Wrażliwi mężczyźni to mężczyźni z kobiecą psychiką?

Udostępnij Tweetnij

Zostań darczyńcą/podziękuj autorowiJeśli doceniasz stronę i chcesz pomóc autorowi, kliknij, by wybrać sposób wsparcia 🙂

Wrażliwi mężczyźni czują większą ilość różnych emocji i czują je silniej. Jest to wada, która utrudnia funkcjonowanie, jak i zaleta, ponieważ dobrze spożytkowana wrażliwość ma wiele talentów oraz może pomagać ludziom. Wrażliwi mężczyźni są niszczeni wychowaniem stereotypowo po męsku (niezgodnie z tym kim są). Wielu z nich przez to nie realizuje potencjału, nienawidzi siebie, choruje na problemy emocjonalne, nie umie się odnaleźć w świecie (społecznie, edukacyjnie i na rynku zawodowym) i kończy na dole drabiny społecznej nie wygrywając rywalizacji z innymi mężczyznami (chyba, że mają talent i świadomość jego posiadania, jak w przypadku artystów).

Wrażliwi mężczyźni mając kobiece potrzeby i usposobienie, a będąc traktowanymi „po męsku” (czyli w niezbyt przyjacielski sposób) uzyskują nadwrażliwość i kieruje ich to w neurotyzm. I to pomimo prawidłowego, a nawet wysokiego poziomu testosteronu w krążącego w ich krwi (jest to zagwozdka dla naukowców). Społeczeństwo nie przygotowało miejsca dla takich mężczyzn, ani nawet roli społecznej, dlatego błądzą i zwykle mają niską samoocenę różniąc się od rówieśników, nie dogadując z nimi, doznając przemocy, albo widząc, że nie pasują do swojej płci w pełni.

Wrażliwi mężczyźni być może mają większe ciało modzelowate w mózgu, tak jak kobiety. Tutaj co prawda lekarz mówi o transpłciowości, ale mówi też o tym jak przebiega budowanie płci mózgu.

Ok. 20% mężczyzn posiada kobiecy mózg (mogą to być wrażliwi mężczyźni), a reszta ma albo mózg mieszany, albo typowo męski. To też może nam dać odpowiedź dlaczego tak duża liczba kobiet odrzuca miłych, wrażliwych, pacyfistycznych, romantycznych mężczyzn, a często stawiają one na agresywnych dupków, czy facetów bez grama wrażliwości (których np. bezwzględność, chęć rywalizacji i brak uczuciowości potrafi doprowadzić na szczyt hierarchii społecznej nie za bardzo przejmując się czymkolwiek i kimkolwiek innym).

Kobiety zapewne lgną do swoich przeciwności, czyli chcą kogoś kto nie dzieli z nimi cech kobiecych, kto nie ma kobiecej psychiki (więcej połączeń między lewą i prawą półkulą mózgu), kobiecej uczuciowości, kobiecego typu inteligencji (np. słabsze myślenie przestrzenne, gorsza orientacja w terenie, nietechniczne, nieścisłe myślenie, myślenie „artystyczne”, prawdopodobnie nacisk na myślenie prawą półkulą mózgu), albo lgną do mężczyzny jakim był ich ojciec. A, że częściej rozmnażają się mężczyźni niekoniecznie właśnie romantyczni, milusi, dobroduszni, przyjacielscy, czy mniej śmiali, którzy mogą być odbierani jako mniej męscy, tylko surowi, nieczuli, agresywni, hiper pewni siebie, rywalizujący, którzy wręcz posiadają cechy podobne do psychopatów (odporność emocjonalna, niski poziom lęków, wysoka chęć przekraczania granic), to córka takiego ojca będzie szukała podobieństwa do niego.

Prawdopodobnie córki łagodnych ojców też będą wybierać wrażliwych mężczyzn do związków, ale jest ich na tyle mało, że nie widzimy ich w nadmiarze. Ewentualnie liczba takich mężczyzn zwiększa się w bezpiecznym środowisku, ponieważ nie potrzeba w nim typowo agresywnych cech (co niektórzy nazywają „plagą zniewieściałości”, mimo, że jest ona często wynikiem dobrego poziomu życia, bezpieczeństwa i nacisku na cechy budujące pokojową wspólnotę).

Nie zdziwiłbym się gdyby mężczyźni z bardziej kobiecym mózgiem płodzili synów z podobnym mózgiem. Tacy mężczyźni mogą się rozmnażać w bezpiecznym środowisku pozbawionym przemocy, dlatego aktualnie takich mężczyzn jest coraz więcej.

Proste testy na sprawdzenie czy mężczyzna ma kobiecą psychikę (mózg)

Jeśli palec wskazujący (2) u mężczyzny jest dłuższy od palca serdecznego (4), a także jego włosy kręcą się na czubku głowy w sposób przeciwny do wskazówek zegara (w lewo) to szansa na posiadanie kobiecego mózgu u mężczyzny jest wysoka. Nie stuprocentowa, ale mocno podwyższona. Jest to zbadane naukowo i świadczy o niższej podaży testosteronu w łonie matki (ok. 20% mężczyzn ma kobiecą psychikę, dłuższy palec 2 od 4 i włosy kręcone w lewo na czubku głowy). Poziom testosteronu w wieku dorosłym danego mężczyzny może nie ukazywać odzwierciedlenia.

Niegdyś badacze uważali, że takie ustawienia mogą świadczyć o innej orientacji seksualnej, niż hetero, ale dziś nie ma to potwierdzenia. Można być heteroseksualnym mężczyzną z kobiecą psychiką, jak również homoseksualnym „macho”.

W przypadku palców równych mężczyzna może mieć cechy mieszane damsko-męskie (androgynia).

Czy to kwestia wychowania, czy genów, długo jeszcze nie będzie rozstrzygnięte. Moim zdaniem jednak to geny (o czym świadczą zmiany fizyczne, a nie tylko psychiczne), a ekspozycja na hormony w ciąży (okres prenatalny) jest tu kluczowa.

Wrażliwy mężczyzna może udawać męskiego, a męski udawać wrażliwego romantyka

Oczywiście kobietom często marzy się mieszanka czułego wrażliwca z twardym jaskiniowcem (najlepiej aby miał jedynie zalety obu tych typów), ale na ogół nie jest to możliwe, bo są to cechy wzajemnie wykluczające się. Te cechy wyklucza inna budowa mózgu. Androgyniczni mężczyźni to NISZA.

Jeśli kobieta chce mężczyzny wrażliwego będzie miał on inne cechy kobiece i zabraknie mu wielu cech męskich. Jeśli kobieta chce mężczyznę typowo męskiego – musi mieć świadomość, że zabraknie mu cech, które będą kobiece, a które może uznawać za całkiem pozytywne. Np. mężczyzna konfliktowy nie będzie automatycznie tym, którzy złagodzi konflikt, lub będzie ich unikał. Mężczyzna nieuczuciowy nie będzie nagle uczuciowy wybiórczo. Mężczyzna o ciepłej naturze nagle nie będzie rozstawiał wszystkich po kątach. Ratunkiem dla tych kobiet jest wiązanie się z mężczyzną o mózgu z cechami mieszanymi. Tyle, że nadal taki mężczyzna nie będzie miał cech wzajemnie wykluczających się.

Mężczyźni zaczęli zakładać maski, by zdobywać kobiety pragnące sprzecznych cech, ponieważ inaczej nie byliby akceptowani. Chęć wpasowania się w model „idealnego i jedynego słusznego mężczyzny” buduje w nich aktorstwo, sugestywność, manipulacje. To nierzadko dewastuje ich więzi. Czasem idą oni w poczucie humoru wykształcając mechanizm obronny potrzebny do tonowania napięć, zamiast reagowaniem agresją na agresję.

Wrażliwy mężczyzna może też grać czarny charakter ukrywając słabości, ale i przy tym pomagając zwierzętom. Bardzo dużo rock manów i metalowców (dalej artystów) to mężczyźni wrażliwi, ukrywający to kim są pod pozorem czegoś co nie kojarzy się z anielskością. Niestety mamy zakodowane, że to zło kojarzy się z siłą, a dobroć to domena „looserów”. I to jest nieciekawy schemat dzięki któremu istnieje przemoc i wojny, zamiast współczucia i współpracy.

Z kolei psychopaci i narcyzi często udają romantyków, by wabić kobiety, pomimo tego, że jednocześnie one widzą, że radzą sobie oni społecznie, uzyskują wysoki status, są bardzo konkurencyjni, pokazują jak są twardzi. I takie kobiety często dostają ciężkie lanie od życia dając się nabrać na tą miłą wersję człowieka, który w naturze ma to co ona widzi jakim jest 'na zewnątrz’, a nie gdy udawał dobre usposobienie tylko dla niej.

Zauważamy, że niektóre kobiety predefiniują role danych mężczyzn. Jednego traktują jako partnera, a drugiego mają wyłącznie za przyjaciela, zamiast oczekiwać wszystkich cech od jednego mężczyzny. Widzimy to w sytuacjach, gdy jeden mężczyzna wybierany jest na kochanka, bo on generuje emocje, ciekawość, kobieta ewentualnie płodzi z nim dziecko, zostaje samotną matką, a potem szuka mężczyzny w typie powiernika i serdecznego przyjaciela, bo ten ma dużo lepsze cechy ojcowskie od poprzednika. Nastawiony jest on na tworzenie więzi i relacje, tak jak kobiety, niżeli mężczyzna typowo z męskim umysłem, który jest nastawiony na rzeczy, przedmioty, zainteresowania, działanie, zdobywanie, a więzi i bezpieczeństwo go nudzą. On chce podejmować ryzyko, chce coś zmieniać, chce być aktywny i nudzi go stabilny związek, czy stabilna rodzina aż do momentu, kiedy działanie testosteronu u niego wyhamuje.

To też pokazuje, że zarzut feministek, że tylko kobiety są źle wychowywane (np. na grzeczne i ugodowe) prowadzi do ich porażek, do tego, że nie wynajdują wynalazków, że słabo zarabiają, ale jest przecież bardzo wielu mężczyzn z genetycznie podobną psychiką. Też podobnie wychowywanych do kobiet (na miłych, ugodowych i stawiających innych ponad siebie), co też powoduje ich porażki (i frustrację różnie wyrażoną). Nie jest to zatem problem, który można przypisać jednej płci, czy jakiemuś mitycznemu, dżenderowskiemu wychowaniu tylko jednej z płci, a obu. Ogromną rolę możemy przypisać mózgowi z jakim się rodzimy – właśnie bardziej żeńskim, lub męskim. To powinno być badane.

Niestety wykreowano mit kobiety silnej i niezależnej, a przy tym wrażliwej i chcą one, by mężczyźni powielali ich cechy (zdecydowanie łatwiej to zrobić kobietom, ponieważ są akceptowane w dużo prostszy sposób). Tyle, że mężczyźni mają to osiągać bez szerokiego wsparcia społecznego i delikatnego traktowanie jakie mają kobiety.

I co im pozostaje? Udawać.

„Zwykłości kobiety nigdy swojemu miłemu i dobremu facetowi nie wybaczą. Chyba, że pójdą na psychoterapię.” – Katarzyna Miller, psycholog.

Szansa dla męskich wrażliwców i przykłady mężczyzn z możliwą kobiecą psychiką

Jedyną szansą dla takiego wrażliwca jest albo zrealizowanie się na polu artystycznym i osiągnięcie dzięki niemu wysokiego statusu społecznego, popularności + zamożności, (taki typ psychiki* ma sporo aktorów, pisarzy, filozofów, czy piosenkarzy), wzmocnienie siły fizycznej, która poprawi stan psychiczny, albo naprawdę super wygląd, co się zdarza, ale rzadko, bo ten sam testosteron, który kształtuje psychikę wpływa na ciało jakie ma mężczyzna, proporcję barków do bioder (barki są dużo szersze), jego siłę, grubość skóry, możliwość budowania mięśni, jego zdrowie (testosteron niweluje kortyzol powodujący stres), niższe tendencje do otłuszczania, lepszą koordynację ruchową, dobrze wyglądający, twardy zarost, duże owłosienie ciała, ale i symetryczny, mniej owalny, a trochę bardziej kanciasty, męski kształt twarzy. Całą resztę trzeba poddać rozwojowi osobistemu, pokonywaniem wad i słabości, za które odpowiada pewna specyficzna mieszanka cech genetycznych, ale i wychowanie, czy doświadczenia (zwykle niezbyt ciekawe, bo społeczeństwo nie akceptuje miękkich mężczyzn, a często jest nawet wobec nich agresywne, przez co postępy w rozwoju takiego mężczyzny są spowolnione). Inne rzeczy mijają wraz z wiekiem, ale liczenie na to, że „samo” przejdzie jest naiwne.

Jeśli wrażliwy mężczyzna doznał krzywd od młodości niestety może skończyć marnie (depresja, samobójstwo, uzależnienia, a nawet więzienie), dlatego szybka podjęta terapia może go uratować (nawet w wieku nastoletnim, gdy on sam rozpozna, że nie ma poprawnej relacji z rodzicami).

*  Przykładowi mężczyźni z możliwą wrażliwą psychiką (różnie eksponowaną):

Najbardziej wyrazistym (też naocznie) jest Mateusz Maga, polski model znany z dziewczęcej urody, głosu, nieporadności fizycznej, emocjonalności np. głównie lękliwości (współczuję mu – genetyka potrafi być okrutna, a ludzie oceniający jeszcze bardziej).

Inni: Bogusław Kaczyński, Maciej Maleńczuk (patrzcie na jego wywiady z młodości), Bartosz Żukowski, Dawid Podsiadło, Dawid Woliński, Beksińscy, a w szczególności Tomasz, Jared Leto, Johnny Depp, Krzysztof Bosak, Marlon Brando (tu mój tekst o nim), Justin Bieber, Daniel Martyniuk (Zenon jako artysta raczej też), Wentworth Miller, nie zdziwiłbym się gdyby Nergal (ale tak 50/50 widzę), George Michael, Prince, Michael Jackson, Cristiano Ronaldo, Karol Linetty, Mario Gotze, Radosław Majewski, Łukasz Skorupski, Immanuel Kant, Avicii, Luka Doncic, Casanova, Chester Bennington, Freddie Mercury, Elliot Rodger, Leonardo Ci Caprio, Zac Effron, Damian Zduńczyk, Tyburscy, Dawid Ozdoba, Gonciarz i wiele innych.

Z polskich więźniów, kontrowersyjnie… Trynkiewicz i Kalibabka. Oczywiście nie chodzi, by ich usprawiedliwiać, a zrozumieć co mogło mieć wpływ na wykształcenie u nich takich cech, jakie mieli (i może w przyszłości uniknąć tworzenia takich osobowości). Panie zawsze były zauroczone ich urokiem, umiejętnością słuchania, krasomówstwem, zdolnościami psychologicznymi (potrafili też manipulować), czy delikatnością, a przy tym poszli w drogę zła, by poczuć się bardziej męskimi (niestety to jedna z niesłusznych ekspresji męskości w wielu środowiskach – gangi mają podobnie). Trynkiewicz bał się braku akceptacji mężczyzn, miał na tym polu uraz, ponieważ akceptowany nie był i prawdopodobnie dlatego wybrał sobie chłopców jako cel do zabójstwa w celu zemsty.

Podobnie miał Jeffrey Dahmer, który szukał akceptacji, której nie dostał w domu (wiele przemocy, odrzucenia, sprzeczek i nienawiści). Robił to w szkole poprzez robienie z siebie klasowego klauna, potem pijąc alkohol w celu ukrycia wrażliwości i potępiając się za swoje cechy jak nieśmiałość, wycofanie, małomówność, a na końcu za orientację (wychowany w domu konserwatywnym, homofobicznym, co potęgowało odrzucenie). Osamotnienie i nieumiejętność radzenia sobie z rozstaniami (nie stworzył poprawnej, dojrzałej więzi z żadnym z rodziców, co zbudowało też zaburzenie borderline) doprowadziły u niego do chęci kontroli totalnej, czyli poprzez zabójstwa (jego ojciec też lubił kontrolę, ale w inny sposób). W ten sposób nikt od niego nie odchodził. Cała reszta jego fascynacji jeśli chodzi o zwierzęta, czy biologię, a nawet rozkład ciała gdyby była poprawnie, dojrzale rozwinięta doprowadziłaby do tego, że mógłby być naukowcem w tym kierunku, ale połączyła się u niego z seksualnością (emocjonalni ludzie działają skojarzeniami). Seksualność była niedojrzale rozwinięta, jak inne jego emocje. Niepoprawna więź z rodzicami i brak akceptacji nie prowadzi do rozwoju emocjonalnego.

Wrażliwi mężczyźni mogą wykształcić zaburzenia: socjopatię (jako wynik przemocy doznanej i należy odróżnić od nieemocjonalnych psychopatów), narcyzm (z powodu braku akceptacji próbują usilnie udowadniać swoją wartość), osobowość unikającą (wynik krzywd i strachu), osobowość zależną (próba szukania opieki, której nie było i narzucenia im roli płciowej do której nie pasują, przez co nie są zaradni), a na końcu borderline (problemy z przywiązaniem, więzią i traumy). Dzieje się tak, ponieważ zwykle są krzywdzeni, obrażani, nieakceptowani i niekochani za to jacy są, bo zazwyczaj narzuca im niepasujący do nich np. zestaw cech męskich, a te kobiece cechy „kastruje”, mimo, że mogliby normalnie żyć gdyby je rozwijali i czuli się wartościowi posiadając je.

Wrażliwi mężczyźni przejawiają też wyższe poziomy lęków, co odróżnia ich od psychopatów. Mają trudności z dogadaniem się z chłopcami o innej psychice. Często rodzą się w rodzinach patologicznych. Przeżyli jakąś traumę jako bardzo młodzi (wiek 1-4 lata), a ich matki nie prowadziły się dobrze w ciąży (np. piły alkohol). Ojciec też ich nie akceptował i mógł stosować przemoc wobec nich, być niedostępny emocjonalnie, albo w ogóle go nie było. Czasem się uważa, że wrażliwi mężczyźni z automatu są homoseksualni, ale jest to stereotyp. Większość wrażliwców jest hetero, tylko jest ich mniej, niż „zwykłych” hetero (jak pisałem około 20%). Z kolei „męski” mężczyzna (z takim umysłem) częściej wykazuje się psychopatią, osobowością antyspołeczną i autyzmem.

Zaraz ktoś powie, hola hola, ale ci mężczyźni (a przynajmniej niektórzy z nich) mają/mieli powodzenie! Wyjaśniam właśnie w czym rzecz. Ci mężczyźni, którzy mieli powodzenie mimo wrażliwości zazwyczaj dobrze wyglądali, a do tego udało im się zostać popularnymi, mieć wysoki status społeczny, mieć talent. Nie okazywali na ogół swoich słabości, choć zdarzało im się to. Problem jest taki, że takich mężczyzn jest dużo więcej, ale gorzej wyglądających, czy bez takich talentów jak wyżej wymienieni. O tych mężczyznach nikt nie będzie słyszał, oni pogrążają się w tych słabościach i presji która jest na nich wywierana, na trochę inny model męskości. I czasem przez frustrację, czy odrzucenie trafiają do więzień, czy popełniają samobójstwa. Ale oni mają wskazówkę – powinni się stać potrzebni, uzyskać wysoką wartość, nie poszukiwać akceptacji u innych i wykasować z siebie jak największą ilość wad, które zaraz wymienię. Niektórym udaje się to ukrywać i przez pewną aurę tajemniczości potrafią przyciągnąć z początku kobiety.

Jednak taki stereotypowy, przyjacielski mężczyzna wrzucany do friendzone zamiast się wyróżniać – jest nijaki. Nie jest popularny, nie ma talentów. Tylko ma tą wrażliwość i na tym to się kończy – ewentualnie jak świat nie wybił mu jego cech z głowy to może jest wolontariuszem, pielęgniarzem, nauczycielem (Trynkiewicz chciał nim właśnie być), psychologiem, zakłada fundacje albo w inny sposób pomaga ludziom. Wrażliwy mężczyzna może szukać spełnienia w kobiecej roli, kobiecych pasjach i zawodach, ale musi wyrobić dużo pewności siebie, by sprzeciwić się agresywnemu wobec tego społeczeństwu.

Pamiętam wywiady z kobietami Johnny’ego Deppa, że może on z początku jest urokliwy, pomaga mu mocno w tym wygląd, ale jest zamkniętym w sobie nudziarzem (a z „radzeniem” sobie z emocjami pomagają mu alkohol, czy narkotyki). Czyli to tyczy też tych wrażliwych mężczyzn sukcesu. Za to Marlon Brando, pomimo specyficznego stylu bycia kojarzonego z mafiozo, w domu czy na planie był nadwrażliwy, irytujący, kapryśny, uzależniony od jedzenia, czy wcześniej podobnie jak Justin Bieber wpadał w problemy z prawem. Brando też często walczył z innymi mężczyznami, którzy próbowali z niego kpić i z jego emocjonalności. Ale on był silny fizycznie, więc dał sobie radę, mimo takiej psychiki.

Sporo z wrażliwych mężczyzn skończyło swoje życie przedwcześnie, samobójstwem, czy popadło w nałogi, które miały pomóc w walce z wrażliwością. I to pomimo jakichś talentów, czy sukcesu. Reszta wrażliwców kończy bardzo średnio, bo i sieć wsparcia społecznego dla takich mężczyzn jest żadna. A tym bardziej tych, którzy całe życie zmuszeni są udawać kogoś kim nie są, czy też bardziej „męskich”, niż są, mając zainteresowania męskie, mimo, że ich nie lubią, ponieważ nie mają męskiego mózgu i takich cech fizycznych. Właśnie przez wrażliwość ci mężczyźni nie uzyskują wysokiego statusu społecznego. Zupełnie na odwrót, niż ci wymienieni przeze mnie wcześniej. Choć i oni też często mają swoich hejterów – nazywających ich od „bab”.

Mili i wrażliwi mężczyźni w powszechnym pojmowaniu są zbyt kobiecy (choć mogą wyglądać męsko)

Mimo wszystko to do kobiet przylgnęła łatka płci wrażliwej co rozumie się dwojako. Albo, że jest wrażliwa na problemy innych, głębsza wewnętrznie, czy bardziej dobroduszna (dziś zwie się to pozytywnym seksizmem, czyli niesłusznym przypisywaniu tej łatki kobietom), ale jest druga strona medalu wrażliwości – może wykształcić po prostu słabą psychikę, większą wrażliwość ale na siebie samą, swoje emocje, swoje potrzeby. Podkreślam, MOŻE, nie musi.

Duża jest rola rodziców w zbudowaniu dziecka i wiele od nich zależy jakie dziecko ostatecznie będzie. Ale tak, gdy mówi się o różnicach damsko męskich mówi o tym, że kobiety nie tylko są słabsze fizycznie, ale i mają psychikę mniej odporną, niż mężczyźni na krótkotrwałe zmiany emocji. To sprawia, że stają się bardziej zafrasowane sobą, albo nawet przewrażliwione na swoim punkcie, hiperemocjonalne. Takich mężczyzn z kolei się nie lubi. Tacy są odbierani wyłącznie jako słabi, którzy nie mają cech pozytywnych tejże wrażliwości. Trzeba podkreślić, że kobiety są silniejsze w wytrzymywaniu długotrwałych dolegliwości, gdzie mężczyźni już popełniają samobójstwa (choć może to wynik właśnie długotrwałego chowania emocji w obawie przed negatywnymi reakcjami społeczeństwa). Tak czy siak to właśnie na te krótkotrwałe emocje składa się 95% życia i przez które zmienia się zachowanie człowieka, jego reakcje i podejście. Ludzie ze słabszą psychiką będą zachowywać się inaczej, niż ci z silniejszą, a na nią składa się naprawdę dużo cech i zachowań. I tak, wrażliwa psychika może dawać kilka ciekawych cech dla osobowości, ale i sporo wad.

Im więcej poniższych cech u mężczyzny, tym niższa jego atrakcyjność (kobietom wybacza się więcej i toleruje u nich więcej; czasem jako „słabe” wzbudzają wręcz uczucia opiekuńcze, gdy taki sam mężczyzna – odrazę, śmieszność i pogardę). Te cechy oczywiście nie są stałe i można je zmienić z wiekiem i pracą nad sobą (choć dla kogoś wrażliwego to cięższa praca, niż dla kogoś kto tego nie odczuwa).

Miejmy też na uwadze, że wymienione przeze mnie cechy nie muszą wspólnie istnieć. To nie jest tak, że dany człowiek ma 100% tych cech. Mężczyźni są inaczej wychowywani, niż kobiety (na ogół) przez to tzw. ekspresja tych cech będzie inna, wiele z tych cech będzie „wykastrowanych”, inne głęboko stłumione i wręcz nieuświadomione, kolejne ukrywane przed społeczeństwem, a nad innymi ludzie niejako automatycznie pracują i sporo z nich z listy będzie wykreślona.

• lęki, brak odwagi
• brak pewności siebie
• nieśmiałość, łatwo go zawstydzić
• emocjonalność
• niezdecydowanie
• flegmatyczność
• nadmierna gestykulacja, czy przewracanie oczami mogące pokazywać brak wewnętrznego spokoju
• brak inicjatywy, pasywność
• brak stanowczości
• brak asertywności, co czasem objawia się w „braku własnego zdania”, a przynajmniej w braku umiejętności przekazania go w sposób docierający do innych
• czasem powoduje to chęć podlizywania się, mówienia co inni chcą usłyszeć, by zostać osobą zaakceptowaną, bez wchodzenia w konflikt
• brak wiary w siebie i we własne siły
• nierozgarnięcie, niezdarność
• chaotyczność
• impulsywność (więcej o tzw. wybuchowych wrażliwcach – ekstrawertycznych neurotykach)
• możliwa płaczliwość, histeria, panikowanie
• możliwa hipochondria
• obrażalskość; taką osobę można łatwo urazić
• stres go przytłacza, zamiast motywować
• przepraszająca postawa, nawet wtedy gdy sytuacja tego nie wymaga
• brak umiejętności bronienia się słownie i fizycznie
• brak energii
• pyta o pozwolenie nawet w sytuacjach, gdy ma pierwszeństwo
• zbyt duża skromność opierająca o niedocenianie siebie
• potrafi pomóc komuś kto go krzywdzi
• tkwienie w tzw. strefie komfortu
• może udawać kogoś „złego”, by poczuć się pewniej (drań, suka)
• łatwiejsze czytanie emocji innych, mowy ciała, czytanie między wierszami, co może prowadzić do łatwiejszego odkrywania kłamstw, czy udawania, ale też do przejmowania się tymi rzeczami, które są niewidoczne dla innego zestawu psychiki
• co za tym idzie zbytnia domyślność, nadinterpretacje
• wydłużony czas rozwiązywania problemów, lub brak rozwiązywania problemów, utkwienie w nich przez nadmiar emocji i tutaj też brak realizacji planów, zwątpienie
• zależność od innych
• niższy poziom samodzielności i samowystarczalności
• szukanie wsparcia u innych, kontaktu z innymi, by poradzić sobie z problemami
• trudniejsze znoszenie wykluczenia społecznego, samotności
• trudniejsze znoszenie krytyki
• postawa ja potrzebuję ciebie, ty nie potrzebujesz mnie
• możliwy altruizm, choć przez męskie wychowanie zazwyczaj odrzucany
• sentymentalizm
• zbyt łatwe wzruszanie się
• kapryśność
• łatwe załamywanie się przy porażkach
• jest to często typ marudy, z narzekania i robienia z siebie ofiary potrafi zrobić styl życia
• niepokój i brak stabilności, wahania nastrojów
• łatwość popadania w frustrację
• zawsze ma wymówki
• nie chce ponosić odpowiedzialności, bo to ciężar
• możliwość popadania w choroby emocjonalne związane z nerwicą, depresją, fobią społeczną, mizofonią, ale też tzw. „gonitwę myśli” (overthinking)
• brak poczucia bezpieczeństwa i niemożność jego dawania
• unikanie ryzyka (przez co może tkwić w beznadziei, niskim statusie społecznym, nie rozwijać się i oferować mało)
• przejmuje się uczuciami innych, często też przejmuje je przez wyższą intuicję, co blokuje przed ranieniem innych w stylu „dam komuś wygrać, ja się schowam”
• może ustępować miejsca innym, na przedzie peletonu będą przez to inni
• możliwy brak osobowości, czy brak własnych, konkretnych poglądów przez chęć dogodzenia wszystkim wokół, zamiast bycia sobą
• brak energii, agresji życiowej przez co może być „ciepłą kluchą” – człowiekiem często dobrym, miłym, łagodnym ale nijakim, nudnym; bycie osobą łagodną znowu uznawane jest za bardziej kobiece, więc tolerancja na „słabe” cechy u kobiet jest dużo wyższa
• możliwa desperacja, oddawanie siebie nawet wtedy, gdy ktoś na to nie zasługuje
• niechęć do rywalizacji i udowadniania swoich przewag (których często brak przez inne wady słabej psychiki, czy słabego ciała)
• zbyt silna zazdrość, zbyt silna zaborczość, możliwe osaczanie z powodu silnej potrzeby akceptacji, ale też lęku przed porzuceniem/odrzuceniem
• w przypadku mężczyzn, którzy jako wrażliwi nie są akceptowani może doprowadzić do popadania w uzależnienia, ale kobiety przecież też mają swoje tendencje do uzależnień, tylko innych np. od jedzenia, od ludzi/relacji, od dbania o swój wizerunek zewnętrzny, a co za tym idzie…
• większa ilość kompleksów; tendencje do umartwiania się, rozpamiętywania rzeczy z przeszłości i niskiej samooceny; łatwiej pokazać tę osobę w gorszym świetle, jako przegrańca, wyśmiać w towarzystwie
• uległość (do twarzy z nią tylko kobietom, choć też nie zawsze); wyśmiewane u mężczyzn pantoflarstwo, bycie maminsynkiem, czy szukanie drugiej mamy u swojej partnerkiJak walczyć z uległością u mężczyzny opisałem tutaj:

Uległy mężczyzna ściąga na siebie nieszczęście. Jak przestać nim być?

• naiwność, łatwowierność, przesadne zaufanie lub druga skrajność, paranoiczny brak zaufania
• infantylność
• przejmowanie się opinią innych
• może bać się płci przeciwnej
• słaby kontakt wzrokowy
• zawsze wybiera najłatwiejsze rozwiązania
• podąża za innymi, zazwyczaj nie wyznacza ścieżek
• czeka na okazje, zamiast je kreować
• wyolbrzymia różne rzeczy, które jego tyczą przez przewrażliwienie; zbyt przesadzone reakcje
• łatwo taką osobę wykorzystać, ma słabo wyznaczone granice
• bycie traktowanym niepoważnie
• stosuje przemoc prędzej wobec siebie, niż wobec innych
• łatwiej może zostać ofiarą, rzadziej jest drapieżnikiem
• mężczyzna z taką psychiką, hormonalnie nieuporządkowany może odczuwać 24h/7 stan psychiczny taki jaki ma kobieta w czasie menstruacji
• mężczyzna z taką psychiką nierzadko woli się przytulać, niż seks, który tak jak kobiety (na ogół) uznaje, że jest ważniejszy w miłości, że musi być poczucie zaufania, bezpieczeństwa; mimo, że kobiety krytykują mężczyzn nastawionych aktywnie na seks to bardziej gardzą mężczyzną wyżej przeze mnie wymienionym, bo właśnie wydaje im się zbyt kobiecy, zbyt podobny do nich, nie dają one mężczyznom prawa do przejmowania się, lęku, braku zaufania – słabości
• sztywność zachowań, bycie osobą bardziej spiętą, a więc mniej „dynamiczną”, jak się ostatnio mówi o osobach, które osiągają sukcesy
• mają większą wstrzemięźliwość przez zrozumienie poczucia kary i konsekwencji, a że jest osobą wrażliwą, to silniej chce unikać bólu
• może to powodować silniejszy poziom rozsądku, ale… to też jest bardziej doceniane dopiero w wieku dojrzałym, np. gdy ma się rodzinę, unika się wtedy brawurowych postaw mogących narazić siebie i innych
• oddawanie siebie na tacy, brak wyzwania
• zbyt duża szczegółowość i widzenie problemów, która ma pozwolić na amortyzację porażek, ale która często denerwuje innych; da się przekuć w pozytywną cechę, bo jest to praca bardziej dokładna, sumienna
• potrafi wykształcić silniejszą empatię, ponieważ sam jako słabszy, podatny na zranienie rozumie ile znaczą dobre, uporządkowane relacje, ale też przez silną empatię uczuciową staje się chwiejny emocjonalnie, może płakać, gdy inni płaczą, może się bać, gdy inni boją, a w konsekwencji…
• brak zmysłu do liderowania i dominacji, pewnej dozy bezwzględności, cech przywódczych, uznawanych za bardzo męskie przez co ciężej takiej osobie np. okupować stanowisko kierownicze, a jak wiemy kobiety dzięki hipergamii szukają mężczyzn o wysokim, a nie niskim statusie społecznym
• marzenia o władzy i uwadze tylko w przypadku narcyzmu

Mężczyźni z kobiecą psychiką mogą rozumieć kobiety lepiej, ale nie mają zalet mężczyzny męskiego

Mężczyźni z kobiecą psychiką bardzo dobrze rozumieją się z kobietami, super się im rozmawia, ale na tym to się dla nich kończy, ponieważ kobiety szukają więcej, niż zrozumienia. Zrozumienie fajnie jak jest wraz z innymi cechami, które uznają za bardzo męskie, atrakcyjne, ciekawe, pożyteczne, lub korzystne. Do tego też kobiety mają jakiś swój obraz słusznego męskiego wyglądu, który zazwyczaj im nie pasuje w połączeniu z takimi, przyjacielskimi, lub wręcz kobiecymi cechami. Mężczyźni z silniejszą psychiką potrafią też więcej osiągnąć, zgromadzą więcej zasobów, więc na tym polu też stają się atrakcyjniejsi. Jednak tak się dzieje, tylko wtedy, gdy mężczyzna jest dobrze ukierunkowany przez wychowanie. W toksycznych rodzinach siła mężczyzn to często oporność, próby zdominowania innych agresją, arogancja, ryzyko bez rozsądku, jakieś mało bezpieczne życie, ignorancja. Ale nadal bywają oni atrakcyjniejsi dla wielu kobiet, niż „ciepłe kluchy”. Do tego trzeba pamiętać, że ludzie toksyczni, którzy też mają słabą psychikę, ale nastawioną agresywnie wobec innych (zamiast siebie) uwielbiają dowartościowywać się kosztem innych, czy też wyłapywać słabości innych, by później wyśmiewać, wypominać, w takich najtrudniejszych momentach, to też mało jest osób przy których warto rzeczywiście odkrywać wszystkie swoje te słabsze cechy. A szczególnie mężczyzna nie powinien tego robić. Pracować nad nimi tak, odkrywać – nie bardzo.

Więcej o cechach przypisanych do mózgu żeńskiego, lub męskiego można poczytać tutaj. Pamiętajmy, że to są przypadki urodzenia się z mózgiem podobnym do płci przeciwnej przez co taka osoba będzie przejawiać cechy, czy zachowania, a może nawet zainteresowania przypisane do płci przeciwnej w mniejszym lub większym stopniu. Wiele z tych osób będzie chciało zmienić płeć na odpowiednią do posiadanego mózgu pod napływem złego traktowania i poczucia bycia odmieńcem w stosunku do płci fizycznej.

Może trzeba by było sprawdzić, czy mężczyźni z problemami emocjonalnymi (w stylu borderline, narcyzmu, bipolaru, depresji, fobii, silnej nieśmiałości, neurotyczności, melancholiczności i innych), albo z myśleniem artystycznym nie mają zawsze mózgu podobnego do kobiet. Cały pakiet hormonów przez to pewnie działa inaczej. Testosteron mimo poprawnego wyniku krąży we krwi, ale ma niewielki wpływ na takiego mężczyznę, bo brakuje receptorów androgenowych (chyba słyszałem to od jednego lekarza, te receptory są ustalane w czasie ciąży).

Ci mężczyźni mają też choroby podobne do kobiet, oczywiście zachowując pewne proporcje, czy też otłuszczanie w miejscach typowych dla kobiet. Tego jest więcej. Ale to już raczej sprawa dla neurobiologów i innych ludzi „skanujących” mózg i hormony. Największe pytanie jednak powinno być inne – czemu testosteron w krwi jest w normie, a cała reszta szwankuje i kieruje w bycie bardziej kobiecym mężczyzną? Kiedy dokładnie los takiego mężczyzny został zaprogramowany – czyżby w okresie prenatalnym w ekspozycji na dane hormony? Jak temu zapobiec? Co zrobić z takimi mężczyznami, by jednak nie byli gnębieni i nie wykształcali cech, które zrujnują im życie? Co ze świadomością społeczną, że tacy mężczyźni istnieją i co z akceptacją ich jako mężczyzn? Czy to naturalne, że zwykle będą źle traktowani przez innych i nie można tego zmienić?