Molestowanie seksualne mężczyzn. Ankieta i moje doświadczenia

Udostepnij

Wsparcie darowizną za pracę autoraJeśli doceniasz i nie chcesz, by strona zniknęła z internetu kliknij, by poznać szczegóły 🙂

Molestowanie seksualne mężczyzn istnieje i ma się dobrze, ponieważ uznawane jest albo za nagrodę, albo przesadne robienie problemu, albo sprawiedliwą karę wykonaną np. przez kobietę (za cokolwiek, choćby za krzywe spojrzenie, – jak to u patusów). Molestowanie seksualne mężczyzn nie jest czymś o czym można mówić w kobietocentrycznym świecie, ponieważ 1) feministki chcą wmówić społeczeństwu, że problem tyczy tylko kobiet i, że męski świat jest przeciw nim 2) mężczyźni mają zakodowane w wychowaniu niewychodzenie na słabych, a jakiekolwiek przyznanie się do sytuacji która niekoniecznie była komfortowa, ani chciana, jest niemile widziane.

Przez takie podejście społeczeństwa do molestowania seksualnego mężczyzn nie zbada się nigdy prawdziwej skali tego zjawiska. Nigdy nie zbada się liczby poszkodowanych mężczyzn. To powoduje, że szkodliwy feminizm rośnie na sile, który skłóca kobiety z mężczyznami, uczy kobiet manipulowania swoim obrazem ofiary, a mężczyzny zawsze sprawcy przemocy, czy też poluje na różne granty za wywołanie tak sztucznego problemu (a to tylko jeden temat w którym maczają palce).

Zachęcam do wzięcia udziału w ankiecie o molestowaniu seksualnym mężczyzn (jeśli jest jeszcze aktywna).

Ankieta jest na Youtube.

Mężczyźni też są molestowani seksualnie, choć nie podchodzą zwykle do tego bardzo poważnie ze względu na wychowanie wypierające krzywdę

Nie raz wspominałem o tym w innych artykułach, a co podają feministki, że jest zgodne z definicją molestowania:

• Dziewczyny gwizdały jak szedłem, niby próbując mnie poderwać. Czasem też było to robione, jak byłem z kolegą, którym też były zainteresowane.
• Ze dwie dziewczyny klepnęły mnie w tyłek i głośno komentowały (publicznie, na rynku), że mam fajny.
• Jedna przymuszała mnie szantażem do seksu, bo inaczej jej EX mnie pobije (2 metrowy, 100kg gość). Cytując jego: „połamię ci nogi i wrzucę cię do rzeki, nikt cię nie znajdzie”.
• Pielęgniarki w szpitalu gdy byłem w stanie agonalnym komentowały, że młode ciasteczko do „zbałamucenia”. Niestosowne to było i to w takiej sytuacji, a panny 30-40 lat.
• Do tego wiele sytuacji miałem w stylu, że „hehe taki młody, fajny jesteś, zrobiłbyś mi dziecko tu i teraz, bo mielibyśmy ładne”.
• Były szantaże, że muszę pocałować pseudo-przyjaciółkę mojej byłej dziewczyny, bo jest tak napalona, że tego nie wytrzyma i inaczej też rozniesie o mnie różne plotki, że „dostanę za swoje”
• Na samej stronie wyzwiska dotyczące mojej sfery seksualnej i czytelników – wystarczyła krytyczna uwaga wobec toksycznej kobiety, czy podanie jakichś nieprzychylnych statystyk, które nie były stricte feministyczne. Co zabawne one uważają, że nie wolno tego robić, bo kobiety to świętość – wszystkie. Zresztą dziś nawet obrażanie od inceli (czyli miały to by być zerowe doświadczenia z kobietami) stało się słowem-wytrychem dla w sumie każdego kto nie wychwala kobiet pod niebiosa czy nie popiera feminizmu. A mają i one gorsze „sztuczki”, by zaszczuć mężczyznę z którym wchodzą w spór dyskusyjny.

Było też fałszywe robienie z siebie ofiar przez kobiety, by nakłonić innych mężczyzn do przemocy. O tym pisałem TUTAJ (realne historie).

I to pewnie nie wszystko, ale te sytuacje najszybciej mi się przypominają. Nie wszystkie były jakoś bolesne, ale jednak wystąpiły (a może nadal wypieram krzywdę?).

Zakaz mówienia „jak jest” dla mężczyzn o naszej sytuacji to przywilej dla kobiet

Moi koledzy mieli podobne i inne sytuacje. Po prostu nas nikt o to nie pyta i nie każe nam się z tego robić wielkiego halo, a uśmiechnąć, wziąć na dystans, ewentualnie zagryźć zęby i do widzenia.

Przykładowo, jeśli słyszałem gwizdanie, czy komplementy, także z podtekstem seksualnym, to wszystko obracałem w żart:  tak mam, bo taki zajebisty jestem, ale nie dla psa kiełbasa, staraj się bardziej! Czy to dobrze? Lepszego wyjścia nie znalazłem. Żalenie się nie pomogłoby, wyrzuty też nie za bardzo, a atakowanie kobiety zwrotne też nie jest dobrze odbierane (choć trzeba) – biali rycerze bronią je z zasady. Pożartować lubię, czasem i z czegoś niekomfortowego, ale nie kiedy uważa się teraz mnie za potencjalnie molestującego, bo feministki tak sobie mówią i wypaczają realia. Granice zostały przekroczone.

W klubie? Przychodzi dziewczyna całkiem pijana i obmacuje mnie, wije się, rozpina mój rozporek, bełkocze coś, albo pokazuje pierś. W sytuacji niereagowania zaczyna być agresywna, albo robi z siebie ofiarę. I co może mężczyzna zrobić? Uciec? Skończyć dobrą zabawę przez idiotkę? Brak zgody. Opieprzyć ją? Jak pisałem pisk kobiet zawsze podnosi wielkie larum i raczej nie wierzy się mężczyźnie w jego wersję, a ona sama powie, że była molestowana. Okręcenie kota ogonem będąc kobietą jest proste. To może trzeba odepchnąć ją za jej molestowanie w rewanżu? To już dopiero mężczyzna miałby problem, bo kobiety nie wolno tknąć nawet kwiatkiem, nieważne jak się ona zachowuje. Kobietocentryzm to głupota, totalna niesprawiedliwość i nienawiść do mężczyzn.

Tak, molestowanie seksualne mężczyzn przybiera różne formy. Czasem podobne do sytuacji kobiet, a czasem inne. Trzeba znać je wszystkie. Feministki uznają, że tyczy tylko kobiet i, że dla kobiet to wielkie cierpienie. I, że to wszystko wynika z patriarchatu, który uczy gnębić biedne kobiety.

No to ciekawe co z nami, mającymi język zamknięty na kłódkę i to też przez same kobiety, ich manipulacje, grę aktorską itd.?

To może wszystko nagrywać? Łatwo popaść w paranoję.

Oczywiście, jako świadomy człowiek mam z tyłu głowy, że pisząc takie rzeczy jasno i klarownie, że może to być źle odebrane jako robienie z siebie ofiary (mimo, że to jedynie podawanie wydarzeń jakie były), a mężczyźnie nie wolno być ofiarą, postawić się w pozycji tego słabego, niezdolnego do obrony, rozwiązania problemu, czy też niemogącego mówić, że był krzywdzony. Ogólnie niemogącego wyrazić takich emocji, czy słabości. Cały czas z tyłu głowy jest ta myśl, że może niepotrzebnie o tym piszę, niepotrzebnie się otwieram i trzeba to zostawić jak jest/jak było. Jest to nieziemsko toksyczne i wyniszczające dla mężczyzn, którzy mają wokół siebie masę niezauważanych przez nikogo problemów. Tak działa ta antymęska kultura nastawiona na dbanie o wszystkie grupy społeczne nawet w sposób nadwrażliwy, byle nie mężczyzn, którzy mają grać wiecznie twardych cyborgów bez emocji, co wcale nam nie pomaga, wręcz przeciwnie.

W tak silny sposób narzucono nam mężczyznom, że mamy ukrywać praktycznie każdy absolutnie problem, wobec każdego się uśmiechać, żartować z niego, rozwiązywać problem będąc z tym samemu, a nie wylewać żale, czy szukać zrozumienia, a jeśli tyczy to kobiet… no cóż, wyolbrzymiać na wielką skalę nawet najmniejsze problemiki i krzywdy, słuchać ich i im współczuć.

W ten właśnie sposób sami ustawiamy kobiety na piedestale, uczymy większej empatii wobec nich, ale też rzadszego odpowiadania przez nie za własną toksyczność i przemoc. Niestety wielu mężczyzn takimi dyskryminującymi własną płeć zachowaniami tworzy przywileje dla kobiet, ale też osłabia mężczyzn (płeć wspierana i rozumiana jest odporniejsza), więc nie jest to tak, że sam feminizm jest tu winien. Niektórzy mężczyźni obwiniają, wyśmiewają, czy są agresywni wobec mężczyzny, który w ten sposób powie, co potem może odbijać się w samobójstwach i nie tylko, a problemy mężczyzn (wszelkie, nie mówię konkretnie o tym) są lekceważone. Kobiety co nie dziwne, idą za głosem tych mężczyzn, bo to jest dla nich bardzo wygodne. Dostają fory, zamiast silnych stawianych im granic i ponoszenia konsekwencji.

I mimo wszystko nie jest to coś co opowiadałem innym. Nie jest to coś też co najbardziej w życiu mnie bolało, czy na tym się skupiałem, bo bywały rzeczy gorsze, czy które dotkliwiej odczuwałem, co nie znaczy, że nasze życie nie składa się właśnie po kolei z takich doświadczeń i nie wpływają na stan obecny, zdrowie, samoocenę, osobowość, zachowania i nie tylko.

Ale między innymi takie sytuacje pokazały mi, że molestowanie seksualne mężczyzn istnieje, że warto odkłamywać rzeczywistość, trochę z nią zawalczyć, z tą całą propagandą antymęską i prokobiecą. Choć głównym czynnikiem i tak było logiczne podejście do świata, zainteresowanie psychologią relacji i wyznawane przeze mnie wartości. Trochę inne, niż te promowane, czy te słyszalne.

Oczywiście lwią część doświadczeń z kobietami mam pozytywną aż do dzisiaj, a nawet te doświadczenia są dużo lepsze niż niegdyś, bo postawiłem na rozwój, zrozumienie, poszerzanie wiedzy, lepszą selekcję, do czego wszystkich zachęcam, ale nie znaczy, że wszystko było idealnie i, że zawsze takie będzie, bo toksyczni ludzie obu płci zawsze będą istnieć. Trzeba jednak pokazywać prawdę, trzeba się ubezpieczać przed tym w miarę możliwości i z tym walczyć.

Ale powtórzę. Mężczyzn nikt konkretnie o molestowanie seksualne i takie sytuacje nie pyta, a nawet jak się zdarzy raz na 10 000 przypadków zapytań kobiet to oni nie chcą wyjść na ofiary, bo to publicznie niestosowne (nawet jeśli to FAKTY), to też pseudo statystyki wyglądają na niekorzyść mężczyzn (w tym ta cała akcja MeToo), ale kobiety wcale nie mają mniej za uszami.

Jak feministki mówią o jakiejś tam kulturze gwałtu, że istnieje (choć stwierdzonych gwałtów w Polsce rocznie jest 1300 na 18,5 miliona mężczyzn), tak my na pewno możemy mówić o kulturze victim blamingu, czyli obwiniania/atakowania ofiar, jeśli jest to mężczyzna i luki empatii w stosunku do nas. I to są działania na szeroką skalę. To wielki błąd, a już na pewno w świecie w którym mówi się nie tylko o równości płci, a i o uprzywilejowaniu mężczyzn.

Jeśli miałeś podobne sytuacje, molestowanie seksualne mężczyzn nie jest dla Ciebie nowym terminem, czy o nim słyszałeś możesz napisać do mnie mailowo, lub tutaj, w komentarzu.

Kobiety też mogą w tym pomóc, bo na pewno nasłuchały się wielu historii i może nawet w nich uczestniczyły, czasem jako obserwatorki. Te, które były sprawczyniami wątpliwe, by się odezwały. One swoje toksyczne cechy i przemoc ukrywają jeszcze bardziej i jeszcze skuteczniej, niż mężczyźni nie wywlekający słabości, nieprzyznający się do porażek, czy trudnych emocji. Na to im społeczeństwo pozwala.

I tak się kreuje „rzeczywistość”, która jest zafałszowana. To samo jest z przemocą domową i innymi „badaniami” pod tezę feministek w których oczerniają mężczyzn, a z siebie robią ofiary. W obu przypadkach zachodzi wyparcie, choć czegoś innego, niż u mężczyzn. My wypieramy poczuwanie się ofiarami, kobiety uczone są wypierania odpowiedzialności za własną przemoc, a feministki wypierają manipulowanie społeczeństwem.