Co Ty baba jesteś? Skutki kastracji mężczyzn z emocji i zakazu okazywania słabości

Mężczyźni nie pokazują tylu emocji ile kobiety, by nie obniżyć własnej wartości, statusu społecznego, ale też poziomu męskości w oczach innych. Jednak mężczyźni mają coraz więcej problemów emocjonalnych, a jednocześnie społeczeństwo nie robi niczego, by im konkretnie pomóc. Każdy program społeczny jest kierowany do kobiet. Dlatego mężczyźni uczą się dusić, wypierać, lub przekształcać emocje. Np. słabości, lęki, wstyd, nieśmiałość, czy smutek na agresję. Zawsze muszą mówić „wszystko w porządku!”. I to nie chodzi tylko o niemożliwość okazywania emocji, ale też o zakazie mówienia o nich.

Niektórzy mężczyźni rzeczywiście są mniej wrażliwi. Dla przykładu psychopaci nie odczuwają lęków, czy poczucia winy. Inni z kolei są bardziej wrażliwi niż kobiety – to wynik neurotyzmu, wychowywania się w rodzinie gdzie nie było miłości, a deprecjonowanie, opuszczenie, brak zaufania, fałsz i konflikt (potem to przechodzi na relacje rówieśnicze). Cała populacja płci męskiej to nie jest jedna komórka, gdzie wszyscy są robotami bez emocji (choć jak chcę zauważyć niektóre osoby życzyłyby sobie, by tak było).

Aby blokować emocje mężczyźni używają presji społecznej na innych mężczyznach („drugi mężczyzno też nie miej emocji” – nie bądź babą, ja tu jestem szefem i wzorem), używają mitomanii (kreują historyjki, dzięki którym uzyskują pochwały), przekłamują swoją świadomą samoocenę na zawsze wysoką (co jest nieprawdą, na czym nieświadoma samoocena cierpi, a przez co nie rozwijają się), wycofują się ze społeczeństwa, piją, zażywają narkotyki, uciekają w porno, nadmiernie pracują, czy wydają nałogowo pieniądze na rzeczy, które mają za zadanie poprawić im samopoczucie i status społeczny (dzięki którym nie będą na taką skalę obrażani – jak wierzą).

Jeśli to wszystko nie poskutkuje – zabijają się. I jest to bardzo częste zachowanie wśród mężczyzn.

Ci wrażliwsi mężczyźni, choćby byli wychowywani po „męsku” i tak nie zostaną stereotypowym mężczyzną, zaszufladkowanym z jednymi dopuszczalnymi cechami. Ci mężczyźni odreagują sprawiony im ból na sobie, lub innych. Odcieni męskości w naszym świecie jest naprawdę dużo i nie ma jedynej dobrej męskości. Różnimy się, czasem drastycznie. Nie jesteśmy kalką jednego mężczyzny, który ma jedne i te same cechy.

A przecież wielu brutalnych przywódców tego świata wywołujących wojny było wychowywanych w dysfunkcyjnych rodzinach, a oni sami byli poniżani w dzieciństwie.

Kobiety mają inaczej. Zdecydowanie częściej wyżalą się komuś, dostaną wsparcie, uwagę, pomoc, zainteresowanie i rzadko kiedy zostaną poniżone za to, że uwypukliły jakiś problem, za narzekanie, czy za bycie ofiarą jakiegoś zdarzenia. Kobiety mogą dostać pomoc od innych kobiet, ale też od mężczyzn.

Mężczyźni? Zwykle nie dostaną jej od nikogo, są zdani tylko na siebie, a dodatkowo dostają „po głowie” za uzewnętrznienie się. Często nawet im się nie wierzy, że te emocje mają, bo przecież są zaszufladkowani w pewien obraz stereotypowego mężczyzny. Mają być silniejsi, odporniejsi, mają mieć trudny kontakt z emocjami, mają myśleć tylko o seksie, mają nie stawiać wysoko w swoich priorytetach więzi międzyludzkich, mają interesować się tym co inni mężczyźni (najlepiej, aby to było prymitywne) i koniec. Ogólnie mają być tacy jak sobie inni zażyczą, lub jakie przekonanie o męskości istnieje.

To wszystko jest fatalne w skutkach dla wielu mężczyzn. A przecież chcemy się uważać za gatunek lepszy, niż zwierzęta. Kult siły i zdrowia nie musi być wyznacznikiem darwinowskiego przetrwania. Przecież mężczyźni nie są jak wspomniałem jedną grupą, nie tylko są w niej osiłki, ale też naukowcy, badacze, czy artyści, którzy dają światu różnorakie wartości. Robią to, jeśli tylko pozwoli im się wydobyć potencjał, który często jest blokowany przez narzucenie im imitowania stereotypowej męskości, zakazu bycia innym i wykreślenia z listy mężczyzn za każdą odmienność od stereotypu, a na pewno za posiadanie i okazywanie emocji. Każda słabość, niski status społeczny, dłuższe zwlekanie z decyzjami, wybredność, narzekanie, smutek i porażka zrównuje ich z kobietami, co jest szalenie toksycznym zachowaniem. Tak jakby mężczyzna to był tylko zlepek sukcesów i tytanicznej siły, której nikt i nic nie może pokonać. W męskim życiu przez to nie ma miejsca na wyrozumiałość, na empatię, jest tylko tresura, zadania i wymagania stawiane przez innych, a sam mężczyzna się nie liczy. Ani dla innych, ani dla siebie.

Niektórzy mężczyźni też, by się uwolnić od presji, wykluczenia i cierpienia naśladują postawy patologicznych, toksycznych mężczyzn, ponieważ widzą, że tamci mężczyźni przyjmują świat lżej, ale też jakby inni ludzie tolerują takich mężczyzn bardziej (a czasem wręcz pożądają).

Tym jest to gorsze, że im bardziej inteligentny jest mężczyzna, tym może tej stereotypowej męskości przypominać mniej. Prymitywna część społeczeństwa dusi tych mężczyzn, co jest szkodliwe nie tylko dla takiego mężczyzny, ale też dla rozwoju społecznego.

Zapraszam do zagłębienia się w temat na kilka dobrych minut czytania.

Chłopcy płaczą częściej od dziewczynek i są wrażliwsi. Jeśli nie dostaną odpowiedniego wsparcia w dzieciństwie nie dadzą sobie rady w dorosłości

Dr Allan Schore, psycholog kliniczny z UCLA wyjaśnia, że chłopcy przybywają na świat w mniejszym stopniu zdolni do radzenia sobie ze stresorami. Powód? Chłopcy mają po prostu mniej samoregulujących hormonów stresu, niż ich żeńskie odpowiedniki.

Wszystko sprowadza się do biologii: dziewczynki po prostu rodzą się z większą odpornością chemiczną na stresory. Ponieważ chłopcy mają mniejszą odporność, są bardziej narażeni na zaburzenia neuropsychiatryczne, takie jak autyzm, schizofrenia o wczesnym początku i zespół deficytu uwagi.

Chłopcy naturalnie doświadczają większej frustracji po 6 miesiącach i wykazują intensywniejsze reakcje na negatywne czynniki stresowe po 12 miesiącach.

Jak więc najlepiej wspomóc ten proces? „Funkcja bezpiecznego przywiązania matki jako wrażliwego, interaktywnego regulatora wpływu niedojrzałego prawego mózgu chłopca w pierwszym roku jest niezbędna do optymalnego rozwoju społeczno-emocjonalnego”.

W kategoriach laika oznacza to, że musimy być wyjątkowo delikatni z naszymi małymi chłopcami. Uspokójmy ich, gdy płaczą, przytulmy jeszcze trochę i dajmy więcej uwagi, miłości i czułości. Co najważniejsze, jeśli kiedykolwiek poczujesz, że okazujesz chłopcu zbyt wiele emocji, że „rozpieszczasz” go, natychmiast odsuń na bok tę myśl.

ŹRÓDŁO.

Rola matki i ojca w wychowywaniu syna, a przykłady patologicznego podejścia do chłopców

Bardzo źle działa od małego uczenie chłopców, że chłopaki nie płaczą, mają „mężnieć” już wtedy (gdy jeszcze rodzice nie zbudowali w nich metod opanowania stresu i rozwiązywania problemów), mają nie chcieć przytulenia, czy delikatności. Chłopcy nie mogą być od początku życia karceni za emocje, za swoje potrzeby, ponieważ wykształcą zaburzenia emocjonalne.

Takimi zaburzeniami są często wykrywany u mężczyzn narcyzm (mania wielkości zbudowana na bazie buntu przeciw poczuciu bycia wiecznie i niedostatecznie dobrym), zaburzenia uwagi (prowadzące do nerwic i agresji), czy zaburzenia kompetencji społecznych (także prowadzące do poważniejszych problemów, jak depresje i fobie społeczne).

Oczywiście nie chodzi tutaj, by przesadzić w drugą stronę i stworzyć maminsynka, który potrafi w wieku 20 lat chować się pod spódnicą mamusi. Po prostu wychowanie to musi być dłuższy proces, nauka, niżeli KASTRACJA I ZAKAZY BYCIA INTEGRALNYM SOBĄ.

Rola matki w rozwoju chłopca jest bardzo ważna, a już szczególnie na samym początku jego życia, bo ona może dać więcej kontaktu, akceptacji i delikatności. Następnie wkroczyć musi ojciec i uczyć syna przydatnych umiejętności, czy być jego mentorem i autorytetem. Ojciec nie może robić tego jednak na bazie strachu i krzywdy, a na rozwijaniu osobowości syna nauką.

Ojciec nie może być dla syna wrogiem, treserem, kimś kto pokazuje, że syn go brzydzi, czy syna nienawidzi, jeśli ten mu nie odpowiada w jakiś sposób. Te, negatywne emocje ojca zostaną przekazane synowi i on też będzie wykazywał się głównie nimi. Tego dobry ojciec nie chce.

Ojciec musi wzmocnić synowi samoocenę, wiarę w siebie, pewność siebie poprzez naukę. Ojciec daje miłość, a następnie uczy obowiązków, umiejętności i odpowiedzialności (stopniowo), gdy syn poprawnie przeszedł etap pierwszy.

Samymi wymaganiami, musztrą i karceniem nic się nie zdziała, a jedynie zaszkodzi.

Ktoś powie, że słabości powinno się krytykować. Problem w tym, że siła bierze się właśnie z tego, że rodzice, a później nasze sukcesy ją budują, czy odpowiednie zdrowie.

Nie da się zbudować człowieka, a tym bardziej mężczyzny od którego wymaga się więcej i więcej w nim zmienia, niż u kobiet (np. kastracją emocji, bycia providerem, ostoją), karceniem go. Trzeba uczyć, wnosić wartość, a dzięki temu ten mężczyzna będzie mógł to przekazać dalej.

Jeśli chłopiec wychowuje się w toksycznej rodzinie i trafi do toksycznego środowiska to będzie słyszał:

• wszystko o czym myślisz jest złe
• każda twoja emocja jest zła, lub nie istnieje
• co robisz to źle

Brakuje w tym przeciwwagi, pochwał, a jeśli nie ma za co – nauki, by było za co pochwalić. Taki człowiek nie ma żadnego poczucia własnej wartości. W tym czasie każde poniżenie go boli, ale poniżenie obrażając od płci przeciwnej boli zdecydowanie silniej, bo odrzuca się coś co jest integralne i coś co często nas określa: własną płeć. W tym przekazie taki chłopiec słyszy, że jest nie tylko kimś gorszym, ale do tego nikim ważnym, bezużytecznym bytem od samej podstawy, czyli jego płci.

Ciężko się rozwijać, jeśli podstawa, czyli własna płeć i swoje „ja” zostają znienawidzone. To tak jakby budynek budować od poziomu dekoracji, a nie od fundamentów. To niemożliwe.

Kobiece emocje są najważniejsze. Męskich najlepiej jakby nie było

Zupełnie inaczej wychowuje się dziewczynki (choć też nie zawsze i mogą wykształcić podobne zaburzenia, jak wrażliwi mężczyźni, gdy wychowa się je „po męsku”). Jednak zazwyczaj słucha się ich emocji, jakby były jedynym wyznacznikiem prawdy. Częściej są rozpieszczane, traktowane delikatnie, ale też często utwierdza się je w postawach ofiar, którym na dodatek się coś należy.

U chłopca emocje w ogóle nie mają znaczenia, u dziewczynki mają nazbyt duże.

Jak myślą obie płcie, gdy są w ten sposób wychowywane?

• chłopiec: jak mnie skrzywdzą to moja wina, jak ja skrzywdzę to też moja wina – emocje nie mają znaczenia, nawet jak czuję się skrzywdzony po skrzywdzeniu to obiektywny fakt tego nie ma znaczenia
• dziewczynka: jak mnie ktoś krzywdzi to jego wina, jak ja kogoś krzywdzę to nie moja wina, moja emocja mówi mi, że ja zawsze cierpię, nie można mi powiedzieć, że jestem sprawczynią, ponieważ emocja ma rację, a nie obiektywny fakt

Tacy ludzie zazwyczaj wywodzą się z narcystycznych rodzin, gdzie rodzice są odrzucający, lub nadopiekuńczy. Wykazują się postawami skrajnymi. W przypadku synów albo całkowicie odrzucają go (głównie ojciec), albo traktują jak jajko i kontrolują (głównie matka). Nie ma w tym równowagi, trochę nauki, pochwał, trochę obowiązków, ale przede wszystkim nie ma karcenia za jestestwo. Narcystyczni rodzice najczęściej jedyne co robią to wymagają/żądają/dyscyplinują, dlatego też syn uczy się męskości z zewnątrz, bo w domu jego życie to kara. Póki co to widział jedynie agresję, zakazy i wyzwiska, sądząc, że to właśnie jest męskość. Wśród rówieśników może go dotknąć to samo i dzięki temu wchodzi w życie z kolejną dawką nauki agresji.

Odrzucenie przez społeczeństwo, zaczynając od ojca, po rówieśników jest fatalne w skutkach. Następuje wyuczenie przemocy wobec siebie (autodestrukcja), lub wobec innych (mężczyzna może trafić do więzienia). Co prawda jest szansa, że taki człowiek odnajdzie samoocenę u dziewczynek, potem kobiet (jeśli też nie trafi do grupy, która gardzi męskimi słabościami), ale jego integralna część zostaje zapomniana, wyparta.

Każdy jest geniuszem. Ale jeśli zaczniesz oceniać rybę pod względem jej zdolności wspinania się na drzewa, to przez całe życie będzie myślała, że jest głupia.

Tak jest w przypadku wychowywania danego człowieka nie zgodnie z jego osobowością, a z wolą narzucającego.

W podobnym domu wychowywany był Marlon Brando, znany z roli Ojca Chrzestnego. Kluczem jest podejście indywidualne do każdego dziecka, jego cech i talentów.

Męskie uzależnienia, czyli nieudane próby samoleczenia trudnych emocji, które są zakazane dla mężczyzn w społeczeństwie, a samym mężczyznom nie dano skutecznych sposobów na ich regulację

W nagannej audycji psychologów, którą niedawno komentowałem TUTAJ, eksperci stwierdzili, że jeśli mężczyźni uzależniają się od np. alkoholu to powiedziano, że jest to wyłącznie ucieczka od problemów. Postawa ekspertów uwydatniła jak bardzo mało zrozumienia poświęcili skomplikowanemu problemowi.

Mówieniem KAŻDEMU uzależnionemu, że ucieka od problemów – nic się nie wskóra pozytywnego. On dobrze wie, że tamuje pewne rzeczy w swojej psychice, nie zawsze potrafi je nazwać, nie zawsze chce to robić, ale w ten sposób znalazł rozwiązanie na cierpienie, nerwy, czy poczucie poniżenia.

Mechanizm uzależnienia działa wyłącznie tak, jak opisano poniżej i jest zawsze związany z problemami emocjonalnymi, z którymi człowiek sobie nie radzi, lub je po prostu wypiera (tak mają głównie mężczyźni, bo są nauczeni wypierania uczuciowości):

System ten zwany jest także inaczej systemem nastawień i oczekiwań alkoholowych. Dotyka on najdelikatniejszej sfery funkcjonowania człowieka – emocji. Jak często czujemy, że nie mamy pary aby cokolwiek robić, że siadają nam nasze akumulatory, że nic nas nie cieszy lub wszystko złości.

Kiedy w życiu zbyt dużo jest sytuacji stresujących, pojawia się wyrwa w naszym bilansie emocjonalnym. Takie nadgryzione koło nie będzie się toczyło. Podobnie jak samochód, który złapie gumę. W takiej sytuacji ludzie spontanicznie robią coś aby wyrównać tę wyrwę w swoim bilansie emocjonalnym – kopią działkę, malują, piszą wiersze, chodzą po lesie.

Pozwalają one doładować swoje akumulatory, uzyskać równowagę. Wymaga to jednak pewnego wysiłku od nas, umiejętności, nawyku tego rodzaju zachowań.

Co więc robi osoba, która nie potrafi, nie jest nauczona takiego sposobu powracania do równowagi?

W tym momencie pojawiają się najczęściej propozycje (głównie reklama) szybkich regulatorów, które niestety są chemiczne. Alkohol staje się łatwo dostępnym środkiem regulującym stan emocjonalny. Sfera emocjonalna zostaje zdominowana przez cierpienie i alkoholowe próby jego łagodzenia.

Wyobraźcie sobie sytuację, kiedy młoda osoba po raz pierwszy sięga po alkohol. Nieważne czy smakuje czy nie, istotne jest odkrycie, że alkohol w pewnej dawce przynosi ulgę. Jeżeli okoliczności pozwalają tym, którzy odkryli magiczną moc alkoholu (w celu uzyskania ulgi, euforii, odprężenia, śmiałości, odwagi) to wykorzystują to w miarę możliwości jak najczęściej.

W ten sposób kształtuje się pierwsze ogniwo Systemu Nałogowego Regulowania Uczuć tzn. alkohol staje się podstawowym źródłem powstawania pozytywnych emocji. Pijący powoli rezygnuje z uzupełniania deficytu w bilansie emocjonalnym poprzez kontemplację czy tworzenie.

Deficyt wyrównuje alkohol.

Można to porównać do sytuacji, kiedy ktoś wspina się na wysoką górę aby zobaczyć przepiękny widok po  drugiej stronie, pewnego dnia odkrywa tunel – jaskinię, która wychodzi na drugą stronę, może trochę niżej, ale widzi prawie to samo, no może ciut mniej. Nie chce mu się więc już trudzić na szczyt góry aby zobaczyć prawie to samo. Zaczyna systematycznie chodzić na skróty.

Zaczyna się koncentracja życia wokół picia. Powstaje Drugie Ogniwo Systemu Nałogowego Regulowania Uczuć tzn. zmniejsza się atrakcyjność i dostępność innych niż alkohol źródeł pozytywnych stanów emocjonalnych.

W miarę picia coraz rzadziej zaczyna się udawać doznawać euforii, radości, odprężenia. Większość prób picia kończy się piciem do upadłego. Coraz częściej w związku z tym pojawiają się: poczucie winy, kac moralny. Alkohol coraz częściej zaczyna być potrzebny do tego aby do głosu nie dochodziły wyrzuty sumienia, by nie myśleć o sobie źle.

Trzecie Ogniwo SNRU to uśmierzanie negatywnych emocji aby pojawiły się pozytywne doznania. Osoba pijąca doznaje ulgi kiedy przestaje cierpieć. Coraz częściej pojawiają się lęki, niepokój. Na tym etapie pojawia się myślenie – z alkoholem źle, bez alkoholu jeszcze gorzej. W kolejnym Ogniwie SNRU pojawia się lęk i staje się podstawowym rodzajem przeżywanych uczuć.

Pojawiają się lęki np. przy przechodzeniu przez ulicę, pojawia się nadwrażliwość na bodźce dźwiękowe. Są to głównie przeżycia z okresu kiedy obniża się poziom alkoholu we krwi. Perspektywa dnia bez alkoholu wydaje   się być katastrofą. W miarę picia zmienia się osobowość pijącego. Staje się bardziej drażliwy, wybuchowy,  błahe wydarzenia wytrącają go z równowagi – lęk staje się nieodłącznym towarzyszem.

Pijący wie, że jedynie alkohol pozwala uwolnić się od niego. Niestety obniża w ten sposób swoja odporność na cierpienie i ból. Alkoholik nie widzi już jednak innego sposobu poradzenia sobie z cierpieniem. Inne sposoby są zbyt trudne, powoli zaczyna zmieniać się jego styl życia.

Przypomina to sytuację, gdy kierowca jadąc samochodem łapie gumę. Wysiada i dopompowuje koło, ponieważ dziura była mała jedzie dalej. Po kilku kilometrach powietrze znowu wychodzi więc pompuje ponownie. Tym razem dziura się już powiększyła i może ujechać tylko kawałek. Ponownie powietrze wychodzi. Dziura jednak jest już tak duża, że stoi i pompuje, a powietrze schodzi, a on pompuje itd. Nie stać go aby oderwać się od pompowania i po prostu założyć koło zapasowe.

Główną myślą tego etapu jest „picie do życia jest konieczne”, przerwa w piciu musi się skończyć. To ogniwo SNRU to przede wszystkim niewiara w to, że można przestać pić i wytrwać w abstynencji. Stąd czasami to tęskne oczekiwanie kiedy zakończy się post, adwent, minie rocznica abstynencji. Ostatnie ogniwo tego  systemu to ustawiczne wahanie się emocji od stanu cierpienia do ulgi, od napięcia do uspokojenia, od przygnębienia do pobudzenia. Ta oscylacja pomiędzy tymi skrajnymi uczuciami trwa jeszcze długo mimo utrzymywania abstynencji.

W ten oto sposób zamyka się koło picia. Uczucia są tu głównym motorem i sterem.

Źródło.

Rosnąca skala spożywanego alkoholu w Polsce.

To poniżeni psychicznie, fizycznie, czy wykorzystani seksualnie (o czym jeszcze ciężej się przyznać) mężczyźni uciekają w używki, w tym alkohol. Przemoc psychiczna zamiast być penalizowana to jest lekceważona (słyszy się wypowiedzi w stylu „przecież nie będziemy zamykać za powiedzenie, że ktoś jest gruby”). Nie w tym rzecz jednak, przemoc psychiczna to przemoc trwająca dłużej, nie jest pojedynczym słowem i nie jest tylko słowem (brakuje świadomości czym ona jest i jak mocno wyniszcza człowieka, a co opisuję na stronie). Widzimy penalizację przemocy fizycznej – a tą łatwiej zgłosić (choć i tak państwo się za bardzo do tego nie przykłada, umarza wyroki, daje w zawieszeniu, nie nakłada kar finansowych NA RZECZ POSZKODOWANEGO w automatycznym procesie, czasem uznaje dla wygody, że ofiara też „prowokowała” i wina jest po obu stronach, czy też chroni poszkodowanego przed zemstą „szajki”).

Ot państwa „prawa” tak działają.

Jednak cały czas brakuje świadomości o przemocy psychicznej.

Polacy zabijają się coraz częściej. Czwarte miejsce w światowym rankingu samobójstw

Nie ma wielu krajów na świecie w których byłoby tak wiele samobójstw, ale nie było przede wszystkim tak dużej dysproporcji w stosunku samobójstw mężczyzn i kobiet.

Polska jest na szczycie samobójstw mężczyzn w Europie i na świecie!

Tak duża liczba samobójstw mężczyzn w Polsce może wynikać z dysproporcji REALNEGO traktowania płci, a nie fikcyjnego, wykreowanego przez feministki, w którym to kobiety są wyłącznymi ofiarami.

Mój wcześniejszy temat o samobójstwach i ich statystyki – tych jest więcej, niż wypadków drogowych, czy śmierci z powodu chorób serca!

Wskaźnik samobójstw dla naszego kraju wynosi 16,2 na 100 tys. mieszkańców, podczas gdy światowa średnia to 10,5 na 100 tys., a europejska – 13,7 na 100 tys.

W Polsce ta dysproporcja jest jeszcze większa niż w pozostałych krajach UE. Nasi mężczyźni popełniają samobójstwa prawie najczęściej w Europie (23,9 samobójstw na 100 tys., 4. miejsce od końca w UE), zaś kobiety robią to relatywnie rzadko (3,4 samobójstw na 100 tys. mieszkańców, 6. najlepszy wynik w UE).

Jakby podliczyć statystyki światowe to ponad 80% samobójców to mężczyźni!

Statystyki samobójstw według państw.

Co 40 sekund na świecie ktoś się zabija. Póki co problem jest przemilczany, traktowany lekko, ponieważ zabija się więcej mężczyzn, niż kobiet. Gdyby zabijałoby się więcej kobiet, na pewno im by się pomogło.

Taki wykres i takie statystyki pokazują która płeć jest faktycznie uprzywilejowana, a która ma trudniej w życiu i którą powinno otoczyć się pomocą, ale też większym poziomem empatii, niż otacza się dotychczas.

Tyle, że MY MĘŻCZYŹNI musimy też stanąć w lustrze i powiedzieć sobie, że musimy coś zmienić wobec siebie i, że nasze problemy też są ważne, że możemy tworzyć grupy wsparcia, a nie grupy poniżania.

Kobiety z kolei mogą pomóc bardziej z prostego powodu – w związkach z nimi emocjonalna bliskość jest WSKAZANA I ZDROWA. I w takim związku tylko kobieta może być tak blisko mężczyzny w czasie jego dorosłego życia, by mu nie zaszkodzić, a może nawet wzmocnić. Tylko czy kobieta naszych czasów to potrafi?