po pokoju, będę dokarmiał i nie zabiję choćby mi w nocy brzęczała nad uchem(nie mam z tego żadnej przyjemności). No ale to śmieszne przecież, czujemy że to nie tak. Takie relatywizowanie miłości i szukanie jej kolejnych odmian to jak tworzenie nowych płci w gender, każdy wie że coś tu nie gra.
I tak można podzielić tą całą miłość, na dwa rodzaje. Pierwsza emocjonalna, związana z przyjemnością: miedzy k/m, rodzicow do dzieci i odwrotnie, do zwierząt, do przedmiotów (mój kochany motocykl :D), kochamy bez wysiłku to wszystko co nagradza nas przyjemnoscią,
a druga rozumowa, z obowiązku: trzeba kochać nieprzyjaciół swoich i inne pierdoły, takie kochanie na siłe, wbrew sobie albo przynajmniej obojętnie.
Pierwsza może przejść w drugą, ale druga w pierwszą nie przejdzie.
Która jest bardziej szlachetna? Nie wiem, może żadna. To wszystko gra słów, znaczeń i upodobań (odzywa się moja natura filozofa 😛 )
Tak samo można napisać że Matka Teresa z Kalkuty kochała masy egoistycznie, ku własnej przyjemności i dobrze sie z tym czuła. W miłości nie ma nic pewnego, wszystko można relatywizować
Ale namieszałem, idę spać, bywajcie Bracia i Siostry 😀
Oczekiwania to już inna kwestia, bo oczekiwania w dużej mierze budowane są przez kulturę. Natomiast przyjaźń może wystąpić, ale najbardziej prawdopodobne jest to w przypadku, gdy jedna z tych osób ma bardzo dużo cech bardziej typowych dla tej drugiej płci, tak że fizycznie są to osoby płci odmiennej, ale psychicznie prawie że tej samej. Albo gdy obie te osoby nie mają alternatywy, gdy instynkt nakazuje się z kimś zaprzyjaźnić, a nikt lepiej pasujący nie jest dostępny. Przy czym ta niedostępność może być też zupełnie sztuczna, tak jak w naszej kulturze. Przez presję społeczną można bardzo wyraźnie obniżyć wartość tej alternatywy, na przykład poprzez wyeliminowanie dotyku oraz odebranie możliwości powiedzenia wprost, jak bardzo ważna jest dla nas ta druga osoba.
A według mnie nie. Słów „dobre” i „skuteczne” nie uważam za tożsame.
Dla mnie nie ma miłości rozumowej. Jest wyłącznie emocjonalna.
Jeśli tak, to na miłość nie mamy wpływu, bo nad emocjami raczej nie panujemy.
To jak ma się wtedy do tego kwestia „decyzji”, czy w ogóle można o czymś takim mówić? Też uważam że na rozum zakochać się nie da (wybieram przypadkową osobę i działam). Taka „decyzja” determinowana jest przez nieświadome emocje.
Oczywiście co innego świadoma decyzja podejmowana po zaniku chemii, albo przy zakochaniu w kimś innym podczas trwania związku (to się zdarza! Często!), decyzja, czy zostajemy czy odchodzimy.
No i miłość między kobietą a mężczyzną chyba zawsze zaczyna się od decyzji (czy zagadać) sterowanej emocjami, bez nich ani rusz. A więc nie mamy absolutnie żadnego wpływu na to w kim się zakochujemy. Decyzja w tym nasza taka że możemy iść za 'głosem serca’ albo się temu opierać. To wszystko.
Taka ciekawostka, sam po sobie widzę jak moja podświadomość wybiera mi potencjalną partnerkę. Np w tłumie kobiet tylko jedna rzuci mi się w oczy, jej wyglad, ruchy… i na niej mój wzrok się fiksuje, całej reszty nie widzę. No i teraz decyzja czy podejść i zamotać, taki cały mój wpływ na to. Przeważnie działam bo nie lubię sobie pluć w brodę że nie spróbowałem.
Naprawdę trudno jest coś dodać do tych artykułów bo moim zdaniem są bardzo rzetelnie napisane ale może pokrętnie postaram się odpowiedzieć na pytanie: „gdzie szukać kobiet o „wysokim poziomie…..?”
Wielu tak naprawdę to robi dając wciągnąć się w starą jak świat grę zwaną flirtem czy sztuką uwodzenia. Chodzi o stroszenie piórek, pokazanie się w świetle reflektorów lub wręcz oszukując tam gdzie jest to korzystne. Daje to nadzieje, że kobieta o wyższym statusie zwróci uwagę i zanim zorientuje się z kim ma do czynienia to zacznie myśleć i doceni inne cechy partnera.
To jest chore ale to droga najczęściej wybierana.
Inna droga już zahacza o czary mary. Być sobą i nie wstydzić się tego, pokazać się 100% szczerze i liczyć na to, że fajna partnerka która do nas pasuje, nawet jak jest w innej lidze to na moment coś ją zaślepi i zwróci na nas uwagę. Doceni inność i szczerość. Chyba nie muszę uzasadniać dlaczego ta droga jest trudniejsza. Nie jest jednak niemożliwa. Bo świat kieruje się nie tylko hormonami.
To już połowa drogi do MGTOW. Drugą połową jest oszacowanie prawdopodobieństwa, że w naszym społeczeństwie w obecnych czasach, takie zachowanie doprowadzi do tego, że kobieta wybierze nas a nie mężczyznę zachowującego się sztucznie. Bajki mają to do siebie, że zwykle są bardziej atrakcyjne od rzeczywistości. A kobiety są ciągle karmione bajkami i jeśli dobrze poznają mężczyznę zachowującego się naturalnie, to będą myślały, że to z nim jest coś nie tak, a nie z wizją mężczyzny, jaką mają w głowie.
nie rozumiem o czym piszesz, może jakiś przykład?
Dlaczego kobieta ma nie szanować mężczyzn za naturalność i normalność?
To tak jak by mężczyznom zarzucać, że oczekują od dziewczyn że będą zjawiskowe jak księżniczki i wyglądały jak modelki.
Życie jest dużo ciekawsze, niż bajki 😉
Mi się wydaje że na kobietę kasiastą i o wysokim statusie społecznym ma szansę tylko młody, bardzo atrakcyjny model. Taka samowystarczalna bogini, rozczarowana już wszystkimi mężczyznami dookoła (nawet już nie szuka nikogo bo wie że nie znajdzie), może mieć swoje kaprysy i np. ochotę na zabawę z młodym ciachem, niby niezobowiązująco a jeszcze za to płacić. Z czasem może się uzależnić od tej przyjemności i powoli tracić głowę. Gostek idąc za ciosem może to wykorzystać i ją oskubać, ponoć były takie przypadki.